Na de berg op, gaat het afwaarts

En afwaarts gaat het.

Gewicht blijft dalen.

Energielevels weinig meer te voelen

Dagritme bestaat uit ontlasten, proberen wat te eten, misselijk, opgeblazen gevoel, fysiek moe en psychisch moe om vervolgens de slaap proberen te vatten. Kleine wandelingetjes zijn een moeten, een opgave geworden. Ik zie de bomen niet, voel de omgeving niet, voel de kou niet, ik zie enkel een man die voortstrompeld en koers probeert te houden op een stoep van 3 meter breed.

Van uitzicht naar inzicht?

Mijn voeten, het middel om onderweg te zijn... en vingers zijn afgestorven door de neuropathie. Voelen koud en al dood, niet als van mezelf.

Geen lust meer voor ontmoetingen met bijna wie dan ook.

Langzaam sluit ik me meer en meer op tussen de muren van het thuis en binnen de warmte en de verzorging door en van mijn partner.

Zoekende naar (uit)gangen in een doolhof aan wat ooit verlangens, wensen, doelen en verwachtingen leken.

Het voelt alsof ik mezelf, of iets buiten mezelf me aan het afpellen is als een ui om te gaan ontmoeten wie er dan nog overblijft. Ik sta erbij en ik kijk ernaar.

Ergens in mijn hoofd al besloten dat ik de 2de lijns kuur niet zal ingaan.

Dus accepteren en of loslaten.

Ben ik bang voor de dood? Alles in mij zegt "nee". 

Wat houdt me dan nog levend of levendig. Eerlijk gezegd minder, minder minder. Meer en meer word ik van deelnemer, de  toeschouwer van de laatste act in mijn (nog te schrijven?) toneelstukje.

Gesprek met palliatief team, de psycholoog aangevraagd. Ik kan voor mezelf niet eens aangeven als ik al wat nodig heb,  wat ik nodig heb. Ik voel de berusting of de wetenschap dat voor mezelf het kwartje al ingedaald is, maar oke voor de zekerheid want uiteindelijk zijn dat de ervaren professionals en kunnen ze me nog nieuwe vragen of inzichten brengen.

Ik denk dat ik kan loslaten. Ik doe en kan niet anders, iedere opvolgende dag of houd ik mezelf voor de gek?

De terechte vraag die me wordt gesteld. Vindt je het leven nog leuk of prettig? Mijn antwoord is:nee en toch kijk ik nog met liefde om me heen. Het zit in kleine mooie bijna ongrijpbare dingen.

Tegelijkertijd merk ik dat t meer en meer een opgave wordt om schoonheid, liefde en warmte zien als doorlopende zeurende pijnen heersen. Of beeldender: als een keiharde drol ergens zich urenlang bevindt tussen je benen en de endeldarm maar zijn weg richting de pot niet kan vinden, waar vindt je dan schoonheid terug?

En ja ook op die momenten zie ik mezelf hangen en wurgen en kan er zelfs om grinnikken maar voel dat ook die "zelfreflectie" af gaat brokkelen.

Het voelt als een opgave maar voor wie of wat?

Waar klamp ik mezelf nog aan vast?

Klamp ik mezelf nog ergens aan vast?

Vrijdag gesprek met oncoloog.

Vandaag met invalsster om ongemak en pijn verder te behandelen. Geen kortdurende oxycodon meer over naar de fentanylpleiseters. Klysma's voor de zekerheid voorgeschreven gekregen want natuurlijk snappen ze dat 3 uur boven een wc pot of een douchezitje hangen ook geen "leven" is.

Snel afspraak met huisarts want ik verwacht dat t ziekenhuis me zal terugverwezen naar de 1e lijns als ik verdere behandeling afwijs.

Regeren is vooruitzien? Tja die grip probeer ik dan ergens nog op mijn leven te houden...

Tussen de oren ook al bezig met een jaar, een maand een datum voor een euthanasie. Twijfelde ik daar eerst nog over, wordt dat steeds minder.

De luxe van een keuze?

En natuurlijk iedere dag is er 1 maar de afgelopen 63 jaar kan ik terugkijken op een rijk intensz en mooi leven, waarom zou ik dan de pijp aan Maarten geven als t lichaam en de geest op zijn.

Waarom niet ergens op een relatief hoogtepunt ipv me meer en meer te zien wegzakken verzwakken

Yep veel vragen zijn retorisch en wie weet komt er wel ineens een hele mooie "Zen"  Martin voorbij die ik de hand kan schudden, maar vooral nu voelt het als gerommel in de marge.