Home sweet home,

Zo enthousiast als we werden gaandeweg het boeken van onze 6 daagse Rijnreis richting Rüdesheim zo groeit ons verlangen na 3 nachten naar "home".

De voornaamste reden was itt een roadtrip het gemak en de verzorging. Die is ook zeker present. Een groot deel van de bemanning is Aziatisch dus mijn man weet daar heel goed mee te connecten, eigenlijk kan die dat goed met iedereen Aziatisch of anderszins

Itt het wat saaie Nederlandse ontbijt stond en voor mij 2x per dag een frisse en gezonde smoothie klaar. En als enige 2 van de 55 passagiers kregen we tijdens lunch en diner smaakvolle rijst of noedels etc voorgeschoteld.

We zagen onze medepassagiers verlekkerd kijken. Dat maakte niet de schaamte maar het genot nog net iets groter.

Je hebt kanker of je hebt het niet🥵

Verder mogen 70+plussers graag praten over eindeloze anekdotes. Hartstikke gezellig maar tegelijkertijd moet ik niet meepraten anders raak ik vermoeid. Gek hè dat praten 1 van de vermoeienste dingen is voor me. Had ik nooit last van. Zal iets te maken hebben met de combinatie van juiste ademhaling en uitspreken. Nooit eerder bij stil hoeven staan, echter nu op mijn hoede dus trek me regelmatig terug uit gesprekken.

Ja en dan blijft de meest confronterende het onderweg zijn. Prachtige dorpen of steden in wandelen. Je lekker voelen door simpel beweging.

Daar komt nu toch wel de klad in en wordt het gaandeweg ook een neerwaartse spiraal. Kwil wel graag wandelen maar de benen willen steeds minder. Beide voeten zijn aangetast en volledig verdoofd door de neuropathie. Mijn bovenbenen zijn staakjes geworden....maar ik wil nog zo graag die berg op of dat stijle steegje in. Nu kijk ik er naar en zeg tegen partner: "dat gaat m niet worden".

Loslaten?

Gewoon minder willen?

Of juist niet en de grenzen opzoeken?

In de hoop op?

Dat zal de uitdaging worden de komende maanden.

Loslaten en acceptatie de bobbels en de gaten onderweg....