Familieperikelen
Ken je dat, dat je met iemand in je familie geen connectie hebt. Contact enkel tot negativiteit leidt en dat je dat gedurende je leven voor feit aanneemt en verdraagt. Af en toe nog eens een poging waagt en vervolgens weer verder gaat.
Negativiteit voor lief neemt omdat je snapt dat ze ondersteuning nodig hebben en dit soms ook wordt gevraagd of bij aanbieden met beide handen wordt aangegrepen.
Dat je zelf niet mee wil gaan in de negativiteit maar dat t soms wel schuurt en je er bijna niet aan ontkomt. Je niet alles kunt negeren of laten voor wat het is
Dit heb ik nu bij de hand want in deze fase van mijn leven wil ik niet "verdragen" maar afgrenzen en kiezen voor hen waarvan ik houd en hen die van me houden.
Dus de persoon in kwestie is niet welkom bij mij thuis om gezellig een bakkie koffie te doen.
Blijft vervelend om te stellen omdat dr man mijn broertje is. Dus indirect zadel ik hem er mee op. Aan de andere kant al maanden aan hem aangegeven dat ik er zo in sta en dat dit ook niet gaat veranderen.
En wordt het ineens een familiekwestie want er wordt beklag door het "slachtoffer" gedaan bij het "matriarchaat" en mind my words nu zal iedereen erbij betrokken gaan worden. Schande en hoe durf ik dit te doen en dan mijn broertje hoe moet hij zich voelen. Ik die een wig en de familie uit elkaar drijft. Er moet en zal over gesproken worden etc etc. Tegelijkertijd ben ik hierin (over) uitgesproken in de breedste zin van het woord.
Vaak zit er ook een andere kant aan dezelfde medaille namelijk dat de familie elkaar hierin gaat ondersteunen en troosten door bevestiging of begrip te leren en degene die zijn of haar (het zogenaamde "slachtoffer") beklag doet te ondersteunen. Kortom dat zal uiteindelijk wel weer goed komen.
En sowieso was ik toch altijd al het buitenbeentje, de lastige, de irritante met een eigen mening.Kortom ik ben wel wat gewend🥵
Of klink ik nu verongelijkt want dat voel ik niet zo. Kan daarin ook wel met liefde naar mezelf en anderen kijken zelfs naar de persoon met negativiteit....maar not now and not in my backyard.
Hoe dan ook is het ook jammer omdat ik er eigenlijk mijn gedachten of energie niet aan vuil wil maken.....maar oke soms maak je keuzes en moet je de gevolgen onder ogen zien.
So be it
7 reacties
Negativiteit is er echt teveel aan voor ons, dat snap ik maar al te goed. En je pakt dat aan op de manier die bij jou past.
Zelf ben ik één kant van de familie "kwijt" zonder dat ik er iets mee te maken heb. Ruzie tussen moeder en haar broers en zussen en dat was blijkbaar genoeg om, ondanks 40 jaar goeie band, ook weggeduwd te worden. Ik draai mij dan om en ben weg. Klaar mee. Ik ga me.in mijn situatie echt niet de stress van familieruzies op de hals halen. Dus ik snap heel goed dat je dat negatieve gewoon niet in je buurt wilt.
Thanx voor je lieve woorden en tja het is belangrijk om pok voor jezelf te durven kiezen.
Wat anderen "vinden" van alles mogen ze wat mij betreft houden of bij gevonden meningen inleveren😉
Als het bij leven niks werd, dan is er geen noodzaak om in het voorportaal van de dood nu nog energie in te stoppen.
En als je er niet meer bent, dan zoeken ze het zelf maar uit.
Exact!
"Na mij de zondvloed"
« Après moi, le déluge »
Lodewieke de XV
Ik snap het! Bij familie de band verbreken zal moeilijker zijn. Ik heb hetzelfde gedaan bij mijn ‘oudste’ vriendinnen. Ruim 35 jaar alles gedeeld. De negativiteit of onverschilligheid was precies wat ik niet meer wilde verdragen. Ik was er helemaal klaar mee. Zonde van de tijd die nog over is. Ik heb het in eerste instantie geprobeerd uit te leggen maar het kwam niet binnen.
Knap dat je voor jezelf hebt gekozen! Hoop dat je buiten de familie kronkels kunt blijven.
Ik moest meteen denken aan een van mijn meest gehate opmerkingen die ik wel eens hoor: "Maar het is en blijft toch je familie?!" Verschrikkelijk. Dat het familie is geeft hen geen recht je slecht te behandelen of wat dan ook. Als je je niet goed voelt bij het contact, dan moet je het niet doen. De bloedband maakt daarbij niet uit. Je kan beter je eigen familie kiezen met mensen die je helpen groeien en liefhebben. Dus, good for you dat je zo je grenzen aangeeft! Als dat voor jou beter is, lekker doen!
Volgens mij komt dit in bijna elke familie wel voor. Vroeger bedekten wij zulke dingen met de mantel der liefde. Maar zo'n 20 jaar geleden hebben wij besloten om geen tijd/energie meer te besteden aan personen die alleen energie uit ons wegzuigen en niets terugkrijgen. Dat geeft ons heel veel rust.
Je moet je sowieso niets aantrekken van wat anderen van jou vinden (m.u.v. je partner)!