Nu 3 jaar later worden het verdriet, de pijn en de boosheid steeds groter ...

Gisteren was het exact 3 jaar geleden toen ik te horen kreeg dat ik endeldarmkanker had waarna het hele circus op volle toeren ging draaien. Nu 3 jaar later kan ik gelukkig zeggen dat ik er goed vanaf ben gekomen en dat ik de draad van mijn leven weer redelijk goed heb kunnen oppakken. Ook al ben ik nog niet genezen verklaard, de MRI controles die ik sindsdien heb ondergaan, wezen uit dat het er elke keer steeds beter uit ziet. Op 6 juli a.s. staat me de volgende te wachten en ik ga ervan uit dat ook deze uitslag weer positief zal zijn. Natuurlijk zullen de zenuwen op de dag van de uitslag weer door mijn lijf gieren want ook al voelt alles goed, het zal altijd een vreselijk spannend moment blijven.

Waarom ik zeg dat ik de draad redelijk goed heb kunnen oppakken i.p.v. weer helemaal is omdat ik merk dat ik het steeds moeilijker vind met de gevolgen van de schade, die ik heb opgelopen als gevolg van de bestralingen en chemokuren, om te gaan. Ik heb er nl. permanente erectiestoornissen en onvruchtbaarheid aan overgehouden. Nu had ik altijd gedacht (vooral gehoopt) dat ik in de loop van de tijd, hier wel aan zou wennen en ermee zou leren leven maar ik merk vooral het laatste jaar dat het tegendeel het geval is. De emoties worden steeds heftiger.

Met het verstrijken van de jaren, merk en voel ik dat ik het steeds moeilijker te verkroppen vind dat ik in mijn mannelijkheid ben aangetast. Het begon eerst met de erectiestoornissen. Een paar maanden na mijn behandelingen, kwam er totaal onverwacht een nieuwe liefde mijn leven binnen wandelen. Ik was daar helemaal nog niet aan toe of mee bezig maar ja, liefde is niet te voorspellen en laat zich niet sturen, dat overkomt je maar toen werd ik ineens ook geconfronteerd met die stoornis. Het vrijen, waar ik voorheen intens van kon genieten, werd vanaf dat moment ineens een drama voor me. Ik ben hier toen mee naar mijn huisarts geweest en die gaf me aan dat door de bestralingen onherstelbare schade in het gebied rondom de prostaat is aangericht en dat die stoornissen van permanente aard zijn. Die klap kwam keihard aan, alsof Badr Hari me knockout tegen het canvas had geslagen.

De enige oplossing is het slikken van de beruchte blauwe pilletjes of in mijn geval, een broertje hiervan. Hiermee is het plezier en het kunnen genieten van sex voor mij kapot gemaakt. Zin hebben in kun je niet plannen, dat gebeurt gewoon. Maar op het moment dat ik dan eerst zo'n pilletje moet slikken, is bij mij de lol er alweer vanaf en hoeft het niet meer. Daarnaast werken ze niet eens altijd want de schade blijkt dusdanig groot, dat het slikken hiervan in mijn geval geen garantie biedt. Toen ik deze voorgeschreven kreeg van mijn huisarts, waren zijn "troostende" woorden dat ik gelukkig niet de enige man was die met dit probleem kampte. Nou, als je het over dooddoeners hebt, was dit wel de grootste die ik ooit te horen heb gekregen. Wat kan mij die andere kerels schelen, daar heb ik godverdomme toch helemaal geen f*cking boodschap aan? Omdat ik niet de enige ben, zou het daarom voor mij dan minder erg moeten zijn? Als ik het op die manier maar weg redeneer, zou ik daar dan troost uit moeten halen of zo? Wat een complete nonsens, werkelijk waar. Begrijp me niet verkeerd, hij is echt een hele goede en betrokken huisarts, maar toen hij die ongetwijfeld goed bedoelde maar totaal misplaatste opmerking maakte, had ik 'm echt over zijn bureau willen trekken om hem een flinke ... nou ja, je weet wat ik bedoel te zeggen.

Vrijen levert sindsdien alleen nog maar stress op. Wat voorheen iets was waar ik met vooral mijn hele gevoel volledig in kon verdwijnen, is dat nu geworden tot iets wat alleen nog maar negatieve spanning oplevert. De relatie is helaas mede hierdoor inmiddels voorbij en ik merk dat ik sindsdien nieuwe romantische contacten uit de weg ga, dat risico ga ik niet meer aan. Is sex dan het belangrijkste binnen een relatie? Absoluut niet, maar het is wel iets wat naar mijn stellige mening onmisbaar is binnen een liefdesrelatie maar hoe dat er nu in de toekomst uit gaat zien, heb ik geen idee van. Echter op dit moment zie ik een nieuwe relatie niet meer gebeuren.

Wat me ook steeds meer dwars gaat zitten, is dat ik daarnaast onvruchtbaar ben geworden. Nu zijn het vooral vrouwen die als kind al een kinderwens hebben maar ik wist als jongetje op heel jonge leeftijd al dat ik wilde trouwen en kinderen wilde krijgen. Ik zal denk ik een jaar of 8 of 9 zal zijn geweest toen ik al veelvuldig fantaseerde over hoe mijn leven er in het jaar 2000 uit zou zien. Dan zou ik 31 zijn had ik toen uitgerekend (ik ben nu 48) en dat klonk nog zo ontzettend ver weg. Ik zou mijn gedroomde carrière hebben (officier bij de land- of luchtmacht), een lieve mooie vrouw en in elk geval al 1 kindje. Mijn wens was uiteindelijk 2 kinderen en dan het liefst jongens als ik toen had mogen kiezen. Dat was het toekomstbeeld dat ik voor mezelf zag en dat ik ook heel lang heb gekoesterd.

Die wens is niet zomaar uit het niets ontstaan maar heeft alles te maken met het warme nest waarin mijn jongere broer en ik zijn opgegroeid en opgevoed. Toen vond ik dat heel vanzelfsprekend maar nu weet ik dat wij ontzettend in onze handjes mogen knijpen dat we zijn grootgebracht door 2 ontzettend liefhebbende ouders. Het heeft ons nog nooit aan iets ontbroken, in materiële zin niet, maar veel belangrijker nog, zeker niet aan liefde en aandacht. Met de waarden en normen die ons zijn meegegeven, ben ik geworden tot de man die ik nu ben. Vooral mijn vader was mijn grote voorbeeld, in alles wat hij zei en deed. Maar tragisch genoeg ben ik hem door een verkeersongeluk verloren toen ik nog maar 14 was. Echter stond voor mij toen allang vast wat ik wilde en dat ik mijn toekomstige kinderen ditzelfde warme nest wilde geven.

Maar hoe anders is alles gelopen. In mijn eerste relatie vond mijn toenmalige partner trouwen en kinderen krijgen niet nodig. Later werd vanwege medische omstandigheden een zwangerschap zelfs ten strengste afgeraden. Uiteindelijk ben ik na bijna 13 jaar uit deze relatie gestapt omdat ik mezelf veel te veel had weggecijferd en dat is me uiteindelijk opgebroken. Het was vervolgens wel heel wrang om 2 jaar later te moeten horen dat ze met haar nieuwe levenspartner wel in het huwelijksbootje is gestapt en inmiddels moeder is van een volgens mij nu 8 jarige dochter. In de relatie die ik daarna kreeg, was er wel de door ons allebei zeer gewenste zwangerschap alleen werd dat prille geluk na 4 maanden kapot geslagen omdat het hartje plots ophield met kloppen en de zwangerschap daarmee eindigde in een hele verdrietige miskraam. Die klap kwam snoeihard aan. Mijn schoonzus was 6 maanden eerder zwanger geraakt van mijn nichtje en hoe mooi zou het het zijn geweest als mijn moeder binnen een half jaar 2 keer oma zou zijn geworden, van allebei haar zonen een kleinkind. Voor de miskraam had ik in gedachte die 2 al helemaal samen zien opgroeien maar helaas heb ik dat geluk nooit mogen proeven. Daana is het niet meer gebeurd en is ook die relatie triest genoeg tot een einde gekomen.

Mijn relaties daarna waren helaas nooit meer zo dat ik überhaupt nog aan kinderen krijgen dacht, wel stilletjes hoopte. Ik vond het wel heel erg pijnlijk om te zien dat veel mijn vrienden in die jaren wel het geluk kenden van kinderen mogen krijgen. Logisch, dat loopt ook allemaal door natuurlijk. Niet dat ik het hen misgunde, in tegendeel zelfs maar ik moet wel bekennen dat ik bij praktisch geen van hen na de geboorte van hun kinderen op kraambezoek ben geweest. Voor hen was en ben ik echt oprecht ontzettend blij maar tegelijkertijd wilde ik mezelf die pijn van hun grote geluk besparen, dat ging ik mezelf echt niet aandoen. Misschien heel egoïstisch, dat weet ik niet, maar daar had ik totaal geen behoefte aan.

Ook al kwam het er nooit van en word ik steeds ouder, steeds bleef ik wel ergens nog een beetje hoop houden dat mij dit geluk ook nog gegeven zou zijn. De kans werd natuurlijk wel steeds kleiner maar dat sprankje bleef wel bestaan. Tot 3 jaar geleden ineens die gore k*tziekte definitief dat laatste beetje hoop keihard de grond in trapte. Ik had nog wel de mogelijkheid om voor mijn behandelingen, mijn zaad in te kunnen laten vriezen en daar heb ik ook een verwoede poging toe gedaan. Maar vanwege de ontzettende pijn die ik inmiddels had, zat ik noodgedwongen aan de morfinepillen en die hebben als nare bijwerking dat het je libido naar de maan helpt. Tijdelijk hiermee stoppen ging gewoonweg niet dus faalde die poging hopeloos en was daarmee het pleit definitief beslecht.

Nu ik 3 jaar verder ben, merk ik dat van binnen de pijn, het verdriet en de boosheid hierover langzaam steeds sterker worden. Vorige week nog, tijdens een familieweekendje weg, werd ik weer even flink met mijn neus op de feiten gedrukt. We waren weg met het gezin van mijn broer, die van het zusje van mijn schoonzus en met de opa's en oma's van beide kanten. Beide gezinnetjes waren gezellig met elkaar en de kinderen in de weer en mijn automatische reactie is dan terugtrekken en me er niet in mengen. Toen voelde ik me echt dat vijfde wiel aan de wagen.

Nu ben ik zeker niet zielig en zo voel ik mezelf ook absoluut niet. Ik zit dan ook niet thuis in een hoekje van de kamer te treuren want ik heb een ontzettende goede en fijne vrienden- en kennissenkring en ik leid een ontzettend fijn sociaal leven dus daar zul me je mij ook nooit over horen klagen. Maar tegelijkertijd zijn al die dingen wel doekjes voor het bloeden geworden omdat ze voor mij nooit de pijn en het verdriet over het gemis zullen wegnemen. Nu realiseer ik me ook heus wel dat het hebben van kinderen en een gezin echt niet alleen maar zaligmakend is, dat zie en hoor ik ook wel om me heen. Maar ik heb het nooit mogen ervaren en dat doet heel erg pijn. Over een paar weken begint weer de zomervakantie en ik had gewoon heel graag willen meemaken hoe het is om met mijn eigen gezin vakantie te vieren i.p.v. in mijn eentje. Daar mag ik toch verdriet over hebben?