Ik zou moeten juichen want de tumor is helemaal verdwenen maar ...

Afgelopen donderdag moest ik weer naar de oncoloog voor de uitslag van mijn periodieke MRI. Net als bij de meesten, blijft zo'n moment toch altijd spannend. Ook al voel ik geen rare dingen en voel ik me prima, op het moment dat ik in de auto stap richting het ziekenhuis, steekt de nervositeit toch altijd weer de kop op en dat zal altijd ook wel zo blijven vermoed ik.

Waar ik dan altijd op let als ik in het ziekenhuis ben, is de manier waarop de oncoloog zich gedraagt wanneer ik de spreekkamer binnenloop. Nu ben ik in het UMC inmiddels wel aan de 3e oncoloog toe en allemaal zijn ze heel verschillend. De eerste is naar mijn oordeel nog steeds de beste. Hij was al duidelijk een gearriveerde arts en aan zijn manier van benaderen en doen, was duidelijk te merken dat hij het klappen van de zweep inmiddels wel kende. Hij voelde zich dan ook niet heel strak gebonden aan de almachtige regeltjes die binnen een ziekenhuis gelden. Wat ik altijd heel duidelijk merkte, was dat mijn belang voorop stond en als dat betekende dat de starre regels daarvoor dan wat verbogen moesten worden, deed hij dat dan ook. Dat heeft me toentertijd dan ook een hele hoop onnodige stress gescheeld.

Helaas is hij dik anderhalf jaar geleden naar een ander ziekenhuis vertrokken en daar baal ik nog flink van. Ik ben er tijdens die ziekteperiode achter gekomen dat een goede vertrouwensband met je behandelend arts in die situatie ontzettend belangrijk is. Dat hij weg was, kwam ik pas achter toen ik ook voor een MRI uitslag kwam. Toen ik me bij de receptie meldde, kreeg ik dat nieuws ineens te horen en dat ik dus met een andere arts te maken kreeg. Ik vind het een heel slechte zaak dat je hierover niet van tevoren wordt geïnformeerd maar ja, je hebt het er maar mee te doen op dat moment.

Zijn opvolger bleek een co-assistent te zijn, een broekie nog. Deze jongeman is nog steeds in opleiding en dan merk je het verschil. Daar waar de eerste door zijn jarenlange ervaring echt een arts is, zie je dat de tweede, juist door een gebrek aan ervaring, nog de arts speelt. De wijze waarop hij achter zijn bureau ging zitten en vervolgens zijn handen onder zijn kin vouwde, dat was zo overduidelijk een manier om als een gewichtig arts over te willen komen. Er zat niks natuurlijks in de manier waarop hij dat probeerde te doen. De uitslag zelf was gelukkig goed maar in het geval het anders zou zijn geweest, zou ik toch echt een ervaren oncoloog hebben geëist.

Maar afgelopen donderdag, kreeg ik dus weer een andere arts toegewezen want die co-assistent blijkt druk met het lopen van co-schappen in andere ziekenhuizen. Deze nieuwe oncoloog valt qua leeftijd en ervaring precies tussen de eerste en tweede in. Ook nog een jonge vent maar wel al een volleerd arts en qua ervaring merkbaar een heel stuk verder. Hij had ook al heel duidelijk zijn eigen manier gevonden en dat boezemt meteen veel meer vertrouwen in merk ik. Nu ben ik een echt gevoelsmens, dus ga ik daar altijd op af en bij hem zat dat meteen goed. Zijn manier van communiceren en handelen straalde heel veel vertrouwen en rust uit dus wat mij betreft blijft hij dan ook mijn oncoloog.

Zoals ik eerder al schreef, als ik weer voor een uitslag kom, let ik altijd heel erg op de manier waarop hij me benadert; hoe hij me begroet en ik let op de blik in de ogen. Nou, dan kon dit niet fout gaan want hij stak lachend zijn hand uit en inderdaad, ook nu zit alles goed. Sterker nog, ik kreeg nu zelfs te horen dat de tumor, nu 3 jaar na dato, helemaal verdwenen is. Alleen het littekenweefsel is wat nog achtergebleven is. Nu had ik altijd gedacht en verwacht dat ik heel erg blij zou zijn en een gat in de lucht zou springen zodra ik dat te horen zou krijgen maar op het moment dat hij dat vertelde, kwam het nog niet geheel binnen en ik reageerde volgens mij dan ook redelijk koeltjes, zo van: "Nou, dat is goed om te horen dokter", zonder al te dol enthousiast te raken.

En dat gevoel heb ik nog steeds. Ik ben niet blij, of beter gezegd, ik durf niet blij te zijn. Nu heb ik, na enige aarzeling, het de mensen in mijn omgeving verteld en iedereen reageert ontzettend opgelucht en blij. Tijd voor een feestje, neem er een lekkere borrel op, zo wordt er gereageerd en begrijpelijk ook want ik weet dat ze al die tijd heel intens met mij hebben meegeleefd. Maar ik durf dat niet, ik durf niet hardop te juichen dat ik eindelijk schoon ben alhoewel ik dat 3 jaar geleden wel riep.

Maar in plaats daarvan, ga ik het nu uit de weg, ik durf mijn blijdschap niet te tonen. Ik wil het er ook liever niet meer over hebben met de mensen in mijn omgeving. Natuurlijk ben ik innerlijk blij dat het weg is en dat ik schoon ben maar ik wil er geen aandacht meer aan geven. En waarom? Puur uit angst want als ik ga juichen en blij ben, voelt het voor mij als de goden verzoeken, nog steeds voelt het dan als de huid verkopen voordat de beer geschoten is.

Ik weet dat dit helemaal nergens op slaat en dat anderen die nog ziek zijn, voor zo'n boodschap waarschijnlijk een moord zouden plegen. Nu las ik pas ergens dat iemand had geschreven dat je twee keuzes hebt. Je kunt in angst leven omdat je morgen ziek of dood kunt zijn of je kunt in vreugde leven omdat je nu gezond bent. En dat is ook zo en ik wil dat laatste maar ik merk dat op dit moment de rem er nog vol op staat en ik durf mijn voet niet van het pedaal te halen.