Déjà vu
Afgelopen vrijdag ben ik na bijna 3 weken teruggekeerd van een schitterende islandhop rondreis door Thailand waarbij ik op de mooist denkbare plekken ben geweest. 6 jaar geleden was mijn eerste keer daar maar deze reis was speciaal, deze hele trip is voor mij nl. een afsluiting geweest van die afgelopen 3 jaar waarin ik alle emoties in hun meest extreme vorm heb ervaren. Vanaf het moment dat ik in Bangkok uit het vliegtuig stapte, heb ik elke seconde heel bewust (willen) ervaren. Alles wat ik in die 3 weken heb gezien, gehoord, gevoeld en geroken staat in mijn geheugen gegrift.
Het fietsen door de smalle straatjes in Chinatown, Bangkok, het snorkelen bij het koraal tussen de mooiste tropische vissen, het staan op die verlaten bijna hagelwitte Bounty stranden met wuifende palmen en azuurblauw zeewater, de schitterende zonsondergangen op het strand, de meest fantastische uitzichten op de diverse viewpoints, etc. Plaatjes die je normaliter alleen op ansichtkaarten of in The National Geographic ziet. En als liefhebber van lekker eten natuurlijk de overheerlijke Thaise keuken. Het was een lange aaneenschakeling van voor mij echt gelukkige momenten, het gevoel van geluk dat ik er nog ben en dat het me gegeven is dat ik van al die schitterende momenten heb mogen genieten. Afgelopen vrijdagmiddag kwam ik weer thuis en heb ik in alle rust alles laten landen en alle beelden in gedachte nogmaals aan me voorbij laten trekken.
Zondagavond verdween dat gelukzalige gevoel echter als sneeuw voor de zon. Mijn moeder en stiefvader kwamen langs nadat ze terugkwamen van een weekend weg met een gezamenlijke vriendengroep. Nadat ik een beetje over mijn vakantie had verteld, merkte ik ineens dat de stemming veranderde en toen mijn moeder me aankeek met tranen in haar ogen, wist ik meteen dat er iets goed fout zat. Toen vertelde ze me dat bij mijn stiefvader tijdens mijn vakantie, na een coloscopie endeldarmkanker was geconstateerd, net als bij mij 3 jaar eerder. Nu was hij voor mijn vakantie al bij de huisarts geweest omdat hij al een tijdje problemen met zijn stoelgang had. Ik herkende toen al de voortekenen en in gedachte had ik hier al enigszins rekening mee gehouden maar toen dit gevoel ineens bevestigd werd, kwam dit toch aan als een vreselijke mokerslag.
Sinds dat moment is het één en al déjà vu. Bij het doornemen van alle papieren las ik terug wat ik zelf toen heb moeten ondergaan, het zijn de exact zelfde onderzoeken. Alles wat ik toen ervaarde voel ik terugkomen en toch is het ook anders. Nu ben ik het niet maar is het mijn stiefvader, nu voel ik ook de onmacht van de andere kant, het niets kunnen doen. Het is ineens een hele rare en ook verwarrende situatie voor me geworden. Was de vakantie juist een afsluiting van die nare periode, ben ik ineens weer hierin teruggetrokken en voel ik me nu letterlijk heen en weer geslingerd worden tussen wat er nu moet omgaan in mijn stiefvader en mijn eigen ervaringen en herinneringen die in alle hevigheid naar boven komen.
Vandaag ben ik met hem mee geweest naar het ziekenhuis voor zijn eerste onderzoeken en mijn hart brak toen hij meeliep met de verpleegkundige richting de onderzoekruimtes. Ik weet dat ik me toenertijd heel alleen voelde tijdens die onderzoeken ook al waren mijn geliefden bij me, maar het gevecht tegen deze vreselijke kutziekte moet je alleen leveren, daar kan niemand je bij helpen en dat maakt het gevoel van onmacht zoveel groter voor mij. Daarnaast vind ik het vreselijk voor vooral ook mijn moeder, voor de tweede keer moet zij nu lijdzaam toezien dat een naaste liefde getroffen is door kanker en opnieuw zal ze door die hel van gevoelens van angst, verdriet, boosheid maar toch ook hoop heen moeten.
Het enige wat ik nu kan doen, is er voor hen beiden zijn en daarnaast mijn stiefvader zoveel mogelijk te ondersteunen en geruststellen door hem proberen voor te bereiden op wat komen gaat. Ik zie en voel nl. zijn enorme angst van het niet weten wat hem te wachten staat. Wegnemen kan ik dat gevoel natuurlijk nooit maar ik kan wel proberen, voor zover ik dat kan, het onbekende wat komen gaat zoveel mogelijk te beperken.
Wat is zo'n vakantie achteraf gezien dan nog waard vraag ik me nu af. Op dit moment kunnen de herinneringen aan die plekken me gestolen worden. Wat nu telt is de bittere realiteit van dit moment en dat is heel hard hopen dat mijn stiefvader er net als ik uiteindelijk goed doorheen rolt. Pas dan zullen de herinneringen aan die vakantie hun waarde terugkrijgen.
Het fietsen door de smalle straatjes in Chinatown, Bangkok, het snorkelen bij het koraal tussen de mooiste tropische vissen, het staan op die verlaten bijna hagelwitte Bounty stranden met wuifende palmen en azuurblauw zeewater, de schitterende zonsondergangen op het strand, de meest fantastische uitzichten op de diverse viewpoints, etc. Plaatjes die je normaliter alleen op ansichtkaarten of in The National Geographic ziet. En als liefhebber van lekker eten natuurlijk de overheerlijke Thaise keuken. Het was een lange aaneenschakeling van voor mij echt gelukkige momenten, het gevoel van geluk dat ik er nog ben en dat het me gegeven is dat ik van al die schitterende momenten heb mogen genieten. Afgelopen vrijdagmiddag kwam ik weer thuis en heb ik in alle rust alles laten landen en alle beelden in gedachte nogmaals aan me voorbij laten trekken.
Zondagavond verdween dat gelukzalige gevoel echter als sneeuw voor de zon. Mijn moeder en stiefvader kwamen langs nadat ze terugkwamen van een weekend weg met een gezamenlijke vriendengroep. Nadat ik een beetje over mijn vakantie had verteld, merkte ik ineens dat de stemming veranderde en toen mijn moeder me aankeek met tranen in haar ogen, wist ik meteen dat er iets goed fout zat. Toen vertelde ze me dat bij mijn stiefvader tijdens mijn vakantie, na een coloscopie endeldarmkanker was geconstateerd, net als bij mij 3 jaar eerder. Nu was hij voor mijn vakantie al bij de huisarts geweest omdat hij al een tijdje problemen met zijn stoelgang had. Ik herkende toen al de voortekenen en in gedachte had ik hier al enigszins rekening mee gehouden maar toen dit gevoel ineens bevestigd werd, kwam dit toch aan als een vreselijke mokerslag.
Sinds dat moment is het één en al déjà vu. Bij het doornemen van alle papieren las ik terug wat ik zelf toen heb moeten ondergaan, het zijn de exact zelfde onderzoeken. Alles wat ik toen ervaarde voel ik terugkomen en toch is het ook anders. Nu ben ik het niet maar is het mijn stiefvader, nu voel ik ook de onmacht van de andere kant, het niets kunnen doen. Het is ineens een hele rare en ook verwarrende situatie voor me geworden. Was de vakantie juist een afsluiting van die nare periode, ben ik ineens weer hierin teruggetrokken en voel ik me nu letterlijk heen en weer geslingerd worden tussen wat er nu moet omgaan in mijn stiefvader en mijn eigen ervaringen en herinneringen die in alle hevigheid naar boven komen.
Vandaag ben ik met hem mee geweest naar het ziekenhuis voor zijn eerste onderzoeken en mijn hart brak toen hij meeliep met de verpleegkundige richting de onderzoekruimtes. Ik weet dat ik me toenertijd heel alleen voelde tijdens die onderzoeken ook al waren mijn geliefden bij me, maar het gevecht tegen deze vreselijke kutziekte moet je alleen leveren, daar kan niemand je bij helpen en dat maakt het gevoel van onmacht zoveel groter voor mij. Daarnaast vind ik het vreselijk voor vooral ook mijn moeder, voor de tweede keer moet zij nu lijdzaam toezien dat een naaste liefde getroffen is door kanker en opnieuw zal ze door die hel van gevoelens van angst, verdriet, boosheid maar toch ook hoop heen moeten.
Het enige wat ik nu kan doen, is er voor hen beiden zijn en daarnaast mijn stiefvader zoveel mogelijk te ondersteunen en geruststellen door hem proberen voor te bereiden op wat komen gaat. Ik zie en voel nl. zijn enorme angst van het niet weten wat hem te wachten staat. Wegnemen kan ik dat gevoel natuurlijk nooit maar ik kan wel proberen, voor zover ik dat kan, het onbekende wat komen gaat zoveel mogelijk te beperken.
Wat is zo'n vakantie achteraf gezien dan nog waard vraag ik me nu af. Op dit moment kunnen de herinneringen aan die plekken me gestolen worden. Wat nu telt is de bittere realiteit van dit moment en dat is heel hard hopen dat mijn stiefvader er net als ik uiteindelijk goed doorheen rolt. Pas dan zullen de herinneringen aan die vakantie hun waarde terugkrijgen.