Moet ik me nu schuldig voelen?

Vorig jaar juli, na 3 jaar, kreeg ik eindelijk het verlossende bericht dat de tumor in mijn endeldarm helemaal was verdwenen. Eindelijk kon en mocht ik juichen van blijdschap en opluchting, alhoewel dat ook nog wel even duurde eer ik dat gevoel kon toelaten. Voor mijn naasten was dat gevoel uiteraard hetzelfde, vooral bij mijn moeder. Eindelijk konden we allemaal weer ontspannen en vrij ademhalen.

Dat bleek maar van zeer korte duur want 3 maanden later begon de nachtmerrie weer helemaal van voren af aan, nu bij mijn stiefvader, want ook bij hem werd endeldarmkanker geconstateerd. Ik zag bij hem hetzelfde gebeuren, ik zag het hele scala aan emoties voorbij komen die ik zelf ervaren had: schrik, ongeloof, angst, hoop, woede, onzekerheid, verwardheid, verdriet. Dan de behandelingen; chemo, bestralingen, operaties en een tijdelijke stoma. Die stoma heeft hij sinds dik 2 maanden en ik zie bij hem nu de exact zelfde worsteling daarmee als die ik toen had.

Toen ik mijn tijdelijke stoma een dikke maand had, kreeg ik ineens last van lekkages, een paar keer per week gebeurde dat, en dat bracht in mijn toenmalige situatie ontzettend veel extra stress met zich mee. Ik was het vertrouwen in mijn stoma compleet kwijtgeraakt en was daardoor 24 uur per dag met dat ding bezig, waar ik ook was. Bijna obsessief hield ik constant nauwlettend in de gaten dat ie niet ging lekken en dat is de situatie waarin mijn stiefvader nu ook zit. Ook hij heeft nu constant last van lekkages, ondanks allerlei aanpassingen, en ik zie diezelfde obsessie met zijn stoma omdat ook hij het vertrouwen hierin eigenlijk volledig kwijt is. Kortom, wat ik zelf 4 jaar geleden allemaal heb moeten doorstaan, zie ik nu allemaal bij hem gebeuren.

Ik heb een stiefvader omdat ik mijn eigen vader al op jonge leeftijd ben verloren door een verkeersongeluk. Een paar jaar later leerde mijn moeder een nieuwe man kennen en dat is dus mijn huidige stiefvader. Naast mijn stiefvader heb ik ook nog een witte vader en dit moet ik even uitleggen. Ten tijde van het overlijden van mijn vader, waren mijn jongere broer en ik nog minderjarig en daarom moesten er een toeziend voogd en voogdes worden aangewezen in het geval mijn moeder ook iets mocht overkomen. Dat werden de beste vrienden van mijn ouders en wij noemen ze sindsdien onze witte ouders omdat wij Indo’s zijn en zij gewoon Nederlanders. Hun 2 zonen, die net zo oud als mijn broer en ik zijn en met wie we zijn opgegroeid, noemen we dan nu ook onze witte broers. En zo zien we ze ook, als ouders en broers, want het is een familie met wie we in de loop van ons leven heel veel lief en leed hebben gedeeld.

Mijn witte moeder is helaas 6 jaar geleden overleden dus heb ik alleen nog mijn witte vader. En de pijn die ik heb voor mijn stiefvader, heb ik ook voor hem want 2 maanden voordat mijn stiefvader de diagnose endeldarmkanker kreeg, hoorde mijn witte vader dat hij slokdarmkanker heeft. Daar waar mijn stiefvader gelukkig een zeer goede prognose mee kreeg, was de uitslag bij mijn witte vader een heel stuk minder optimistisch. Desondanks ging hij afgelopen september vol goede moed het hele behandeltraject in en ondanks een aantal vreselijk moeilijke momenten, leek het uiteindelijk goed te hebben aangeslagen.

Leek ... tot ik anderhalve week geleden via mijn stiefvader ineens het slechte nieuws te horen kreeg. Mijn witte vader had gebeld met het bericht dat uit het laatste onderzoek was gebleken dat het toch weer helemaal foute boel is. Zo fout dat er nagenoeg niets meer aan te doen is. Sindsdien is zijn situatie zowel fysiek als geestelijk ineens zo vreselijk snel achteruit gegaan dat hij nu heeft aangegeven euthanasie te willen laten plegen en vanavond vertelde mijn moeder dat hij vandaag heeft aangegeven afscheid van ons te willen nemen.

En hiermee ben ik aangekomen met waar ik bij mezelf nu tegenaan loop. Vanwege mijn eigen ervaringen met deze vreselijke kutziekte en alles wat ik daarbij gevoeld heb, merk ik al een paar maanden dat ik me richting mijn stiefvader emotioneel steeds meer aan het afsluiten ben. Ik ben er uiteraard nog wel steeds voor hem maar steeds meer in praktische zin. Nu is hij sowieso geen prater maar ik merk dat ik vanuit mezelf bijna niet meer vraag naar hoe hij zich voelt, wat het allemaal met hem heeft gedaan en nog steeds doet. Dit doe ik niet bewust en ik had het eerst ook niet in de gaten maar ineens merkte ik het op bij mezelf. Richting mijn moeder doe ik hetzelfde want die heeft het er emotioneel gewoon ontzettend zwaar mee, eerst met mij en nu mijn stiefvader. Maar ik merk dat ik het te zwaar vindt om constant die troostende schouder te bieden terwijl zij die wel nodig heeft. Nogmaals, ik doe het niet bewust maar het gebeurt wel en de doodeenvoudige reden is dat ik dit emotioneel anders zelf gewoon niet meer trek. De pijnlijke herinneringen en gevoelens aan mijn eigen situatie van 4 jaar geleden maken dat het me gewoonweg momenteel niet meer lukt.

En dan nu sinds anderhalve week met de situatie van mijn witte vader er bovenop, voel ik dat die muur om me heen nog dikker en hoger aan het worden is. Ik hoor aan wat er gaande is, sla het op en ga over tot de orde van de dag zonder emotie daarbij te ervaren. En dit is iets dat ik nog nooit heb ervaren bij mezelf want vanuit mijn karakter ben ik juist ontzettend gevoelig, overgevoelig zelfs en daarom kan ik wat nu gebeurt, totaal niet met elkaar rijmen. Ik twijfel bijvoorbeeld ook heel erg of ik wel mee wil om afscheid van mijn witte vader te nemen. Voor hem en mijn witte broers wil ik dat absoluut maar tegelijkertijd voel ik ook dat, als ik dat ga doen, ik heel ver over mijn eigen grenzen moet, te ver ben ik bang. Wat dat aangaat, zit ik voor mijn gevoel in een onmogelijke spagaat.

Als ik nu teruglees wat ik zojuist heb geschreven, zie ik ook heel duidelijk dat ik het puur vanuit mijn ratio heb geschreven en niet vanuit mijn gevoel. En dat lukt ook niet merk ik, dat heb ik momenteel op één of andere wijze compleet afgesloten. Tegelijkertijd is er ook de angst voor wat er gebeurt als ik dat wel toelaat. Ik vrees nl. dat er dan een hele hoop ingehouden woede en agressie los gaat komen die ik niet kan beteugelen. Dus laat ik die muur voorlopig nog maar even veilig staan.