Twee keer goed nieuws
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: MRI was goed en de longfoto ook. Op de MRI waren geen tumoren te zien in de baarmoeder of omliggend weefsel en de lymfeklieren waren mooi slank. BAM! Toen de gynaecoloog belde met dit nieuws vierde ik al bijna feest. Hij wees mij nog wel even op het feit dat het belangrijkste onderzoek het inwendig kijk- en voelonderzoek onder narcose is, maar gaf ook aan dat ik zeker goede moed moet houden. Op de longfoto zagen ze ook mooie grote schone longen.
Sinds mijn vorige blog ben ik afgelopen donderdag nogmaals in Nijmegen geweest. Daar had ik een gesprek met de anesthesist over het aankomende onderzoek onder narcose. Ik ben helemaal door de keuring gekomen. Wederom een nette bloeddruk van 116/75, dus ook van een witte jassen hypertensie is geen sprake ;-) Ik mocht kiezen tussen een ruggenprik en narcose. Ik zou het heel interessant vinden om mee te kijken, maar ik zie die ruggenprik niet zo zitten dus mij mogen ze van de wereld spuiten.
Het inwendige onderzoek zal plaatsvinden op donderdag 8 oktober. Ik mag me dan om 8.00u nuchter melden in Nijmegen en ik zal ongeveer zo'n 30 min onder narcose zijn. In de middag mag ik dan weer naar huis. Voor die tijd zal de gynaecoloog dan bij mij langskomen om hun bevindingen met mij te delen. En ook met Kees-Jan, want die gaat mee. Als ze niks hebben gevoeld of gezien krijg ik in principe groen licht voor een vruchtbaarheidsbesparende operatie ( een radicale trachelectomie). Dit moet dan wel nog besproken worden de dinsdag erop tijdens het groot oncologisch overleg. Die dag moet ik dan ook weer naar Nijmegen om de officiële behandelopties aan te horen en hierover te praten. Want er valt nog wel het een en ander te bepraten, want ik heb aangegeven dat ik eigenlijk wil dat ze mijn klieren (zo veel mogelijk) laten zitten. Dit is niet gebruikelijk, maar ze gaan het wel in overweging nemen.
Ik merk dat er door dit nieuws wel weer een hele last van mijn schouders is gevallen, maar langzaam aan ga ik me nu toch druk maken om het vervolg. Ik ben me inmiddels gaan verdiepen in de operatie en ik moet zeggen dat ik daar niet vrolijk van word. Een erg lange operatie met een enorme revalidatietijd. Ik ben me echt kapot geschrokken over hoe lang er nodig is voor herstel. Ik ben voorlopig gestopt met het lezen van ervaringsverhalen hierover, want ik werd er echt een beetje verdrietig van. Ik kan me heel moeilijk neerleggen bij het feit dat ik een paar maanden niet kan werken, tennissen, stappen etc. Ook kan er tijdens de operatie nog besloten worden om de operatie te staken. Er worden namelijk klieren onderzocht tijdens de operatie. Als blijkt dat hier toch verdwaalde kankercellen in zitten dan wordt in principe de operatie gestaakt en zal er doorgaans toch chemo en/of bestraling plaats moeten vinden en dus daaag vruchtbaarheid. Dat er namelijk geen tumoren te zien zijn op de MRI wil niet zeggen dat er geen cellen zitten in de lymfeklieren. Eigenlijk weet ik dus pas als ik wakker wordt uit de narcose of het gelukt is of niet.
Omdat er minimaal 6 weken moet zitten (wenselijk) tussen de lis-excisie en de operatie zal deze de komende weken nog niet plaatsvinden. Ik zit namelijk vandaag pas op 3 weken. Op het moment dat de operatie gepland zou kunnen worden zou ik met Kees-Jan vijf dagen naar Praag gaan. Mijn streven is wel om dit gewoon door te laten gaan. Die ene week zal ook het verschil niet maken en het lijkt me goed om zo ontspannen en relaxed mogelijk de operatie in te gaan. En ik vind dat wij die afleiding wel even verdienen, Ik verwacht dus dat de operatie de eerste week van november plaats zal gaan vinden.
Met mijn darmen gaat het inmiddels al weer wat beter. Eten gaat ook weer een klein beetje beter. Nog wel wat afgevallen de afgelopen dagen, maar dat komt wel goed. Ik merk ook dat ik veel meer moe ben dan normaal. De komende weken ga ik me in ieder geval focussen op fit blijven voor de operatie; veel sporten, goed eten en veel plezier hebben tussen de moeilijke momenten door. Elke dag een beetje meer komt het vertrouwen in mijn lichaam terug en daarbij het gevoel dat ik dit KAN en dat het GOED KOMT!! Er zijn heel wat mensen die het veel slechter hebben getroffen dan ik dus hoofd omhoog en ervoor gaan!!
Ook wil ik iedereen bedanken voor de overweldigende steun die Kees-Jan en ik mogen ontvangen. Alle telefoontjes, berichtjes, kaarten, bloemen, cadeautjes etc. doen ons echt onwijs goed. Wat een enorme steun in de rug. BEDANKT!!
De volgende blog zal waarschijnlijk na volgende week donderdag geplaatst worden. Ik heb dan waarschijnlijk weer nieuws. Hopelijk goed nieuws.
Groeten,
Manon
Sinds mijn vorige blog ben ik afgelopen donderdag nogmaals in Nijmegen geweest. Daar had ik een gesprek met de anesthesist over het aankomende onderzoek onder narcose. Ik ben helemaal door de keuring gekomen. Wederom een nette bloeddruk van 116/75, dus ook van een witte jassen hypertensie is geen sprake ;-) Ik mocht kiezen tussen een ruggenprik en narcose. Ik zou het heel interessant vinden om mee te kijken, maar ik zie die ruggenprik niet zo zitten dus mij mogen ze van de wereld spuiten.
Het inwendige onderzoek zal plaatsvinden op donderdag 8 oktober. Ik mag me dan om 8.00u nuchter melden in Nijmegen en ik zal ongeveer zo'n 30 min onder narcose zijn. In de middag mag ik dan weer naar huis. Voor die tijd zal de gynaecoloog dan bij mij langskomen om hun bevindingen met mij te delen. En ook met Kees-Jan, want die gaat mee. Als ze niks hebben gevoeld of gezien krijg ik in principe groen licht voor een vruchtbaarheidsbesparende operatie ( een radicale trachelectomie). Dit moet dan wel nog besproken worden de dinsdag erop tijdens het groot oncologisch overleg. Die dag moet ik dan ook weer naar Nijmegen om de officiële behandelopties aan te horen en hierover te praten. Want er valt nog wel het een en ander te bepraten, want ik heb aangegeven dat ik eigenlijk wil dat ze mijn klieren (zo veel mogelijk) laten zitten. Dit is niet gebruikelijk, maar ze gaan het wel in overweging nemen.
Ik merk dat er door dit nieuws wel weer een hele last van mijn schouders is gevallen, maar langzaam aan ga ik me nu toch druk maken om het vervolg. Ik ben me inmiddels gaan verdiepen in de operatie en ik moet zeggen dat ik daar niet vrolijk van word. Een erg lange operatie met een enorme revalidatietijd. Ik ben me echt kapot geschrokken over hoe lang er nodig is voor herstel. Ik ben voorlopig gestopt met het lezen van ervaringsverhalen hierover, want ik werd er echt een beetje verdrietig van. Ik kan me heel moeilijk neerleggen bij het feit dat ik een paar maanden niet kan werken, tennissen, stappen etc. Ook kan er tijdens de operatie nog besloten worden om de operatie te staken. Er worden namelijk klieren onderzocht tijdens de operatie. Als blijkt dat hier toch verdwaalde kankercellen in zitten dan wordt in principe de operatie gestaakt en zal er doorgaans toch chemo en/of bestraling plaats moeten vinden en dus daaag vruchtbaarheid. Dat er namelijk geen tumoren te zien zijn op de MRI wil niet zeggen dat er geen cellen zitten in de lymfeklieren. Eigenlijk weet ik dus pas als ik wakker wordt uit de narcose of het gelukt is of niet.
Omdat er minimaal 6 weken moet zitten (wenselijk) tussen de lis-excisie en de operatie zal deze de komende weken nog niet plaatsvinden. Ik zit namelijk vandaag pas op 3 weken. Op het moment dat de operatie gepland zou kunnen worden zou ik met Kees-Jan vijf dagen naar Praag gaan. Mijn streven is wel om dit gewoon door te laten gaan. Die ene week zal ook het verschil niet maken en het lijkt me goed om zo ontspannen en relaxed mogelijk de operatie in te gaan. En ik vind dat wij die afleiding wel even verdienen, Ik verwacht dus dat de operatie de eerste week van november plaats zal gaan vinden.
Met mijn darmen gaat het inmiddels al weer wat beter. Eten gaat ook weer een klein beetje beter. Nog wel wat afgevallen de afgelopen dagen, maar dat komt wel goed. Ik merk ook dat ik veel meer moe ben dan normaal. De komende weken ga ik me in ieder geval focussen op fit blijven voor de operatie; veel sporten, goed eten en veel plezier hebben tussen de moeilijke momenten door. Elke dag een beetje meer komt het vertrouwen in mijn lichaam terug en daarbij het gevoel dat ik dit KAN en dat het GOED KOMT!! Er zijn heel wat mensen die het veel slechter hebben getroffen dan ik dus hoofd omhoog en ervoor gaan!!
Ook wil ik iedereen bedanken voor de overweldigende steun die Kees-Jan en ik mogen ontvangen. Alle telefoontjes, berichtjes, kaarten, bloemen, cadeautjes etc. doen ons echt onwijs goed. Wat een enorme steun in de rug. BEDANKT!!
De volgende blog zal waarschijnlijk na volgende week donderdag geplaatst worden. Ik heb dan waarschijnlijk weer nieuws. Hopelijk goed nieuws.
Groeten,
Manon