Na een turbulente periode nu dan toch groen licht voor de operatie
Vorige week donderdag ben ik met mijn moeder naar Nijmegen gegaan voor de bloedafname met daaropvolgend de CT met contrast. Wat ik "even snel" dacht te gaan doen werd uiteindelijk een dagvullend programma. Bloed was goed, dus na een uur mochten we door naar de radiologie afdeling. Het was stik druk en toen ik dacht aan de beurt te zijn mocht ik nog even binnen een half uur/drie kwartier een emmer contrastvloeistof opdrinken. Mijn darmen en urinewegen moesten namelijk ook gescand worden en daar was toch echt behalve de contrastvloeistof via het infuusnaaldje ook de orale contrastvloeistof voor nodig. Na drie kwartier zou ik dan opgeroepen worden om in de scan te komen liggen. In de tussentijd mocht ik vooral niet gaan plassen. Na 5 kwartier zat ik daar nog met mijn volle blaas. Nou ja zitten.... staan, want zitten ging al niet meer.Die emmer vloeistof zat inmiddels al volledig in mijn toch al zo gevoelige blaas. Ik ben toen toch maar eens naar de balie gelopen om te zeggen dat ik gewoon pijn had van die volle blaas en het echt bijna niet meer op kon houden. De medewerkster zou even bellen naar de CT kamer. Zij kreeg te horen dat het nog ongeveer tien minuten/kwartiertje zou duren, waarop ik riep dat ik dan NU alles uit zou gaan plassen. Toen lag ik ineens binnen 5 sec op de CT kamer. Infuusje en de scan was zo gepiept en daarna ben ik met mijn broek op mijn knieën en het infuus nog in mijn arm naar de wc gerend (en dat zou niet de laatste keer zijn die dag ;-) ) Wat een opluchting!
Onderweg naar huis kreeg ik al een raar gevoel in mijn buik en mijn darmen begonnen heel raar te doen. Eenmaal thuis begon het feest. Ieder kwartier rennen naar het toilet. Toch maar even op Google gekeken en wat ik al dacht; Een veel voorkomende bijwerking van het contrastmiddel bleek: diarree. Wat een feest!
De uitslag van de CT zou ik maandag 19 oktober krijgen. Dit had ik zo besproken met de verpleegkundige, want ik had toch al een belafspraak staan met de arts. Ik zou dan gelijk met haar de rare gang van zaken bespreken omtrent de MRI die na 3x goed toch ineens niet goed genoeg was en waarop de CT volgde.
Zodoende zat ik gisteren vanaf 8.30u constant met mijn telefoon bij de hand. Je kunt namelijk over de gehele dag gebeld worden. Naarmate de dag vorderde steeg ook de spanning. Je leeft echt toe naar zo'n uitslag. Om 16.45u was ik nog niet gebeld en besloot ik zelf maar te bellen. Ik voelde me al bijna bezwaard. Het was echter nog geen 17.00u en in principe zouden ze tot 17.00u kunnen bellen, maar ik had er geen goed gevoel bij. De verpleegkundige die ik aan de lijn kreeg vertelde mij dat ik helemaal niet op de lijst stond om gebeld te worden. Na verder kijken bleek dat mijn afspraak geannuleerd was. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? Ik had namelijk 2 brieven voor mijn neus liggen met de bevestiging van die afspraak! Er is niemand geweest die daarover contact met mij heeft gehad. De verpleegkundige vond het vervelend, omdat ik toch wachtte op een CT uitslag over eventuele uitzaaiingen in de klieren. Volgens haar was mijn arts nog in het ziekenhuis en zou zij ervoor zorgen dat de arts mij zo nog zou bellen. Ik gepikeerd maar vol vertrouwen weer opgelegd en met de telefoon in mijn handen gewacht... en gewacht.... en gewacht... Tot ik om 21.30u niet meer de illusie had dat ik nog gebeld zou worden. In de tussentijd heb ik me zo ontzettend op zitten vreten en was ik inmiddels echt woest! Ik kon niet geloven dat ze zo met patiënten omgaan die op zoiets belangrijks aan het wachten zijn. En niet alleen ik, maar ook mijn omgeving natuurlijk. Ik was echt helemaal gesloopt en heb in tijden niet zo hard gehuild en gescholden. Ik heb de dag afgesloten met een zeer correcte toch dwingende mail naar de afdeling waar ik onder behandeling ben.
De rest zal ik jullie besparen. Ik heb vandaag nog een mail gehad met 1000 maal excuus en uitleg over wat waar en waarom het fout was gegaan en vanmiddag nog een lang telefoongesprek met mijn arts. Dat gesprek begon ietwat vijandig, maar is uiteindelijk in goede vrede en in alle vertrouwen afgesloten. Mijn behandelend arts is ook nogal een pittige tante, dus degenen die mij goed kennen zullen zich vast wel een voorstelling kunnen maken over hoe dat gesprek ongeveer verlopen is. Ik mag dan nu patiënt zijn en volledig afhankelijk zijn van de geleverde zorg, maar ik laat zeker niet over me heen lopen.
Al met al dus een paar behoorlijk heftige dagen gehad. Vandaag de gehele dag mezelf met een flinke hoofdpijn mijn werkdag doorgesleept, maar het goede nieuws vanmiddag deed me goed. Met trots kan ik jullie namelijk mededelen dat de CT scan helemaal goed was! Joepie!!! Ik heb dus groen licht voor de operatie die woensdag 4 november plaats zal vinden. Ongeveer een dag of tien na de operatie zal ik dan te horen krijgen of die operatie voldoende is of dat er nog verdere behandeling in de vorm van chemo en/of bestraling plaats zal moeten vinden. Maar tot nu toe ziet het er wat dat betreft, naar omstandigheden, rooskleurig uit. Morgen ben ik vrij en daar ben ik ook echt even aan toe. Ik kan me nu volledig gaan richten op de operatie en die ga ik vol vertrouwen tegemoet. De operatie is een grote zware operatie en de periode daarna zal een langdurig herstel met zich meebrengen, maar ik ben er van overtuigd dat ik dit kan!
Groeten,
Manon
Onderweg naar huis kreeg ik al een raar gevoel in mijn buik en mijn darmen begonnen heel raar te doen. Eenmaal thuis begon het feest. Ieder kwartier rennen naar het toilet. Toch maar even op Google gekeken en wat ik al dacht; Een veel voorkomende bijwerking van het contrastmiddel bleek: diarree. Wat een feest!
De uitslag van de CT zou ik maandag 19 oktober krijgen. Dit had ik zo besproken met de verpleegkundige, want ik had toch al een belafspraak staan met de arts. Ik zou dan gelijk met haar de rare gang van zaken bespreken omtrent de MRI die na 3x goed toch ineens niet goed genoeg was en waarop de CT volgde.
Zodoende zat ik gisteren vanaf 8.30u constant met mijn telefoon bij de hand. Je kunt namelijk over de gehele dag gebeld worden. Naarmate de dag vorderde steeg ook de spanning. Je leeft echt toe naar zo'n uitslag. Om 16.45u was ik nog niet gebeld en besloot ik zelf maar te bellen. Ik voelde me al bijna bezwaard. Het was echter nog geen 17.00u en in principe zouden ze tot 17.00u kunnen bellen, maar ik had er geen goed gevoel bij. De verpleegkundige die ik aan de lijn kreeg vertelde mij dat ik helemaal niet op de lijst stond om gebeld te worden. Na verder kijken bleek dat mijn afspraak geannuleerd was. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? Ik had namelijk 2 brieven voor mijn neus liggen met de bevestiging van die afspraak! Er is niemand geweest die daarover contact met mij heeft gehad. De verpleegkundige vond het vervelend, omdat ik toch wachtte op een CT uitslag over eventuele uitzaaiingen in de klieren. Volgens haar was mijn arts nog in het ziekenhuis en zou zij ervoor zorgen dat de arts mij zo nog zou bellen. Ik gepikeerd maar vol vertrouwen weer opgelegd en met de telefoon in mijn handen gewacht... en gewacht.... en gewacht... Tot ik om 21.30u niet meer de illusie had dat ik nog gebeld zou worden. In de tussentijd heb ik me zo ontzettend op zitten vreten en was ik inmiddels echt woest! Ik kon niet geloven dat ze zo met patiënten omgaan die op zoiets belangrijks aan het wachten zijn. En niet alleen ik, maar ook mijn omgeving natuurlijk. Ik was echt helemaal gesloopt en heb in tijden niet zo hard gehuild en gescholden. Ik heb de dag afgesloten met een zeer correcte toch dwingende mail naar de afdeling waar ik onder behandeling ben.
De rest zal ik jullie besparen. Ik heb vandaag nog een mail gehad met 1000 maal excuus en uitleg over wat waar en waarom het fout was gegaan en vanmiddag nog een lang telefoongesprek met mijn arts. Dat gesprek begon ietwat vijandig, maar is uiteindelijk in goede vrede en in alle vertrouwen afgesloten. Mijn behandelend arts is ook nogal een pittige tante, dus degenen die mij goed kennen zullen zich vast wel een voorstelling kunnen maken over hoe dat gesprek ongeveer verlopen is. Ik mag dan nu patiënt zijn en volledig afhankelijk zijn van de geleverde zorg, maar ik laat zeker niet over me heen lopen.
Al met al dus een paar behoorlijk heftige dagen gehad. Vandaag de gehele dag mezelf met een flinke hoofdpijn mijn werkdag doorgesleept, maar het goede nieuws vanmiddag deed me goed. Met trots kan ik jullie namelijk mededelen dat de CT scan helemaal goed was! Joepie!!! Ik heb dus groen licht voor de operatie die woensdag 4 november plaats zal vinden. Ongeveer een dag of tien na de operatie zal ik dan te horen krijgen of die operatie voldoende is of dat er nog verdere behandeling in de vorm van chemo en/of bestraling plaats zal moeten vinden. Maar tot nu toe ziet het er wat dat betreft, naar omstandigheden, rooskleurig uit. Morgen ben ik vrij en daar ben ik ook echt even aan toe. Ik kan me nu volledig gaan richten op de operatie en die ga ik vol vertrouwen tegemoet. De operatie is een grote zware operatie en de periode daarna zal een langdurig herstel met zich meebrengen, maar ik ben er van overtuigd dat ik dit kan!
Groeten,
Manon