Loslaten

Loslaten of Let go. Vandaag was een dag met een dubbele betekenis. Bij Let go denk ik gelijk aan het lied Let her go van Passenger. Vandaag precies twee jaar geleden is onze moeder overleden en bij de afscheidsdienst hadden m’n zussen en ik als laatste lied voor Let her go gekozen. Een intens moment, tranen van verdriet, een besef dat het over is, dat ze nooit meer iets tegen je zal zeggen, dat je nooit meer samen zal lachen, dat je je bij de eerste tonen van het lied heel even héél alleen voelt. Steeds als ik het hoor. Loslaten is het moeilijkste wat een mens te doen kan krijgen in het leven…

Ik herinner me de periode rond het overlijden van m’n moeder nog als de dag van gisteren. De beelden, geluiden, muziek, gesprekken, alles ligt vooraan in mijn herinnering opgeslagen. Niet alleen bij mij bleek, want vandaag hebben m’n zussen en ik samen heerlijk een wandeling gemaakt, lekker geluncht en ook voor hen leek het als de dag van gisteren, in ieder geval veel dichterbij geleden dan ál twee jaar geleden. Dit betekent gelijk ook dat ik (gelukkig!) al meer dan twee jaar geleden dat knobbeltje voelde. Het loslaten kon beginnen van o.a. werk, collega’s en een ‘compleet’ lichaam. Enerzijds maakt loslaten de toekomst ongewis en brengt onzekerheid met zich mee. Hoe nu verder zonder die baan, etc.? Anderzijds heeft loslaten ook een positieve kant. Hoe? Nou, Loesje plaatste ooit op een poster “Als je alles loslaat, dan heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen”…

Bij positief loslaten denk ik aan Antonia, per januari 2019 de naam van mijn eenmanszaak. Antonia is mijn officiële voornaam, én die van mijn moeder. De naam had ik ruim tien jaar geleden al bedacht, de inhoud is nu (pas) helder. Ik ga van mijn passie voor mensen mijn werk maken en bied me aan als (systemisch) coach. Ook treed ik op de voorgrond als spreker / schrijver, waarbij ik “eigen regie” een bijzonder warm hart toedraag. Ik geloof in de kracht van systemisch coachen, het stellen van net die éne essentiële open vraag, het doorvragen zonder oordeel, écht luisteren en mezelf daarbij dienend en terughoudend opstellen.

Lieve mam, wat had ik al deze ontwikkelingen ont-zet-tend graag met je gedeeld in levende lijve, maar ’t mag niet zo zijn. Ik draag de naam Antonia met trots, voor mezelf en voor jou. Antonia gaat vandaag de wijde wereld in. Ongewis en onzeker? Geen idee! Ik weet alleen dat ik van de positieve kant ben. Laatst merkte ik dat zelfs tijdens een lange regenachtige wandeling met onze hond en gewapend met paraplu en regenlaarzen, de regen mijn humeur niet kon bederven. Ik geloof in Antonia!

Ik laat haar hierbij los …

Antonia … in je eentje samen