Hallelujah

Ik kan van alles schrijven over hoe het afgelopen week was,
- dat ik op 6 december werd gebeld met het verzoek om de PET-scan vrijdag te verschuiven van 12.00 uur naar 08.00 uur,
- dat ik als de wiederweerga m'n vriendin die meeging heb gebeld en gelukkig! ze kon ook op dat tijdstip,
- dat ik, geloof het of niet, dezelfde verpleegkundige had als vorig jaar die de voorbereiding deed,
- dat zij ons niet zozeer op ons gezicht herkende, maar wel zodra ze ons hoorde praten,
- dat we dus met z'n 3-en een héél gezellig kwartiertje hadden zo op de vroege ochtend,
- dat we afscheid namen met 'Tot volgend jaar' en ik haar naam in m'n geheugen opsloeg (wie weet lukt het om haar volgend jaar ook als verpleegkundige de voorbereiding te laten doen - je kunt maar een ritueel/traditie in ere willen houden ...),
- dat de tijd tot aan de uitslag van vanochtend is omgevlogen zonder boek maar met heel veel sneeuwpret, een verjaardag, een mooi feest op zaterdagavond, de kerstboom optuigen en zomaar aanrommelen,

maar ik wil eigenlijk het allerliefst vandaag met u delen: enigszins zenuwachtig vertrokken we vanochtend richting het ziekenhuis. Gelukkig geen gedoe op de weg en de parkeergarage bood voldoende ruimte. Ruim op tijd hield ik mijn patientenpas voor de barcode lezer. De oncoloog had een keer verteld dat zij via dat scannen van een patientenpas kan zien welke patient in de wachtkamer zit. Ping! 20 minuten eerder dan de geplande afspraak verscheen op het scherm mijn nummer en de kamer waar ik naartoe moest. Hup, op naar kamer 51. Deze oncoloog ontmoet haar patienten altijd op de gang en ik scande haar gezicht ... hoe keek ze me aan? bedrukt? neutraal? ik was nog niet op m'n stoel of ze zei 'Alles was goed hoor!'. Hoor ik dat goed? Ja, ze zei het echt. Alles goed! Wow! .... .... ontlading, ontroering en dankbaarheid volgt, zooooooo blij ben ik. Op haar vraag 'hoe gaat het met je?' kon ik natuurlijk alleen maar Goed! zeggen. Het gaat ook goed, ik voel me goed, fysiek en mentaal, beter dan ooit eerlijk gezegd, maar hé, een sluipmoordenaar hoor je ook niet aankomen. Dus hoe fijn om te horen, te voelen, dat ik tot nu toe voldoende munitie in stelling heb gebracht om die sluipmoordenaar te slim af te zijn. Hoe dankbaar kun je zijn?! Ik dacht Hallelujah! en ... au mam! waar ben je toch om dit prachtige nieuws te horen?! Hallelujah was het lied dat we gekozen hadden bij de entree, het begin van de afscheidsdienst. De versie van Il Divo, vier mooie stemmen, m'n moeder hield van hun muziek. Tuurlijk mam, toevallig ook vier mooie mannen :-) Ze zingen over hoop, dat oorlog mag eindigen, dat vrede uiteindelijk mag overheersen en dat liefde de norm zal zijn. Hoe waar!

De oncoloog zette het gesprek voort en vroeg zich af of mijn ontlading kwam doordat ik spijt had van mijn beslissing van vorig jaar? Nee, helemaal niet, zei ik. Ik sta nog steeds 100% achter mijn beslissing. Ik ben blij en dankbaar voor het afgelopen jaar, voor alle pieken én ja, ook voor alle dalen. Wat een reis! Ik kijk terug, ik kijk naar vandaag en ik voel dat dit het is. Het is goed zo, wat de dag van morgen ook wordt. Echt, het enige dat ik wil is mijn wezen, mijn pure ik en haar verlangen, vol omarmen (onbezwaard en zonder angst), haar trouw zijn en goed voor haar zorgen. Daar maak ik stapjes in en dat voelt goed. Ze groeit, ze ont-wikkelt.

De oncoloog gaf aan dat die spanning dan misschien te maken heeft met mijn ambivalente (tegenstrijdige) aanpak. Eén, ik heb vorig jaar 'bedankt' voor de preventieve therapie (chemo/immuno/hormonaal), o.a. omdat ik vertrouw op mijn lichaam en gezond(er) ben gaan leven. Twee, dat houdt in dat je geen scan/bloed monitoring hoeft, je vertrouwt immers op je lichaam. Nu je dat wel doet, levert dat toch een hoop (onnodige) spanning. Maaaaar, zei ze. Ik snap dat, ik beweeg daarin mee. Je wilt volgend jaar zeker weer een PET-scan? Nou, ik keek haar ter plekke haast verliefd aan. Echt, vraag je me dat gewoon. Mag dat? Ja, ik wil!

Liefde is ook de norm in deze spreekkamer. Hallelujah!