Mijn verwerking na overlijden van mijn vrouw

14 maanden geleden is mijn vrouw heen gegaan, ik heb meer dan een half jaar geworsteld met verwerking, in de eerste maanden was ik boos, woedend op God, waarom moest mijn maatje mij verlaten. Heb de eerste 5 maanden niks en totaal niks gedaan, alleen gehuild en veel geslapen, heb in deze periode hulp proberen te zoeken en na 2 gesprekken ben ik daar van af gestapt. De gesprekken die ik had waren voor mij niet verhelderend, er kwamen alleen maar vragen bij. Iedereen heeft zijn eigen verwerking, de ene gaat reizen, de ander zoekt een hobby op, ik had geen idee wat ik moest doen, de vreugde was er niet meer en ik had nergens zin in.

De laatste 2 maanden ben ik weer gaan mediteren, de stilte in mij zelf opzoeken, dit is een moeilijk proces maar het geeft mij wel verlichting. Ik en mijn maatje waren gelovig, niet dat wij naar de kerk gingen maar in onze harten waren wij wel gelovig, goed doen voor anderen, mensen helpen, dat was onze passie. Die passie verdween voor mij gelijk na het overlijden, ik gaf God de schuld en was boos. 

Mijn overleden vrouw voel ik regelmatig, een aai over mijn bol, ik voel haar zitten op voeten eind van mijn bed, soms in dromen, maar ik zie haar niet en dat frustreerde mij. Toen ik 30 was mediteerde ik elke dag rond 07.00 uur en dan was ik een uur of anderhalf gewoon weg, zag veel, voelde veel, helaas dit gedaan te hebben na een aantal jaren verviel ik weer in mijn oude gewoonte, we zijn nou eenmaal mensen. Ik sloeg mediteren soms over en dat werdt meer en meer en op een gegeven moment mediteer je niet meer en het verval van slechte gewoontes kwamen terug, een pilsje hier en daar, weer gaan roken, enz, enz.

Sinds 2 maanden heb ik het mediteren weer opgepakt en ik mis wat ik toendertijd voelde, het geluk, de stilte, het gevoel.

Ik weet dat niks voor niks is in dit leven, ik weet ook dat veel mensen niet meer in God geloven en die zullen het niet eens zijn met mijn verhaal. Het leven is niet over als men overlijd, ze zijn bij ons op vele momenten, ze leiden ons, ze sturen ons gedachten, helaas zien wij hun niet fysiek maar je kunt hun voelen, tenminste ik wel. Mijn woede naar God toe was onterecht, elke mens bereikt een bepaalde leeftijd en dan ga je naar "huis"  dit is voor de nabestaanden moeilijk te bevatten en het is een moeilijke periode die er dan aan komt. Maar ik weet dat ik mijn vrouw weer zie, ik weet ook dat ze 1 van de zielen is die mij ophaalt wanneer het mij tijd is. Dat geeft mij troost.

Ik ben bijna 60 jaar dus mijn langste tijd heb ik gehad, de tijd die ik nog heb kan ik het "werk" voortzetten wat ik met mijn vrouw deed, namelijk goed doen voor onze mede mensen en anderen helpen. Mijn taak is hier nog niet klaar dat besef ik nu wel.

Mijn verwerking is dus veel anders dan anderen op deze site,  wat ik wil zeggen tegen degene die het geloof hebben laten vallen en kwaad zijn op God na het overlijden van hun geliefde, dat alles een reden heeft, de aarde is een leerschool, wij worden alleen maar sterker met tegenslagen en natuurlijk doet het verlies zeer van een geliefde, ik heb nu ook nog steeds veel gemis en verdriet, maar ik weet dat zij bij mij is en mij steunt en een beschermengel in mijn leven is en dat geeft mij troost.

Mijn taak is anderen helpen waar het mogelijk is en dat kan ik kleine dingen zijn, elke hulpvaardigheid naar anderen toe zal vreugde brengen in je leven, misschien niet direct maar het zal gebeuren.

Het geloof zit hem niet in de kerk gang maar in het doen en zeggen, negatieve gedachten trekken negatief aan en je komt in een cirkel terecht waar je moeilijk uit kan komen.

Een oud vrouwtje even helpen bij zebra pad, een huilend kindje even een aai over de bol geven, een zwever even wat eten brengen, even bij een eenzame buur op visite, iemand helpen die het financieel moeilijk heeft en dat hoeft helemaal niet om grote bedragen te zijn, luisterend oor zijn voor andermans problemen, enz, enz. Dit zijn daden die ik vandaag de dag niet meer zie, de mensen zijn met hun zelf bezig en de smarttelefoon is hun leven geworden en hebben totaal geen acht meer op wat er om hun heen gebeurd. 

Doe goed en je zult goed ontvangen zei mijn oude pa eerder en ja hij heeft gelijk, dit noemen ze ook wel karma.

Zit je in een depressieve fase zoals ik maanden heb gezeten en je doet daar niks aan dat zak je dieper weg, de wereld wordt alleen maar zwarter om je heen. 

Mijn verhaal hierboven is mijn verwerking en zoals ik al zei, iedereen heeft zijn eigen methode, maar voor mensen die wel geloofden maar God de schuld geven van een gemis raad ik echt aan dit niet te doen, dit had uw geliefde niet gewild, tenminste dat geldt voor mij, mijn vrouw had nooit gewild dat ik God de schuld zou geven van haar overlijden, ik weet dat er leven is na dit leven, 7 jaar na het overlijden van mijn vader zag ik hem verschijnen, ik had mijn ogen open en was wakker, ik zat in het zonnetje te dagdromen en daar verscheen hij, stralend stond hij daar, zijn leeftijd was veel jonger dan bij zijn overlijden en hij bracht mij de boodschap dat het leven niet ophield, dit is inmiddels iets meer dan 30 jaar geleden en deze gebeurtenis bracht mij toen tot het mediteren. 

Ik wens iedereen veel liefde toe die het nu moeilijk hebben, ik spring ook nog niet van vreugde en ik heb ook rottige momenten maar als ik die heb dan ga ik zitten en doe mijn ogen dicht, ik vraag God om mij te vullen met Zijn Liefde en dan verdwijnt die depressieve gedachten en voel mij vredig.

Veel liefs toegewenst aan alle mensen die hun geliefde missen.