Ups en downs
Inmiddels is het 8 weken geleden dat ik mijn laatste kuur heb gehad. Het lijkt zo lang, maar ook weer niet. De eerste weken waren zeer vermoeiend maar vorige week ging het ineens wat beter. Het beeldje van speksteen waar ik aan was begonnen is nu klaar. Het is een heel proces geweest om tot dit resultaat te komen. Iedere keer weer verder bijschaven. Maar het heeft me veel gegeven. .
Probleem is echter, als ik me goed voel, dan moet ik zo oppassen dat ik niet weer te hard ga. Afgelopen week zou ik 3 x 4 uur werken. Maar dan ben ik lekker bezig en vergeet ik de tijd en ga uiteindelijk 2 uur te laat naar huis. Daarnaast zitten mijn weekenden op dit moment ook erg vol. Allemaal leuke dingen: familie-uitjes, verjaardagen van de kleinkinderen, etc. Waar ik vorige week het gevoel had dat ik na een vermoeide dag de volgende dag de draad weer kon oppakken, begint dat nu toch weer minder te worden. En met de vermoeidheid komen ook weer allerlei sombere gedachten naar boven. Ja, de behandeling is goed aangeslagen, maar ja, eierstokkanker staat er om bekend dat het vaak terug komt. Maar ik wil dit niet mijn hele leven laten beïnvloeden. Hoe ga ik heir een balans in vinden.
Het lijkt aan de ene kant zo lang, maar het is nog maar kort geleden.
9 reacties
Zo begrijpelijk, je voelt je beter en wilt meer dan je kan. En dan weer die terugslag. Een duidelijk signaal dat je gas terug moet nemen, hoe fustrerend dat ook is. Maar het zal je herstel ten goede komen als je je strict aan die werktijden houdt en je weekends niet te vol propt. Makkelijker gezegd dan gedaan!
Sterkte ermee en hartelijke groet,
Hanneke
Prachtig beeldje!
Herkenbaar dat het steeds langer duurt om vermoeidheid te boven te komen. Dat is echt iets wat je moet leren en daarvoor is 8 weken zeker nog te kort. Ik roep altijd dat ik van 1 dag feest (of uitje, concert, vul maar in) 2 dagen moet bijkomen. Maar het voor iedereen misschien anders. Wees lief voor jezelf en gun jezelf tijd.
Ik kan me voorstellen dat de vermoeidheid je gemoedsrust geen goed doet. Maar als je in actie-rust balans vindt, volgt de geestelijke balans misschien ook. Proberen afleiding te zoeken, niet te piekeren, af en toe de kop in het zand; doorgaan met leven, zeg maar. Ik weet het eigenlijk ook niet, zoals je weet. Ik wens je heel veel kracht, sterkte en liefde!
Wat een mooi, gaaf beeldje! Echt heel fraai... Je schrijft dat het maken van dit beeldje je veel gegeven heeft. Wat heeft het je gegeven?
Wat het teveel hooi op je vork nemen betreft, dat is herkenbaar. Mij helpt het om goed te plannen. En af en toe ook niks in te plannen. Of 'nee' zeggen. Niet altijd leuk. Natuurlijk werkt dit alleen als je jezelf aan je afspraken houdt. Ik wens je succes met wat vaker en bewuster voor jezelf kiezen :-)
En misschien een nieuw beeldje maken...?
Hartelijke groet,
Carolina
Hoi Carolina,.
Dank je wel. Ik ben er ook erg blij mee. En dit is voor het eerst dat ik met speksteen werk.
Ik ben er twee maanden mee bezig geweest. Eerst het glad schuren van de ruwe steen. Dat is voor mij erg meditatief. Geeft dus rust, net als bij meditatie, tai chi of yoga. Daarna is het de vorm erin krijgen. Na de laatste chemo kreeg ik een terugslag en liep ik in mijn hoofd helemaal vast, mijn keel zat dicht en mijn schouders waren verkrampt. Met het vormen van het beeld heb ik dit letterlijk weg geschaafd. Vooral bij de schouders heb ik dat gemerkt. In eerste instantie bleven die schouders maar grof, het heeft echt even geduurd voordat ik de juiste proporties te pakken had. Maar hoe verder ik kwam hoe beter het in mijn schouders ging. Een stuk verwerking dus en "een stukje accepteren" van wat er nu is. Ik ben er zeker nog niet, maar wel een eindje op weg.
Ik ga ook zeker verder met speksteen. En daarnaast ook met andere creatieve bezigheden, o.a. bij het inloophuis.
Het te veel doen is ook wel een valkuil van mij. Vind het inderdaad erg lastig om nee te zeggen, wil zo graag weer verder ;-). Ik wordt ook in mijn omgeving wel regelmatig terug gefloten.
Lieve groet,
Karin
Wat mooi om het proces dat je doormaakte tijdens het maken van dit beeldje, te lezen. Dat is, vind ik, het fijne aan zelf iets creëren: dat je er hélemaal in kunt opgaan, een enorme focus hebt op waar je mee bezig bent. Je kunt jezelf daardoor helemaal verliezen in hetgeen je aan het doen bent.
Misschien kan dit beeldje het symbool voor jou zijn voor het je schouders onder het omgaan met kanker zetten... Veel succes met beeldhouwen!
Liefs,
Carolina
Hoi Zilvervlerk,
We hebben de zelfde hobby met dezelfde uitwerking.
Direct na mijn operatie in 2015 waarbij de prostaat is verwijderd heb ik een beeldje gemaakt uit Serpentijn voor de uroloog die mij geopereerd heeft. Als dank dat hij zo menselijk, hartelijk en meelevend is. Het werken aan dit beeldje was voor mij echt therapeutisch. Het stelt voor de blaas en de prostaat.
Hoi Marenov,
Ja, je had het me al verteld op de moderatorendag. Het is prachtig, jouw beeld.
Naast het werken met speksteen, teken en schilder ik ook regelmatig. Ben nu ook nog met een beeldje bezig, welke bijna klaar is. Moet alleen nog gladgeschuurd en gepolijst.
Deze is ook erg mooi zeg, heb je er nooit over gedacht de baarmoeder in een donkere steen na te maken?
Nu we dit aan het schrijven zijn ontpopt zich in mijn brein het idee om een nieuw gespreksonderwerp te starten n.l.
Kankerpatiënt met een hobby.
Zo kan het patiënt zijn, ook op een andere, positieve manier uitgelicht worden.
Een idee?
De baarmoeder namaken heb ik niet over nagedacht. De kanker zat bij mij in de eierstokken. Wel is de baarmoeder samen met de eierstokken weggehaald.
Ik heb nu wel een steen liggen waarvan ik ook een torso wil maken waarbij een "gat" komt "in de vorm van" en op de plek waar de eierstokken en de baarmoeder zaten. Een vaag idee wat ik nog verder wil uitwerken (zie foto hieronder voor de steen die ik daarvoor wil gebruiken).
Over een gespreksgroep "kankerpatiënt met een hobby" hebben we het ook gehad tijdens de moderatorendag. Daar was toen niet veel enthousiasme over. Volgens mij was het idee dat dit onderwerp prima paste in " Na de behandelingen verder met je leven" . Maar zeker weet ik het niet meer. We moeten ook oppassen dat er niet teveel groepen komen denk ik.
Liefs, Karin