Een jaar na de diagnose
Inmiddels zit ik al weer zes weken thuis, niet aan het werk dus. Na een prachtige, maar zeer vermoeiende vakantie ging het even niet meer. Daarnaast kreeg ik een week nadat ik thuis was gekomen, het bericht dat het niet goed ging met mijn schoonmoeder. Ze was vlak voor mijn vakantie verhuisd naar de pg-afdeling omdat het niet meer goed ging. Ze was inmiddels ook al 92 jaar. Ze had al jaren last van parkinson en het laatste jaar ging ze in haar hoofd steeds verder achteruit. Gelukkig heeft ze me wel altijd herkend. Maar ik denk dat deze verhuizing haar de das om heeft gedaan. Ze wilde ook eigenlijk niet, maar het kon niet anders meer. Bovendien was er daar voor haar meer aandacht. En een week later is ze overleden. Het was goed.
Maar het heeft bij mij wel weer veel losgemaakt. Ze was mijn enige fysieke link nog naar mijn overleden man die in 2015 is overleden aan de gevolgen van kanker. Slechts 6 jaar zijn we samen geweest. Het waren hele goede jaren. Het voelde voor mij als thuiskomen als ik bij hem was, hij accepteerde mij zoals ik was.
Het is nu een jaar geleden dat de eierstokkanker bij mij werd ontdekt. Afgelopen vrijdag bij de gynaecoloog geweest voor controle en het zag er allemaal goed uit. Wat er van binnen gaande is weet ik natuurlijk niet, Maar lichamelijk onderzoek liet niets bijzonders zien en ik heb ook geen last van mijn buik. Goed nieuws. En toch is er weer de angst, de angst dat het terugkomt. Bij mijn man kwam het ruim een jaar na de constatering weer terug. Hij heeft daarna nog 4 maanden geleefd.
Komt het daardoor dat die angst er is? Komt het door het overlijden van mijn schoonmoeder? Komt het door dat vreselijke ongeluk (auto op de verkeerde weghelft, 3 doden) twee weken geleden op de A2 waar ik, als ik 5 minuten eerder was vertrokken van de lotgenotenlunch, in terecht had kunnen komen? Normaal sta ik daarbij niet zo lang stil, maar nu had het enorme impact op mij. Het is even te veel allemaal.
Inmiddels gaat het met de fysieke vermoeidheid weer een stuk beter. Ik heb mezelf weer van de bank af kunnen trekken en ga dagelijks een stuk wandelen of in de tuin werken, 's avonds nog een half uurtje op de hometrainer.
Maar naar mijn werk gaan...... Ik kan er nog niet de moed voor opbrengen, hen er geen zin in. En dat is bijzonder voor mij. Mijn werk is altijd erg belangrijk voor me geweest. Heb ook tijdens de behandeling regelmatig gewerkt, uiteraard minder uren maar het gaf me ook afleiding. Nu kan ik het nog niet opbrengen. Heb deze week wel getwijfeld of ik volgende week weer ga beginnen, maar inmiddels besloten om nog een weekje thuis te blijven.
10 reacties
Neem je tijd. Het is niet niks allemaal. Angst is een raar ding. We kennen het hier allemaal en je moet er een weg in vinden. Ik heb dan nog een partner waar ik tegen praten als ik angst heb.
Misschien praten met een praktijkondersteunder? Of wat anders?
Wat naar dat jij daar langs moest. Dat zal wel heftig geweest zijn.
Als je er niet toekomt om naar het werk te gaan om te werken is dan misschien even in de pauze te gaan om een bakje koffie of te lunchen? De stap moet ook niet te groot worden om weer te gaan werken. Heb je lieve collega's? Misschien die een appje, mailtje sturen of mee bellen en vertellen wat je bezig houd.
Misschien heb je dat wel al gedaan maar probeer mee te denken.
Angst moet je overwinnen en geloof zeker dat het niet makkelijk is. Maar zoals ik je ken van onze ontmoetingen denk ik dat het je zeker gaat lukken. Niet meteen maar steeds een beetje meer.
Sterkte en een dikke knuffel
Liefs Alice ❤😘
Dank je Alice voor je tips 😘Altijd welkom.
Ik loop bij een gestalttherapeut die mij ontzettend goed ondersteunt in dit proces. Ik ken haar al jaren en zij kent mij ook ontzettend goed.
Collega's zijn super. Kreeg deze week nog weer een bos bloemen en een lief kaartje. En volgende week hebben we een team uitje waar ik wel naar toe ga.
Ik ben gezegend met veel lieve mensen om me heen wat een geluk!
Maar af en toe slaat het gewoon toe. Komt weer goed.
Fijn dat je hulp hebt waar je vertrouwen in hebt. Wat lief van je collega's en fijn dat je daar een goede band mee hebt. Goed van je om mee te gaan met team uitje.
Alles is niet in één keer gekomen en gaat dus ook niet in één keer weg.
Neem je tijd en doe het op de manier wat goed voelt voor jou. Jij komt er wel.
Liefs Alice ❤
Lieve Karin. Wat fijn dat de controle bij de gynaecoloog goed was. Dat het vertrouwen er nog niet is, is heel goed te begrijpen. Bij je man ging het eerste jaar ook goed. En kort daarna was het helemaal fout. En jij hebt de angst dat dit bij jou ook zou kunnen gebeuren. Wordt nu extra aan het wankelen gebracht vooral door het overlijden van je schoonmoeder. Maar lieve Karin, het is nog maar één jaar geleden dat jezelf met kanker werd geconfronteerd. Wat denk je dat de hele behandeling fysiek en mentaal met je heeft gedaan. En nog nawerkt. En dan het verwerken van alles wat je hebt moeten doorstaan. Dat begint pas als je denkt in een rustiger vaarwater te zitten. Als je hoopt dat het weer gewoon is. Dat kost zoveel energie. Snap dus heel goed dat je nog even niet aan je werk moet denken. Geef jezelf de tijd en ruimte om te herstellen. Je doet het goed. Zet jezelf zoveel mogelijk op de eerste plaats. Zeg nee als iets jou teveel energie kost wat je er niet voor over hebt. Wissel activiteiten en rust met elkaar af. Probeer niet over je grenzen heen te gaan. Door soms over je grenzen heen te gaan, weet je weer wat je grenzen zijn. Is niet erg dus. En al helemaal niet als je het er voor over hebt gehad. Blijf hier schrijven Karin. Dat voelt goed en wij steunen jou graag. Zo fijn dat we elkaar al een paar keer in het echt gezien hebben. Kijk al weer uit naar de volgende keer. Liefs Dasje 🌺🌺🌺
Hoi lieve Zilvervlerk,
Het is niet niks wat je mee hebt gemaakt. Eerst het verlies van jouw geliefde. En daarna je eigen ziekte. Het zet je als mens op een plek, vol verwarring, wat is dit nou en hoe ga ik verder.. zoiets kan ik me voorstellen. Gelukkig kan je met iemand praten.
Het is heel goed nieuws dat er bij controle niks bijzonders was. Dat moet je hebben inderdaad!
En het is ook heel prettig dat je conditioneel weer in de lift naar boven zit. Begrijpelijk ook dat je angst hebt voor terugkeer. Ik heb dat af en toe ook nog wel eens, dan steekt het de kop op. Maar ik zet het weer van me af, want het is zinloos. Maar ik laat het wel komen, dan huil ik ff en dat verdriet komt uit mijn tenen. Kan je nagaan, want bij mij was het niet eens uitgezaaid.
Toen ik van de lunch de snelweg opdraaide, na een verwarrende tocht over die brug daar met al die rijstroken.. zag ik de file idd op de A2.. Het zal je maar gebeuren..
Goed dat je naar je eigen lichaam en geest luistert, en nog maar even thuisblijft. Het is niet niks wat er gebeurd is.
Sterkte en take it easy.
Liefs, Nik
Lieve Karin,
Je vertelde al het nodige tijdens de lunch. Je hebt zo veel te verwerken. Je komt over als een heel sterke vrouw, maar ook voor jou kan het eens te veel zijn. Doe alsjeblieft rustig aan. Dat de uitslagen goed waren is heel fijn. Ik hoop dat je hier vertrouwen uit kunt putten.
Liefs en sterkte, Hanneke
Lieve Zilvervlerk,
Alles wat ik wil zeggen, is hierboven al gezegd 😊
Dus ik wil jou alleen zeggen dat je het hartstikke goed doet!
Heel veel liefs, Bianca
Dag Karin Zilvervlerk, ik heb ook jouw blog gelezen en constateer dat ik niet eens in jouw schaduw kan staan, wat betref hetgeen jij al aan behandelingen hebt moeten ondergaan. Mooi dat je zo open alles beschrijft.
Wat mij opvalt is dat "het werk" een prominente rol speelt in het proces. Loslaten en richt je op je volgende fase "herstellen". Het werk komt later wel weer aan de orde.
Alle goeds voor jou.
Beste Potter,
Dank je wel voor je reactie. Het werk was altijd erg belangrijk voor me. Ik vind (vond) het leuk en het is natuurlijk ook mijn bron voor inkomsten. Nu ik een jaar ziek ben gaat dat salaris hard achteruit, wat weer andere aanpassingen behoeft. Maar ik merk dat ik dit stapje voor stapje steeds verder loslaat. Er zijn andere zaken die veel belangrijker zijn.
Voor jou ook alle goeds!
Lieve Karin, je bent een kei sterk mens! En vrolijk en stralend en dapper.....! Lieverd, het is vreselijk en balen dat het je 'effe' niet goed gaat, maar weet je, je hoeft niet altijd dapper en sterk te zijn! Je hebt al zoveel voor je kiezen gekregen en moet het toch allemaal maar doen. Loslaten is er niet bij; daarvoor is veel nog zo veel te vers. Doe het met kleine stapjes en denk aan jou. Is de puf eruit? Nou lekker laten waaien alles wat je teveel energie kost en je de tijd gunnen eens fijn met jou bezig te zijn en met wat voor jou goed is en wat je fijn vindt. Geef eraan toe en je zult merken dat energie, moed en kracht langzaam maar zeker weer terug zullen komen. Geniet van de tijd die je voor jezelf neemt. Doe wat je leuk vindt; ook al is dat even gewoon niks doen.
Denk aan je! Veel liefs en dikke knuffels xxxxxx Hebe