Loos, 22 juni 2016

Dan mogen nu zoetjesaan de bestralingen beginnen. Uit overleg tussen bollebozen van AvL en OLVG is naar voren gekomen dat dat de beste optie is. De chirurg vertelde me dat de specialisten die over de “laserguns” gaan hebben bepaald dat met bestraling een groter gebied kan worden bereikt dan met een okselkliertoilet. Wat is dat toch een raar woord. Ik blijf maar een mini wc-pot in mijn oksel zien, waarin de klieren worden weggespoeld. Een vies soort schoon.

Om drie uur heb ik een intake-gesprek in het AvL. Mijn eigen ziekenhuis, het OLVG, heeft geen laserguns in huis. Ik word binnengeroepen bij een jonge vrouw, een radiotherapeut-in-opleiding. Ik zie als eerste haar gezicht, als van een muis. Spits, en ik kan haar snorharen zien trillen als ze me ruikt, nieuwsgierig tot op het bot. Ze bekijkt me intens. Schitterende oogjes. Ondertussen informeert ze me over de hele gang van zaken rondom deze op handen zijnde bestralingen. Ze praat langzaam, overdreven bedachtzaam, haar woorden uiterst zorgvuldig wikkend en wegend, maar ik verdenk haar ervan dat die traagheid opzettelijk is, een manier om in de stiekem gewonnen tijd zoveel mogelijk informatie over de patiënt te krijgen, al kijkende, observerende, ruikende. Snuivende.

Het levert mij natuurlijk net zo goed tijd op. Waarin ík háár opzuig. En wat ik aantref verwerk tot een karikatuur.

Over naar het lichamelijk onderzoek, dat hoort er ook bij. Ze staat op, en dan pas zie ik haar lengte. Ze is langer dan haar kleine gezicht deed vermoeden. Haar bovenrug kromt licht naar voren, ik zie het vaker bij vrouwen die hun lengte proberen te verhullen. Ze loopt om de tafel heen en komt naar me toe. Ik mag op de onderzoekstafel gaan liggen. Ik mag mijn bovenkleding uit doen. Met dunne spitse vingers bevoelt ze als eerste mijn wond, en het gebied daaromheen. De krater. En als daar niks te vinden is wandelen haar lange vingers verder naar mijn linkersleutelbeen, alsof ze een terrein verkennen. Beoordelen, op onregelmatigheden. Bij mijn sleutelbeen, er aan de ene kant en aan de andere kant langs voelend, blijft ze lang hangen, langer dan me lief is. Dan gaan die vingers naar mijn linkeroksel. Ze steekt haar vingers in het gat dat een oksel altijd is, en roert daar rond. Ook weer iets te lang.

Eindelijk is ze klaar. Ik mag mijn t-shirt aantrekken, opstaan, en weer gaan zitten. Zij verschoont haar handen met alcohol uit een dispenser aan de muur en klimt daarna weer in haar stoel achter de computer. Ik zit ook weer tegenover haar. Mijn onrust groeit. Ik vraag of ze wat gevoeld heeft. Ze knikt ernstig.

Godnondedjuu. De angst die kop op staart lag te rusten heft met een ruk het hoofd. Ik ging ontspannen naar dit gesprek, zal ik er nu weer kapot vandaan gaan komen? Ze legt het uit. Ze voelt opgezette klieren zowel bij mijn sleutelbeen als in mijn oksel. En ja, zodra je eenmaal kanker hebt (gehad) is elke opgezette klier een alarmbel. Het zou ook kunnen komen van de operatie die nog maar drie weken geleden is, maar ja. Kanker. Ze staat weer op en laat me voelen. Gaat eerst zelf met vingers terug naar mijn sleutelbeen, tilt dan mijn hand op en en legt mijn eigen vinger ter plekke. Ja. Daar zit in de diepte een bobbeltje. Ik kan het als een schedeldakje voelen. Zelf speuren in de oksel slaan we over, om daar te zitten wroeten, in dat oorlogsgebied, met de kans dat ik op een mijn trap: laat maar. Als ze weer zit is het tijd voor mijn EMOTIES. Dat lijkt zij ook te verwachten. Te willen. Te willen absorberen vooral. Te verslinden. Ze vraagt het me. Of liever: ze vult het al in voor me, zodat ik alleen maar hoef te beamen, een soort warm bad voor mijn GEVOELENS. “Dat is schrikken hè?” Waarna ze mijn gezicht afgraast en alles wat ze er op ziet groeien van me af wilt plukken.

Ze legt uit wat ik allang begrepen heb. Dat voordat de bestralingen beginnen deze eventuele onverkwikkelijke complicaties wel in kaart moet worden gebracht, zodat dit in de bestraling kan worden meegenomen. Als er wat zit dan moet de lasergun mij harder raken. Ze belt, om een afspraak voor me te maken, met de afdeling radiologie. Aan de telefoon vermeldt ze al dat het ook heel goed reactief kan zijn. Reactief. Klinkt als radio-actief. Ik proef het woord en vraag me af wat dat betekent in dit verband, alert als ik ben geworden op alle nieuwe woorden die ik lees of hoor in verband met mijn kanker en die nieuwe griezelige waarheden vertellen. En dan begrijp ik het pas. Reactief. Als reactie op de operatie.

Maar ja, dat kansje heb ik natuurlijk meteen al verworpen. Ik ga als altijd van het ergste uit. Ze plant een echo voor me in. Bereidt me er op voor dat als het niet goed gezien wordt er wellicht ook nog een punctie moet worden gedaan. Terwijl ze het zegt opnieuw dat afspeuren van mijn gezicht. Dat opslorpen van de effecten van nog meer gruwelijke voorspiegelingen. Ze heeft vandaag een rijke oogst.

Een week verder. De week ben ik natuurlijk weer in ellende doorgekomen. Elke dag moet ik zien te slechten. Zowel verlangend naar het zoveelste moment van de waarheid, de echoscopie op de dinsdag erna, als de uitslag vrezend. Gaandeweg heb ik de wip van hoop en vrees zo vaak heen en weer laten gaan dat hij uiteindelijk horizontaal tot stilstand komt. In het hart van mijn verlangen, in het scharnier, zit de kern. Ik wil wéten. Wat het ook is.

Om twaalf is de afspraak. En om twaalf lig ik ook in de echo-kamer. De radioloog, weer een blonde vrouw net als tijdens de echo van mijn borst een leven geleden, is snel. Hup ze glijdt over mijn oksel, en hup over en langs mijn sleutelbeen, en praat ondertussen. Niks te zien. Geen alarm. Loos alarm.

Als ik weer naar buiten loop schijnt de zon.