Gedraagkracht, 27 maart 2016

Ik liep naar huis vanaf de Dirk. Over beide handen had ik mijn lasten verdeeld, in de winkel al. Als een menselijke weegschaal had ik gewikt en gewogen wat in de linker, en wat in de rechter schaal gelegd moest worden.

Rechts had ik een tas. Een grote Albert Heijn tas, waar veel meer in kan dat je in één hand kunt dragen, zelfs als dat je schrijfhand is. De tas heeft hengsels die mooi in je hand passen en de druk goed verdelen. In mijn linkerhand had ik een zak appelen, en een jerrycan met sap, 2 liter. Die loodjes in mijn linkerhand irriteerden me. Voelden stukken zwaarder dan hun eigenlijke gewicht rechtvaardigde. Ik experimenteerde met hoe ik hun grip beter in mijn hand kon kneden: twee vingers om de dichtgebonden tuit van de plastic zak heen, en dan drie vingers door de handgreep van de jerrycan. En ineens had ik een last die nauwelijks nog te voelen was. Appels en sap vergroeiden als het ware met mijn eigen gewicht, een merkwaardig prettige sensatie. Ik had twee vingers onder het sluit-lipje van de appelzak gevleid en die lagen daar alsof ze thuisgekomen waren en gelijk op de bank uitgestrekt konden. Alsof er helemaal geen zak onder hing. Alsof ik altijd al voor een deel uit zwaar fruit bestond, ook al jaren gewend was om die naar één kant overhangende schaal met een volle Albert Heijn-tas aan de andere kant te compenseren. In evenwicht te blijven.

Verwondering. Als je het gewicht van een last op de juiste manier verdeelt, integreer je de zwaarte in je eigen gewicht, je vergroeit ermee. En zo is het ook met de lasten van deze ziekte. Als ik me instel op wat er te dragen valt en dat bij voorbaat accepteer: bijwerkingen van chemo-therapie, omgaan met angst, verlies van onbevangenheid, verlies van haar en seksualiteit en binnenkort: verlies van tiet; als me dat lukt, dan valt het te dragen. En hoe doe ik dat? Hoe creëer ik dit evenwicht? Door te zoeken en te vinden wat míj draagt. Zodat wat me naar beneden zou kunnen trekken, wordt goedgemaakt door wat me optilt.

Met twee benen op de grond maar toch een beetje vliegen.