Mijn Paarse Oldtimer en ik.

We zijn nog steeds goede maatjes, mijn Paarse Oldtimer en ik.

Samen reizen we heel wat af. Of we nu de wekelijkse boodschappen binnenhalen of een vakantie ondernemen, mijn oldtimertje gaat overal met me mee. Elke week tank ik hem bij met kostbare – duurzame - brandstof maar of we daarmee milieuvriendelijk bezig zijn valt te betwijfelen. Het is maar de vraag hoe lang het nog duurt voordat we ons niet meer in  milieu zones mogen begeven, want de uitlaat stoot bij tijd en wijle zware dampen uit.

Hij mag dan oud zijn, zijn motortje blijft onverstoorbaar doorsnorren al krijgt hij steeds meer problemen met alle hobbels, kuilen en onverharde wegen die we dan ook zoveel mogelijk proberen te vermijden.

Af en toe wordt hij verwend met wat extra olie want daar vaart hij wel bij. En hij mag altijd droog en warm overnachten, dicht bij mij in de buurt. Zijn versnellingspook is versleten, af en toe haalt hij ook het toerental door elkaar maar met een paar keer roeren in de bak herstelt dat vanzelf. We moeten ook niet van hem eisen dat hij lange steile bergritten moet maken, dat trekt hij letterlijk niet meer.

Het interieur heeft hier en daar wel degelijk extra aandacht nodig en die krijgt hij van mij en Manlief dan ook voortdurend. De leren bekleding is in de loop der tijd vaal geworden, er zitten een paar scheuren in die jaren geleden provisorisch zijn gedicht door wat duct-tape in de hoop nog eens een tegen een stukje exact-dezelfde-kleur leer aan te lopen. Maar reserve onderdelen zijn helaas niet meer te krijgen, en namaak? Tja, dat blijft toch maar namaak hè. Het dashboard wordt regelmatig voorzien van een glimmende laag cockpitspray zodat het even lijkt alsof alles weer nieuw is en we onze vriend trots aan anderen kunnen tonen. Om duffe geurtjes te maskeren hangt er een vrolijke geur-verfrisser aan de achteruitkijkspiegel en ligt er nog een op de hoedenplank  naast het knik-hondje dat gasten doet glimlachen.

De buitenkant van mijn oude trouwe beestje vertoont verschillende butsen en deuken. Hier en daar treedt er duidelijk roestvorming op. Zijn oorspronkelijke paarse kleur is onder invloed van het zonlicht bleker geworden en pogingen om dat bij te werken met lakstiften en dergelijke blijven zichtbaar. We geven hem steeds minder een uitgebreide poetsbeurt omdat we bang zijn de laatste laag verf er af te wrijven. Daarom verwennen we hem met zachte doeken en natuurvriendelijke zeepjes. Op de ruiten zitten minuscule krasjes waar je langsaf moet kijken, maar de bestuurder heeft nog zicht genoeg. De van oorsprong glimmende onderdelen lijken nu van dof aluminium gemaakt maar gelukkig zijn er nog wel goede nieuwe bandjes beschikbaar waarop de oude velgen nog passen.

Voorlopig kunnen we nog wel met hem uit de voeten, al is het wel duidelijk dat hij het einde van de eeuw niet zal halen. Het besef dat er geen nieuw exemplaar meer te verkrijgen is dringt langzaam tot ons door en daar worden we wel een beetje verdrietig van. Mijn paarse oldtimer heeft veel meegemaakt gedurende zijn bestaan maar we hebben samen ontelbare mooie, gelukkige avonturen beleefd en daar zijn we als geen ander dankbaar voor!

Mijn geest én mijn paarse oldtimer-liif zijn voor altijd aan elkaar verbonden.

P.S.: Om Kankerdag, - 4 februari 2025 - wat luchtig te houden, heb ik mijn oldtimer uiteraard voorzien van een paars lintje op de revers van zijn jas ...

Jac