Even er uit ...

Als je kanker hebt zit dat beest vaak in je hoofd. Je moet zelf instrumenten verzinnen én slim gebruiken om de kanker te kunnen verjagen uit je gedachten, ook al is het maar voor even.

Ik had het allemaal even gehad, dit voorjaar. Het beest dwong me afgelopen winter om vaak binnen te zitten, achter ruiten waar ik niet doorheen kon kijken omdat ze vol regendruppels zaten. Bezuinigen op verwarming vanwege de energieprijzen noopte me dikke vesten en lange broeken te dragen terwijl mijn huid daar niet tegen kan. Elke dag al vroeg binnenshuis de verlichting aandoen omdat het buiten donker en grauw is. Ik heb behoefte aan licht, het zal wel liggen aan het feit dat ik het op moet vangen door één oogje. Te weinig lichtopbrengst maakt me sacherijnig. Tot overmaat van ramp was het dit voorjaar ook niet zo gezellig buiten en meent de moestuin haar winterslaap door te moeten trekken naar eind mei. Weinig asperges dit jaar en de aardbeien zijn laat. Dit alles drukt mijn stemming behoorlijk.

Om goed met mijn ziekte om te kunnen gaan heb ik afleiding nodig. Die creëer ik zelf, door veel hobby's te hebben, vaak met mijn handen bezig te zijn, en mijn heil te zoeken in sociale en culturele bezigheden. Dat lukt aardig moet ik zeggen. Spelbreker daarbij zijn echter vaak de weersomstandigheden waardoor ik gedwongen wordt thuis te blijven. 

Mijn ziekte houdt zich verrassend stabiel, dankzij een nieuwe immuuntherapie. Als ik me aan mijn leefregels kan houden heb ik een hoge QOL. (Dat is de wetenschappelijke term voor Quality of Life, kwaliteit van leven.) Dat zorgt ervoor dat ik veel meer kan doen en wat meer risico's durf te nemen dan in de tijd van behandeling: het betekent letterlijk meer vrijheid!

Mijn laatste scans lieten zien dat er nog steeds geen nieuwe uitzaaiingen zijn ontstaan. Artsen en wij lyrisch, ik ben een wonderkind! Deze oppepper gaf ons de kans om even uit te breken uit de sleur van alle dag en een vakantie te plannen. Vakantie hebben geeft ons het ultieme vrijheidsgevoel. We bepalen in welke richting we ons willen verplaatsen en gaan!

We zijn al tientallen jaren camperaars. Ons campertje heeft ons al op vele verrassende plekken gebracht. Maar het heeft ook naast het ziekenhuis gestaan op tijden dat ik daar moest blijven overnachten en mijn echtgenoot elders in de buurt onderdak moest zoeken. Met een behandelcentrum op lange afstand van onze woonplaats is onze camper vaak van pas gekomen. Praktisch is ie ook: water, toilet, koelkast, bed, eetgelegenheid en warmte bij de hand, plus een kastje vol medisch materiaal, medicijnen, spuiten en een extra prothese. Ik moest mijn nepoogje eens kwijtraken in de rivier of het zwembad!

We maken wel een globaal plan voor een reis, maar dit jaar viel ook dat in duigen. Spelbreker waren wederom de weersomstandigheden. Regen en overstromingen in Italië zorgden ervoor dat we via de Route Soleil uitweken naar Zuid-Frankrijk. Edoch, het regenfront schoof over de Alpen heen naar uitgerekend dat deel van dat land waar wij onze zinnen op hadden gezet.  We werden gedwongen echte weer-specialisten te worden: elke dag kijken op de weerkaarten en zoeken naar gebieden waar de zon scheen. Uiteindelijk heeft dat ons via de Ardèche en de Loire, de Champagnestreek, de loopgraven van WOI en de Ardennen terug naar huis gebracht.

Doordat we zo bezig waren om de zon op te zoeken hadden we geen tijd om ons met de kanker in ons hoofd bezig te houden. Ik werd ook niet ziek, zat met mijn voeten in de nog koude rivier en kon genieten van de vogels, het groen en de stilte, want het was nog erg rustig in het Franse land. Onze navigatie stond op tol- en snelwegen vermijden dus we reden tussen de wijngaarden achter tractors aan, in een slakkengang. We waren de enige bezoekers in kastelen en liepen niet in file door loopgraven. We vonden mooie plekken op campings en camperplaatsen, tussen meer lui die tot de grijze golf behoren. Voordeel: in den vreemde kent men mij niet: dus niemand sprak me aan met 'hoe gaat het nu met jou?' Het was er rustig en we gingen back to basic, zonder pc, contact met anderen, we hadden heerlijk genoeg aan elkaar.

Eenmaal thuis zijn we uitgerust, is de kanker heel ver weg en kunnen we weer ons geregelde leventje oppakken. Mijn instrument - blik op oneindig, verstand op nul, rijden maar en zien wat er op je pad komt - is een prima medicijn gebleken. De kanker bewust even uit je hoofd bannen, je medicijnen innemen met je croissantje en een cappuccino in een luie stoel op het gras, is lang zo gek nog niet.

Mijn kanker gaat nooit meer weg, ik ben palliatief. Kanker zit niet alleen in mijn lichaam, maar ook in mijn geest. En die twee zaken vragen om verschillende 'behandelplannen'. Ze kunnen netjes naast elkaar lopen, of afstand nemen, ieder huns weegs gaan.

Ik ben er na lange tijd wel achter gekomen dat je als mens in staat bent juist die geest te beïnvloeden, met de juiste instrumenten zoals rust, hobby's en vakantie. De foute cellen in mijn lijf groeien door, daar kan ik niks meer aan doen, ze hebben hun eigen behandelplan.

Maar mijn gedachtengoed laat ik daar niet door beheersen! Ik bepaal zelf hoe en waarover ik denk. Mijn hoofd moet af en toe leeg gemaakt worden, dus gebruik ik mijn vakantie-instrument. Mijn gelieven, mijn omgeving, en zeker ikzelf, varen daar wél bij.

Jac.