Ziek maar verder kerngezond
Ziekte en herstel kennen een merkwaardige dynamiek. Gezondheid is een toestand van volledig fysiek, geestelijk en sociaal welbevinden en is niet louter het ontbreken van ziekte of gebrek’, volgens de moderne definitie van Machteld Huber. Gaat het aan de ene kant prima, aan de ander kant ondergraaft een stel ongehoorzame onderdanen het rijk van mijn lichaam. Hoe zorg ik dat die gezonde kracht de terreur stopt? Of ben ik te laat en zitten we echt alleen in de repressie?
Lelijke jaap
Ruim een jaar geleden, het was augustus 2014, sneed de chirurg met een chevronsnede mijn buik overdwars open. Zo konden ze goed bij de nier en zijn ongewenste sidekick, mijn tumor. Die zijn samen met de bijnier verwijderd. Dichtgenaaid en klaar was ik.
Natuurlijk zag het litteken er niet uit, dat kwam nog wel goed, zei de uroloog. Mijn ijdelheid was gerustgesteld.
Glad herstel
En het kwam ook goed, dat litteken ziet er werkelijk prachtig uit, alles helemaal gladgetrokken. Maar er waren ook zenuwen doorgesneden. Boven de vouw voelde alles normaal. Onder de vouw een grote zone gevoelloos. En die zone werd in de loop van maanden steeds kleiner. Kennelijk hervonden die zenuwbanen hun verbindingen. Ik vond het een prachtig wonder. Nu voel ik geen verschil meer boven of onder de snede. Ik sta versteld van het zelfherstellend vermogen van mijn lichaam.
Niet perfect
Tegelijkertijd snap ik niet goed dat ik dan niet in staat ben die foute cellen uit te schakelen of tot een orde te roepen, zelfs niet met de duurste medicijnen. Dus bijna alles doet het goed maar net dat ene stukje afweer doet het niet zo goed. Ik realiseer me dat dat ene stukje nog steeds een complex stelsel is van verbindingen met en tussen proteïnen, eiwitten met fosforgroepen, membranen, triggers en receptoren. Op de keper beschouwd is het een mirakel dat dat stelsel het best vaak nog goed doet, of het een tijd heeft uitgehouden. Mijn makke is een onvolkomenheid in een voortdurende evolutie. Er wordt aan gewerkt. Over twee decennia lachen we om mijn ziekte.
Lelijke jaap
Ruim een jaar geleden, het was augustus 2014, sneed de chirurg met een chevronsnede mijn buik overdwars open. Zo konden ze goed bij de nier en zijn ongewenste sidekick, mijn tumor. Die zijn samen met de bijnier verwijderd. Dichtgenaaid en klaar was ik.
Natuurlijk zag het litteken er niet uit, dat kwam nog wel goed, zei de uroloog. Mijn ijdelheid was gerustgesteld.
Glad herstel
En het kwam ook goed, dat litteken ziet er werkelijk prachtig uit, alles helemaal gladgetrokken. Maar er waren ook zenuwen doorgesneden. Boven de vouw voelde alles normaal. Onder de vouw een grote zone gevoelloos. En die zone werd in de loop van maanden steeds kleiner. Kennelijk hervonden die zenuwbanen hun verbindingen. Ik vond het een prachtig wonder. Nu voel ik geen verschil meer boven of onder de snede. Ik sta versteld van het zelfherstellend vermogen van mijn lichaam.
Niet perfect
Tegelijkertijd snap ik niet goed dat ik dan niet in staat ben die foute cellen uit te schakelen of tot een orde te roepen, zelfs niet met de duurste medicijnen. Dus bijna alles doet het goed maar net dat ene stukje afweer doet het niet zo goed. Ik realiseer me dat dat ene stukje nog steeds een complex stelsel is van verbindingen met en tussen proteïnen, eiwitten met fosforgroepen, membranen, triggers en receptoren. Op de keper beschouwd is het een mirakel dat dat stelsel het best vaak nog goed doet, of het een tijd heeft uitgehouden. Mijn makke is een onvolkomenheid in een voortdurende evolutie. Er wordt aan gewerkt. Over twee decennia lachen we om mijn ziekte.
