Kankerchagrijn, gratis geld en gretige graaiers
Er zijn van die dagen dat ik niet wakker word, terwijl ik al uren uit bed ben. De stemming komt er de hele dag niet in. Dit was er zo een. Tranen, tegenslagjes, treurnis.
Met het verkeerde lichaam uit bed gestapt. Belangrijkste vandaag: zorgen dat ik niet met een willekeurig slachtoffer knallend ruzie ga krijgen. Of dat ik ergens een gat in sla, een fikse blikschade veroorzaak of het zwembad laat leeglopen. Dat moet ik maar even niet doen. Wel een beetje ademhalen, licht mediteren, ademtochten tellen, stappen tellen, voelen wat er is, ruiken, huilen, horen, zien. Veiliger zou zijn om met rasse schreden weer in bed te duiken en doen alsof deze dag er niet is. Morgen volgt er misschien een betere, haalbare dag.
Maar daar baal ik juist van. Gehoorzaam doen aan de vermoeidheid. Toegeven aan de dictatuur van die ziekte. Nee dus, dat gaan we beslist niet doen. Dan maar gepruts met mensen, aan terreur geef ik niet zomaar toe. Ook al ben ik zelf de bron van de humeurterreur.
Konijnenlijm en krijt
Atelier opgeruimd, een paar doekjes opgespannen en een laagje gesso erop. Die kunnen volgende week geschilderd worden. Heb al wat ideeën geschetst, dus dat belooft wat. Portretjes zitten in mijn kop. dat dus gaat eigenlijk best goed. Maar het doodse humeur blijft doorzeuren. Misschien beginnen mijn medicijnen nu echt te werken, althans te bijwerken. Mijn smaak loopt elke dag iets terug en verder in het stelsel voorbij de mond, lijkt het ook minder te worden. Vorige keer duurde het bijna twee maanden voordat de bijwerkingen op volle kracht gingen. Chagrijn heb ik nog nergens als bijwerking gelezen, maar dat had ik van tunnitits ook niet en dat heb ik ook. Ik ga maar weer op zoek naar een comedy die ik nog geen tien keer heb gezien. Of anders een favoriet die ik voor de elfde keer ga bekijken.
Rinkel de kinkel
Gaat de bel. Een jongen met een collectebus en een identiteitsbadge van het KWF. Ah, kanker, een moment van herkenning. Zonder dat we een woord wisselen draait hij zich om en loopt weg. Hé, zeg ik nog. Hij keert terug. Verontschuldigt zich dat hij ook maar vrijwilliger is. Hij meende dat ik wel niets zou willen geven. Wat zegt dit over mijn uitstraling, wat over mijn buren? Ik kan het niet laten iets te zeggen over het in bedwang houden van zijn vooroordelen. Over de mijne heb ik het niet, ook niet over mijn off-day. Als hij vijf seconden later vertrokken is zonder mijn financiële bijdrage, denk ik wat ik allemaal beter had kunnen doen. Dat is vrij veel.
Goed doel, gretige graaiers, fout geld
Ik verzacht het akelige gevoel over mezelf door te denken dat ik toch veel vrijwilligs doe voor andere kankerpatiënten. Al is het dan zonder een collectebus. Kankergeld.
Pfizer, een van de grootste medicijnfabrikanten, lijft het Ierse bedrijf Allergan in voor $155.000.000.000 om minder belasting af te dragen aan de gemeenschap waaruit Pfizer zelf voortkomt. Als de deal wordt goedgekeurd is Pfizer de grootste verkoper van drugs in de wereld.. Maar een Pfizerpil die €5.000,- per maand kost, die helpt me niet. Doe maar wat geld terug zou ik zeggen, maar zo gemakkelijk zijn ze ook weer niet. Binnen is binnen. Zo jagen we de collectieve kosten wel op. Stiekem ben ik blij dat mijn ziekenhuis dit experimentje met me heeft willen doen, al waren de kansen statistisch klein of liever gezegd: onbekend. Terecht merkt men steeds vaker op dat er meer energie moet worden gestoken in bepalen welke medicijn(combinatie) werkt voor welk persoon. Dat is zeker betaalbaarder dan dat we die onbetaalbare medicijnen verstrekken aan de 95% van de patiënten bij wie het niet werkt. Kan het KWF daar iets aan doen? Doet het dat? Ik kan er wel wat mee en dat ga ik ook zeker doen.
Langzaamaan word ik iets minder chagrijnig, ietsje.
Met het verkeerde lichaam uit bed gestapt. Belangrijkste vandaag: zorgen dat ik niet met een willekeurig slachtoffer knallend ruzie ga krijgen. Of dat ik ergens een gat in sla, een fikse blikschade veroorzaak of het zwembad laat leeglopen. Dat moet ik maar even niet doen. Wel een beetje ademhalen, licht mediteren, ademtochten tellen, stappen tellen, voelen wat er is, ruiken, huilen, horen, zien. Veiliger zou zijn om met rasse schreden weer in bed te duiken en doen alsof deze dag er niet is. Morgen volgt er misschien een betere, haalbare dag.
Maar daar baal ik juist van. Gehoorzaam doen aan de vermoeidheid. Toegeven aan de dictatuur van die ziekte. Nee dus, dat gaan we beslist niet doen. Dan maar gepruts met mensen, aan terreur geef ik niet zomaar toe. Ook al ben ik zelf de bron van de humeurterreur.
Konijnenlijm en krijt
Atelier opgeruimd, een paar doekjes opgespannen en een laagje gesso erop. Die kunnen volgende week geschilderd worden. Heb al wat ideeën geschetst, dus dat belooft wat. Portretjes zitten in mijn kop. dat dus gaat eigenlijk best goed. Maar het doodse humeur blijft doorzeuren. Misschien beginnen mijn medicijnen nu echt te werken, althans te bijwerken. Mijn smaak loopt elke dag iets terug en verder in het stelsel voorbij de mond, lijkt het ook minder te worden. Vorige keer duurde het bijna twee maanden voordat de bijwerkingen op volle kracht gingen. Chagrijn heb ik nog nergens als bijwerking gelezen, maar dat had ik van tunnitits ook niet en dat heb ik ook. Ik ga maar weer op zoek naar een comedy die ik nog geen tien keer heb gezien. Of anders een favoriet die ik voor de elfde keer ga bekijken.
Rinkel de kinkel
Gaat de bel. Een jongen met een collectebus en een identiteitsbadge van het KWF. Ah, kanker, een moment van herkenning. Zonder dat we een woord wisselen draait hij zich om en loopt weg. Hé, zeg ik nog. Hij keert terug. Verontschuldigt zich dat hij ook maar vrijwilliger is. Hij meende dat ik wel niets zou willen geven. Wat zegt dit over mijn uitstraling, wat over mijn buren? Ik kan het niet laten iets te zeggen over het in bedwang houden van zijn vooroordelen. Over de mijne heb ik het niet, ook niet over mijn off-day. Als hij vijf seconden later vertrokken is zonder mijn financiële bijdrage, denk ik wat ik allemaal beter had kunnen doen. Dat is vrij veel.
Goed doel, gretige graaiers, fout geld
Ik verzacht het akelige gevoel over mezelf door te denken dat ik toch veel vrijwilligs doe voor andere kankerpatiënten. Al is het dan zonder een collectebus. Kankergeld.
Pfizer, een van de grootste medicijnfabrikanten, lijft het Ierse bedrijf Allergan in voor $155.000.000.000 om minder belasting af te dragen aan de gemeenschap waaruit Pfizer zelf voortkomt. Als de deal wordt goedgekeurd is Pfizer de grootste verkoper van drugs in de wereld.. Maar een Pfizerpil die €5.000,- per maand kost, die helpt me niet. Doe maar wat geld terug zou ik zeggen, maar zo gemakkelijk zijn ze ook weer niet. Binnen is binnen. Zo jagen we de collectieve kosten wel op. Stiekem ben ik blij dat mijn ziekenhuis dit experimentje met me heeft willen doen, al waren de kansen statistisch klein of liever gezegd: onbekend. Terecht merkt men steeds vaker op dat er meer energie moet worden gestoken in bepalen welke medicijn(combinatie) werkt voor welk persoon. Dat is zeker betaalbaarder dan dat we die onbetaalbare medicijnen verstrekken aan de 95% van de patiënten bij wie het niet werkt. Kan het KWF daar iets aan doen? Doet het dat? Ik kan er wel wat mee en dat ga ik ook zeker doen.
Langzaamaan word ik iets minder chagrijnig, ietsje.
2 reacties
en niet mij wegduwen hahahahaha
en wat betreft de collecte ik ben jaren collectant geweest van de brandwonden stichting,en vind dat iedereen zelf moet weten of hij wel of niks doneert,maar niet aub met smoesje dat teveel aan de strijkstok blijft hangen,het meeste mischine wel ,maar er worden bv ook de inloophuizen etc mee betaald en onderzoek,dus ik doe standaard wie ook komt geld in de collectebus,al is het maar dat het mijzelf een goed gevoel geeft om een steentje bij te dragen,het is dat ik door mijn andere ziektes niet veel meer kan,anders deed ik nog vrijwiligers werk zo dankbaar.......
fijne avond
👀