Wat kan 'k er zelf aan doen?

Vorige maand hebben we het innameschema van mijn medicijnen (sunitinib malate) gewijzigd. Eerst vier weken slikken, dan twee rust is omgeruild voor twee weken slikken en een week rust. Dat scheelt enorm. Die twee weken zijn in mijn hoofd goed te overzien. Als ik begin, aan de tweeweekse kan ik de dagen tot de eerstvolgende drug holiday al meteen aftellen, wat me niet lukte in de vierweekse perioden. Tot zover over mijn geestelijke capaciteiten. Onderzoek in 2015 gepubliceerd namens European Society for Medical Oncology toont aan dat de vergiftiging door de 2/1 periode lager uitvalt dan de 4/2. Uiteindelijk neemt het lichaam niet minder medicijn op, volgens dit onderzoek.

Kanker en de behandelingen zijn een permanent kat-en-muisspel. Eerst doet ons immuunsysteem jarenlang feilloos zijn werk. Dan komt er ineens een kink in de kabel. Een kanker vermomt zich als een onschuldig maar clandestien theekransje, het immuunsysteem wordt erin geluisd en we hebben weer een nieuwe patiënt. We verzinnen een nieuw en meestal kostbaar medicijn. Dat ontdekt de onschuldig uitziende kankervermomming. Met veel geluk ontbindt het medicijn het theekransje zonder alle muren in huis neer te halen of leidingen kapot te trekken. Vervolgens is het wachten op het moment dat de kanker via het kattenluikje in de achterdeur zich weer ongewenst toegang verschaft tot ons lichaam.

Om die kanker verder om de tuin te leiden speel ik mijn eigen police and thieves. Ik gebruik daarvoor de oude vertrouwde methode van autosuggestie. Ik stel me en detail voor hoe bijvoorbeeld het medicijn werkt en ondersteun die werking met mijn intenties. Ik visualiseer met behulp van de gegevens over de exacte werking van de medicijnen hoe ze te werk gaan en hoe ik dat kan effect kan versterken. Wat er feitelijk verandert weet ik niet. Ik weet wel dat mijn houding me krachtiger maakt en daardoor voel ik me beter bestand tegen ziekte en bijwerkingen.

Als ik weet dat ik geen pittige dingen meer kan eten door de smaakverandering, blijf ik net iets langer doorgaan met heet eten dan comfortabel is. Ik ga me dus juist niet aanpassen aan wat er komen gaat. Ik vertel mijn ziekte dat ik er verder geen rekening mee wens te houden en dat hij dus beter kan inbinden. Aan het eind van de kuur begin ik al drie dagen van tevoren me weer normaal te gedragen. Dat pittig eten pijn doet in de mond is een beetje vervelend maar ik wil dat de bijwerkingen zich aan mij gaan aanpassen, niet omgekeerd, dat heb ik lang genoeg gedaan. Langzamerhand zullen de bijwerkingen in de gaten krijgen dat ze geen vrij spel hebben. En mijn leefkwaliteit springt vooruit. Ik eet langer wat ik lekker vind, ik voel me sterker omdat ik de kuren in toom houd en ik lach omdat ik me niet nodeloos uit het veld laat slaan door een stomme ziekte.