De zenuwen van een uitslag voorbij laten gaan
Voor de naaste van de terminale patiënt is de verwerking soms lastiger dan voor de patiënt zelf. Bewuster in het hier en nu leven kan echt helpen. En wat relativeringsvermogen scheelt ook.
Kanker in huis kan flink schrikken zijn. De deelgenoot heeft er niet om gevraagd, het proces speelt zich buiten zijn lichaam af en de bijbehorende geestelijke hobbels gaan vooral over de zieke, niet over de deelgenoot. Maar die heeft er ook veel last van. Daar moet je dus wel een beetje op aanpassen, allebei. Want de ziekte neemt zoveel in beslag dat het de directe omgeving vol treft. Alles komt onder een vergrootglas te liggen, zwakheden worden onoverkomelijk irritant, gebreken lijken enorme tekortkomingen. Dan weet ik dat het tijd is om af te remmen en los te raken van die waan.
Een van de weerkerende hoogtepunten in een kankerverloop is de periodieke uitslag van onderzoeken. In het begin leef ik erg toe naar het resultaat. Op een dag krijg ik een uitslag die niet goed is en ik raak flink in paniek. Bel mijn kinderen, mijn partner op hun werk en die staan even later op de stoep. Dat is dan wel mooi, maar ik voel me niet goed over de paniek die ik heb veroorzaakt. Het geeft zoveel onrust en dat wil ik niet.
Voor de omgeving zijn die uitslagen nu ook een gebeurtenis geworden. Ik ben daar zelf wat verder mee. Ik weet dat er een lange termijnprognose (bij mij: 2,5 jaar stabiel houden, lang en kort zijn relatief) bestaat, op basis van statistische gegevens die ik nog nooit heb ingezien. Wat zijn die waard in mijn specifieke geval? En moeten die gegevens onderhand niet worden ververst? Binnen die context van de lange termijn heb ik geen zin om elke drie maanden te kijken of ik een andere koers moet varen. Ik geloof het wel. Ik krijg vast wel meer ups and downs. Ik ga daarvoor niet elke keer de heleboel overhoop halen. Zit het deze keer mee? Mooi, daar drinken we op! Volgende keer misschien niet. Pech, ik kan me er niet erg dik om maken. Als ik op de nog langere termijn, zes jaren, zestien misschien, maar de goede kant opga.
Ik merk alleen dat dat voor deelgenoten nog lang niet zo werkt. Ik zou willen dat die ook wat relaxter doen maar dat is voor buitenstaanders die eng met de patient zijn verbonden, soms al vele jaren, niet zo makkelijk. Ik leef veel bewuster, mindfuller, van dag tot dag. En daar is heel veel voor te zeggen, ook als je zelf geen kanker hebt.
Kanker in huis kan flink schrikken zijn. De deelgenoot heeft er niet om gevraagd, het proces speelt zich buiten zijn lichaam af en de bijbehorende geestelijke hobbels gaan vooral over de zieke, niet over de deelgenoot. Maar die heeft er ook veel last van. Daar moet je dus wel een beetje op aanpassen, allebei. Want de ziekte neemt zoveel in beslag dat het de directe omgeving vol treft. Alles komt onder een vergrootglas te liggen, zwakheden worden onoverkomelijk irritant, gebreken lijken enorme tekortkomingen. Dan weet ik dat het tijd is om af te remmen en los te raken van die waan.
Een van de weerkerende hoogtepunten in een kankerverloop is de periodieke uitslag van onderzoeken. In het begin leef ik erg toe naar het resultaat. Op een dag krijg ik een uitslag die niet goed is en ik raak flink in paniek. Bel mijn kinderen, mijn partner op hun werk en die staan even later op de stoep. Dat is dan wel mooi, maar ik voel me niet goed over de paniek die ik heb veroorzaakt. Het geeft zoveel onrust en dat wil ik niet.
Voor de omgeving zijn die uitslagen nu ook een gebeurtenis geworden. Ik ben daar zelf wat verder mee. Ik weet dat er een lange termijnprognose (bij mij: 2,5 jaar stabiel houden, lang en kort zijn relatief) bestaat, op basis van statistische gegevens die ik nog nooit heb ingezien. Wat zijn die waard in mijn specifieke geval? En moeten die gegevens onderhand niet worden ververst? Binnen die context van de lange termijn heb ik geen zin om elke drie maanden te kijken of ik een andere koers moet varen. Ik geloof het wel. Ik krijg vast wel meer ups and downs. Ik ga daarvoor niet elke keer de heleboel overhoop halen. Zit het deze keer mee? Mooi, daar drinken we op! Volgende keer misschien niet. Pech, ik kan me er niet erg dik om maken. Als ik op de nog langere termijn, zes jaren, zestien misschien, maar de goede kant opga.
Ik merk alleen dat dat voor deelgenoten nog lang niet zo werkt. Ik zou willen dat die ook wat relaxter doen maar dat is voor buitenstaanders die eng met de patient zijn verbonden, soms al vele jaren, niet zo makkelijk. Ik leef veel bewuster, mindfuller, van dag tot dag. En daar is heel veel voor te zeggen, ook als je zelf geen kanker hebt.
