Ik ga dood dus ik leef
Eigenlijk is het gek. Sinds ik weet dat ik kanker heb ben ik niet meer bang voor kanker. Ook niet om erover te spreken of er heel concrete voorstellingen bij te hebben. Datzelfde geldt ook voor praten over of bezig zijn met de dood. Die onvermijdelijke dood lijkt volgens de statistieken onlosmakelijk verbonden met mijn smaak kanker. Eerst begreep ik niet hoe dat voor mij werkt. Mijn partner houdt daar nog enige afstand van en vindt het niet enorm leuk dat ik me steeds in die materies verdiep. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik nooit zo bang ben geweest voor de dood. Toen ik laatst echter een paar honderd meter hoog in de lucht aan een paraglider naar beneden zeilde, wilde ik toch absoluut niet dat het ineens fout zou gaan, ik was echt een bange scheiterd daar in de lucht.
De crux is dat het gepraat en denken over sterven me juist sterker betrekt bij het leven. Ik heb, zolang ik erover kan denken en spreken, het gevoel dat ik er nog helemaal bij hoor, bij de levenden (= jullie, lezers). Hetzelfde geldt voor het opschrijven van mijn wilsbeschikking. Alles wat voor de dood plaatsvindt, hoort juist helemaal bij het leven. Zeker nu. Misschien kan ik zelfs wel iets steekhoudends over doodgaan melden, ik ben tenslotte al bijna ervaringsdeskundige. Ben ik al meer dood dan andere levenden omdat ik een 'gemiddelde verwachte overlevingskans' te horen heb gekregen? Ik vind van niet. Ten dode opgeschreven zijn is stukken beter dan niet meer leven. Iedereen die bijna de pijp uitgaat kan toch nog altijd een straaltje zon oppakken. Het gaat er dus om hoe ik met de dingen omga, niet of dat akelige, vreselijk nare onderwerpen zijn.
Nu begrijp ik ook beter waarom artsen en verpleegkundigen met dood en verderf kunnen omgaan. Als ze dat goed en zuiver doen dragen ze juist bij aan een betere kwaliteit van leven, andermans en eigen. En het lijkt me een mooi vak om dat goed te doen. Iemand naar zijn einde begeleiden is goed werk. Zolang het natuurlijk wel een beetje in verhouding met de rest van het leven staat.
De crux is dat het gepraat en denken over sterven me juist sterker betrekt bij het leven. Ik heb, zolang ik erover kan denken en spreken, het gevoel dat ik er nog helemaal bij hoor, bij de levenden (= jullie, lezers). Hetzelfde geldt voor het opschrijven van mijn wilsbeschikking. Alles wat voor de dood plaatsvindt, hoort juist helemaal bij het leven. Zeker nu. Misschien kan ik zelfs wel iets steekhoudends over doodgaan melden, ik ben tenslotte al bijna ervaringsdeskundige. Ben ik al meer dood dan andere levenden omdat ik een 'gemiddelde verwachte overlevingskans' te horen heb gekregen? Ik vind van niet. Ten dode opgeschreven zijn is stukken beter dan niet meer leven. Iedereen die bijna de pijp uitgaat kan toch nog altijd een straaltje zon oppakken. Het gaat er dus om hoe ik met de dingen omga, niet of dat akelige, vreselijk nare onderwerpen zijn.
Nu begrijp ik ook beter waarom artsen en verpleegkundigen met dood en verderf kunnen omgaan. Als ze dat goed en zuiver doen dragen ze juist bij aan een betere kwaliteit van leven, andermans en eigen. En het lijkt me een mooi vak om dat goed te doen. Iemand naar zijn einde begeleiden is goed werk. Zolang het natuurlijk wel een beetje in verhouding met de rest van het leven staat.
2 reacties