Wat was dit ERG!!!!

De vrijdag was de laatste dag van de medicatie . Zaterdag stond ik nog gewoon op . Aangekleed , opgemaakt , pruikje op en boodschappen gaan doen. Als eerste mezelf een paar leuke oorbellen cadeau gedaan , had ik dik verdiend toch? Daarna de gebruikelijke boodschappen. Thuis even een pauze genomen wat gegeten en nog even naar de Loper voor ook nog wat boodschappen. So far so good. Lekker gegeten , avondje tv op de bank en toen ineens vanuit het niets om een uur of elf begonnen mijn nek en mijn schouders pijn te doen op een manier die ik niet eerder ervaren had. Dus ik heb wat pijnmedicatie en wat slaapmedicatie geslikt en ben naar bed gegaan. Binnen een mum van tijd zat de pijn in mijn hele lijf en ik kon mezelf niet eens meer normaal omdraaien , ik kon niet eens zelfstandig gaan zitten . Ik heb die nacht voor mijn gevoel wakker doorgebracht en ik kan je zeggen dat duurde ontzettend lang. Omdraaien van rug naar een zij , waarop ik beter hoopte te kunnen slapen, nam een onmetelijk lange tijd in beslag . In de ochtend hielp mijn man mij overeind zodat ik weer pijnstilling kon slikken . En dan moet je opstaan en toch naar de wc proberen te gaan. De pijn was van mijn nek tot aan mijn kuiten dus dit was alsof ik de marathon moest lopen. Och wat voelde ik me zielig en armoedig.
De hele zondag zo goed als onbewogen maar wel wakker in bed doorgebracht. Mijn activitytracker gaf aan dat ik de hele zondag heb geslapen. Ook de nacht van zondag op maandag was verschrikkelijk , ik ben best wat pijn gewend maar dit sloeg werkelijk alles. Het klinkt zo stom "spierpijn" maar ik kan het niet ander omschrijven als een allesomvattende, verschrikkelijke, afschuwelijke spierpijn. Maandagochtend heeft jongste dochter direct het telefonisch spreekuur van de oncologie verpleegkundige gebeld en mijn verhaal verteld, na overleg met oncoloog werden we een uurtje of 4 later teruggebeld en vertelde ze dat ik langwerkende en kortwerkende morfine mocht gaan slikken. Halleluja ! In de loop van de dag begon dit al een beetje te helpen. De nacht niet veel geslapen maar stukken minder pijn. Dinsdag kon ik zowaar alweer zelf overeind uit bed komen. En de dagen erna werd het iedere dag een stukje beter , maar wat heb ik ook veel geslapen . Ik denk dat de morfine daar ook voor zorgde . Na even douchen , sliep ik weer twee uur. Donderdag heb ik mezelf weer even beneden laten zien en vandaag , de vrijdag , ben ik zelfs even naar buiten geweest om naar de fysio gegaan. Ach en je vergeet niets zo snel als pijn zeggen ze dan. Maar als ik er aan denk of toen ik het met mijn oudste dochter over had lopen de tranen over mijn wangen. Het was zo erg! Ik ben zo blij dat dit niet bij de eerste of zelfs niet bij de vierde is gebeurd. Wat had ik nu bang geweest voor de volgende kuur. Deze pijn wil ik nooit meer voelen!