En zo tobben we maar voort......

En toen was het jaar alweer 3 maanden op weg. Sinds 11 januari ga ik twee keer per week naar oncologische revalidatie en dat bevalt me erg goed. Langzaam aan kan ik steeds meer en hou ik het langer vol. Hoewel ik nog steeds met natte nekharen daar zit maar dat mag toch? Ook is het contact met de mede kankerlijers erg prettig het is een leuke groep vrouwen in leeftijd van 26 tot ik geloof 83. Afhankelijk wie er die week thuis blijft door een zwarte chemoweek. Waar ik wel een beetje door van het padje ben geweest was het bezoek aan mijn bedrijfsarts 10 januari , het is een ontzettend vriendelijke vrouw ik had verwacht dat ik door haar een aantal uurtjes naar school zou worden gestuurd.Maar zij had daar andere ideeën over zij vond twee keer pw revalidatie en twee keer pw oedeemtherapie al een erg vol programma . Ook liet zij doorschemeren dat ik er ook rekening mee moest houden nooit meer op mijn oude werkplek terug te keren. Met alleen de reuma had ik de afgelopen 33 jaar wel bewezen te kunnen werken zei zij. Maar nu er ook nog eens kanker overheen was gekomen met alle ellende daarvan zoals vermoeidheid , gebrek aan conditie , oedeem en de verergering van de reuma wist zij het zonet nog niet. Ook zei zij mij zeker niet goed te gaan keuren zonder nieuwe knie. Maar vond wel dat ik eerst moest herstellen, reumamedicatie weer te laten gaan werken en op vakantie te gaan voordat ik weer onder het mes moet. Dit had ik echt niet aan zien komen. En voelt ook raar . Natuurlijk ben ik in eerste instantie Ilona , vrouw van , moeder van , vriendin van.....Maar een onderdeel van je identiteit is toch ook je baan . Ik ben ook al een heel groot gedeelte van mijn leven “ juf Ilona “. Moeilijk , moeilijk, moeilijk! Ik heb wel zoiets ik ga het nog wel eerst proberen hoor! Op zich fijn dat ik het in mijn eigen tempo mag gaan doen. Wel confronterend dat ik vanaf 6 maart nog maar 70% van mijn salaris krijg trouwens vond ik best heftig! De afgelopen tijd ook vreselijk lopen tobben met mijn knie , afgelopen week er uiteindelijk maar een shot in laten spuiten en dat geeft aanzienlijke verlichting hopen dat het lang blijft werken. In februari ook de eerste controle mammografie gehad. Pffffff dat was geen pretje in totaal 6 foto’s . Ik werd na 5 weer teruggeroepen door de verpleegkundige met het nieuws dat ze er van de radioloog harder aan moest trekken! Op mijn vraag of de radioloog soms een man was antwoordde ze ontkennend. Gelukkig gaf de radioloog wel aan dat ze niks geks zag dus dat was wat ontspannender wachten op de uitslag twee dagen later. Twee weken geleden bij de radiotherapeut geweest die heeft ook alle klieren bevoeld en goed gekeurd. Op mijn vraag of zij niet nieuwsgierig was naar al haar werk aan de bestralingen van de uitzaaiing in mijn bovenarm zei zij dat ze dat inderdaad was en mij daarom doorverwees naar een chirurg . Daar zijn wij afgelopen maandag geweest en zijn plan was om van beide bovenarmen een röntgenfoto te maken. Ik vroeg toen hoe het met dat bovenbeen zit, gaf hij aan dat als het er op de petscan niet uit was gekomen het er ook naar alle waarschijnlijkheid niet zal hebben gezeten maar dat als ik het prettig vind ik ook een botscan zou kunnen krijgen. Wel wezen zij mij erop dat de kans bestaat dat ik dan alsnog opgeroepen ga worden voor nader onderzoek. Maar weten is toch beter dan niet weten in dit geval?