En toen was het alweer 11 juli

Och en dan is het alweer 11 juli! Vorig jaar schreef ik op deze dag de meest verdrietige blog ooit volgens mij. Het was de dag dat we onze mooie reis door Canada en Amerika zouden gaan starten. Wat was ik verdrietig die dag. En nu nog 4 dagen en dan gaan we alsnog! Wat korter qua km en wat vaker twee nachten op 1 plek. Alles wat rustiger aan maar he we gaan bijna! In de afgelopen maanden veel beleefd maar niet meer geschreven. Ik denk dat dat een goed teken is. Nog wel bezoeken aan oncoloog en reumatoloog maar eigenlijk niks schokkends. De revalidatie is qua sporten gestopt dus dat moet ik zelf nu oppakken, wel ook nog een aantal bijeenkomsten bij een diëtist gehad met de hele groep. Was eigenlijk voornamelijk erg gezellig met de groep lotgenoten. We hebben zelfs een appgroep “de k matties” en morgen na de laatste diëtisten bijeenkomst gaan we met elkaar lunchen. Eind april /begin mei zijn we met het complete gezin een week naar Zakynthos geweest alvast voor ons 30 jarig huwelijk,was een heerlijke week, weer een mooie herinnering gecreëerd . 17 juni hebben we ook nog een borrel gegeven voor familie en vrienden ook dat was een groot succes. Op mijn werk doe ik nog steeds een soort van vrijwilligerswerk, ik heb echt al heel erg lang niks van mijn bedrijfsarts gehoord. Maar misschien denkt zij ook eerst in oktober die nieuwe knie er maar in gaan we daarna wel verder kijken. Ik ben nog wel twee dagen mee op kamp geweest en heb wat geholpen bij de musical. Sommige dingen hakte er wat vermoeidheid betreft best wel in! Vorige week heeft jd haar verpleegkundige diploma mogen ophalen. Toen ik ziek werd heb ik moeten beloven dat ik bij haar diplomering erbij zou zijn om haar het speldje op te kunnen spelden. Dus dat was een mooi en emotioneel moment. Dus tot nu toe is 2018 best lief voor ons. Laten we hopen dat het zo blijft.