MOOI
Ik word wakker na de zoveelste nacht met pijn in mijn schouder. Sinds een paar weken krijg ik fysiotherapie vanwege een ‘frozen shoulder’, maar een structurele verbetering geeft het nog niet. Geduld moet ik hebben…..Geduld?! Ik heb het gevoel al jaren geduld te moeten hebben!! De chemo’s, de immuuntherapie, het is toch klaar nu? Ik heb weer een kop met haar, krullen zelfs! Tijd om de draad weer op te pakken!
Heeft die pijn in mijn schouder me soms nog iets te melden? Zit er nog een diepere laag onder, waar nog een restje woede of verdriet achter schuilt?
Ik eet langzaam mijn havermoutpap op en de tranen stromen over mijn wangen. Dennis kijkt me aan: ‘Wat is er toch allemaal, meisje?’ Ik houd het niet meer! Ik begin harder te huilen, te brúllen, het komt vanuit de bodem van mijn ziel. ‘Ik vind het leven zo zwaar! Ik wil echt heel graag, maar ik vind het zo’n worsteling! De behandelingen zijn achter de rug, ik wil er weer tegenaan, en dan komt die rotschouder er nog eens achteraan!’ Ik huil met grote uithalen. Dennis houdt me stevig vast en laat me huilen. Wat een kanjer! Hij laat me gewoon verdriet hebben, probeert niks te sussen.
Ik droog mijn tranen en poets snel mijn tanden. Over tien minuten moet ik bij de fysiotherapeut zijn. In de wachtruimte zit een man van mijn leeftijd, vriendelijke lach, open gezicht. Ik pak een tijdschrift en blader wat. Het boeit me niks. Opeens beginnen we een gesprek en ik vertel zomaar dat ik vorig jaar borstkanker heb gehad en vandaag een slechte dag heb. Tegen een wildvreemde man! ‘Ach meisje’, zegt hij en legt zijn hand even op mijn arm. Even is het stil. ‘Ik heb vorig jaar een hartstilstand gehad’, zegt hij ‘dus ik snap een beetje hoe je je voelt.’ Pfff! Ik zeg: ‘Je onbevangenheid is in één klap weg hè, je wordt geconfronteerd met je sterfelijkheid…..’ ‘Ja, precies!’ zegt hij.
Dan komt de fysiotherapeut me halen. Hij ziet mijn behuilde ogen. ‘Het gaat vandaag niet hoor’, zeg ik, terwijl ik de tranen weer voel opkomen, ‘zou die schouder soms iets psychisch zijn?’ Als een man met flink wat levenservaring stelt hij me op mijn gemak en neemt de tijd. ‘Je hebt zoveel meegemaakt de afgelopen tijd, en dan komt die schouder er ook nog eens bij. Je bent alles nog aan het verwerken.’ Ik ga op de behandeltafel liggen en hij duwt en draait aan mijn arm. We raken in een serieus gesprek en hij vertelt dat zijn moeder vijf jaar geleden plotseling overleed. Hij was toen twintig. Vandaar dat hij zo’n wijsheid heeft, denk ik. ‘Ik mis mijn moeder iedere dag’, zegt hij ‘maar door wat ik heb meegemaakt ben ik de jongen geworden die ik nu ben. Vroeger was ik geen lieverdje en school interesseerde me niet, maar doordat mijn moeder is overleden ben ik in één klap volwassen geworden. Ik weet dat ze ontzettend trots op me is.’
Tsjonge, wat een bijzonder gesprek weer. Het tweede in een half uur!
We maken een afspraak voor de volgende behandeling en ik voel me een stuk lichter. Wat is het leven toch mooi als je verbinding voelt tussen jou en degene met wie je praat. Dat is leven in het NU, dat is er zijn en gezien worden door de ander. Dit is waar ik energie, levenslust en vertrouwen door krijg.
Op de gang loopt de man die ik in de wachtruimte sprak. Ik loop achter hem aan en tik hem op zijn schouder: ‘Nog bedankt hè, van zonet!’ Hij lacht een beetje verlegen. We praten nog wat over de impact op het gezin en dat we sterke partners hebben. We geven elkaar een hand en wensen elkaar het beste.
Buiten is het gestopt met regenen en de zon schijnt. Ik rijd naar huis, Dennis staat in de deuropening en zegt: ‘Zo, jij ziet er opgelucht uit!’ Ik kruip in zijn armen en weet:
Alles is goed zoals het is. Het leven is mooi.
Loes
5 reacties
Heel veel sterkte met je schouder, ik heb het vroeger ook wel eens gehad. Het duurt lang en is een pijnlijk traject, maar het is het waard, ik heb er nu nooit meer last van.
lieve groet, Doortje