HOF VAN KAIROS

In retraite………

Wat lijkt me dat heerlijk. Rust en stilte. Dat is wat ik nodig heb na de hectische maanden met chemobehandelingen en een operatie. Soms wordt het me allemaal teveel in combinatie met het gezinsleven. Ik heb al moeite om mezelf staande te houden, laat staan een gezin draaiende. Er is altijd wel iets wat moet gebeuren. Ik google op internet op “retraite bij kanker” en lees over Hof van Kairos in Winterswijk. Dit lijkt me wel wat. Ik voel dat dit het goede moment is om dit te gaan doen. ‘Kairos’ betekent ook ‘de juiste tijd om te handelen’. Dus ik doe het, het voelt goed. 4 Dagen in retraite. Met mensen die ik nog niet ken, maar dat ben ik wel gewend na 20 jaar vliegen met elke reis weer een nieuwe bemanning. Ik heb alleen maar héél veel zin!

14 September is het zover. Ik rijd door het mooie, groene Gelderse landschap en hoe dichter bij Winterswijk hoe meer kriebels ik in mijn buik krijg………..dit wordt leuk!! Er zijn nog 3 andere dames, toevallig ook allemaal borstkanker. We krijgen een warm welkom en zetten de bagage in onze lieflijke kamer. Ik word meteen blij als ik het boeket bloemen op het bureautje zie staan! Het uitzicht op de tuin en het dikke dekbed maken dat ik me meteen thuis voel. Ik mag 4 dagen genieten, zonder schuldgevoel of wat dan ook. Dit is me-time!

En genieten doe ik! De liefdevolle wijze waarop Ria Hengeveld ons begeleidt deze dagen voelt als een warm bad. We maken stiltewandelingen, doen ademhalingsoefeningen en meditaties, luisteren naar mooie muziek, boetseren iets in het atelier. We hebben het nog druk! Hoewel het helemaal niet zo voelt. Alles gaat heel relaxt en niets is verplicht. Tijdens de verrukkelijke lunch en het diner praten we gezellig met elkaar, maar de rest van de dag laten we elkaar ‘zijn’. Dat voelt toch zó heerlijk! Er is stilte en die mag er gewoon zijn. Die hoeft niet opgevuld te worden met woorden. Ik hoef hier ook niet te zorgen voor anderen. Hier wordt voor mij gezorgd……………wat een paradijs.

Op dag 2 en 3 kan ik een voetreflexmassage en een haptonomische massage krijgen. Mwah, doe mij allebei maar. Nu ik hier toch ben (-; Ook dit wordt weer gedaan door zulke lieve mensen. Mensen die werken met hart en ziel, en dat vóel je. Er worden tijdens de massage wat gevoelens gedeeld en de tranen stromen over mijn wangen. Wat heerlijk, wat lucht dit op. Alles komt los en alles is goed.

In de knusse woonkamer staan tientallen boeken. Ria geeft ons wat tips om in te lezen. Ik begin aan een boek van Anita Moorjani. Dit boek “Dying to be me” heeft mijn beeld over het leven veranderd. Sinds de retraite en het lezen van dit boek ben ik tot bepaalde inzichten gekomen. Inzichten die ik diep van binnen al had, maar die door angst overschaduwd werden.

De laatste ochtend doen we nog een meditatieoefening. Daarna krijgen we de opdracht een brief aan onszelf te schrijven……..ik wil het met jullie delen, al voelt het best ‘bloot’, maar ach, mijn kwetsbaarheid tonen ervaar ik niet als zwakte.

Lieve Loes,

Daar zit je dan, meisje. Midden in een prachtige omgeving met alleen maar natuur om je heen. De bomen ruisen in de wind. Stilte. De stilte waar je alsmaar naar verlangde. De stilte die je steeds maar zocht, omdat je soms heel even die ervaring hebt gehad, dat het in die ruimte van stilte allemaal goed is. Je kocht stápels boeken om te vinden waar je naar zocht. Toch bleef je hoofd, je denken, je flink de baas. Angst nam de overhand. Eigenlijk al jaren. Maar nu lieve lieve Loes, nu ben je eindelijk gaan inzien, dat je iets niet buiten jezelf kunt vinden. Het is onmogelijk wijsheid en stilte buiten jezelf te vinden. Alle wijsheid zit al in je Loes.

Weet je nog, toen je op een dag, 2 jaar geleden ‘contact’ had met je allerliefste moeder. Je hoorde zuiver haar stem in je hoofd: “Ik wil dat je luchtiger leeft Loes. Je hoeft je geen zorgen te maken. Dit heeft totaal geen zin”.

Nu Loes, nu weet je toch inmiddels écht dat het zo is? Dat zorgen maken geen zin heeft? Het haalt je weg bij wat je werkelijk wilt en werkelijk bent. Je bent GROOTS, net als elk ander levend wezen. De schrijfster Marianne Williamson schreef al zoiets als ‘Een mens is niet bang voor zijn tekortkomingen, een mens is bang voor zijn grootsheid’.

Maar lieve Loes, nu weet ik 100% zeker dat je durft te VERTROUWEN. Dat je je schouders durft op te halen en denkt: We zullen wel zien wat het leven ons brengt. Dit kún je nu namelijk. Je hebt het op de een of andere manier ‘binnen gekregen’.

Alles is liefde

(maar dat wist je al)

xxxx Loes