De verbinding kwijt

 

Ik weet het nog goed

Het moment in de bioscoop

 

Na maanden van behandelingen word ik getrakteerd door een vriendin, zó lief!

Mooi opgemaakt, met een pruik op mijn kale hoofd, lopen we de zaal in

Iedereen is ontspannen, er wordt gelachen en gelonkt

Ik doe mijn best om mee te doen en lach ‘gewoon’ mee

Vanbinnen word ik overweldigd door een enorme leegte en verdriet

Ik hoor er niet meer bij

Ik ben anders dan de rest

Ik kan je vertellen, dit besef doet zo’n pijn!

Ik wil het liefst wegrennen, in ieder geval dáár niet meer zijn

 

Het gevoel anders te zijn dan een ander

Dat niemand me begrijpt

Het voelt ontzettend eenzaam

 

Nu, na jaren van persoonlijke ontwikkeling en observeren van mijzelf

Besef ik dat het gevoel geen verbinding te hebben niets te maken heeft met het begrip van anderen

Natuurlijk, het helpt wel iets als iemand je begrijpt

Maar de werkelijke oorzaak is, dat ik op die momenten de verbinding met mijzelf kwijt was

Ik was aan het overleven

En als je aan het overleven bent, dan is het besef wie je werkelijk bent totaal verdwenen

 

Zo is het ook met rouw

In de rouw zijn om het verlies van een dierbare, verlies van gezondheid, werk, relatie

Je zit dan in de overlevingsmodus

Je bent de weg kwijt

Van je pad af

 

Langzaamaan, met veel geduld en met hulp

Kom ik dichterbij mezelf

Voel ik weer verbinding met mijn ware kern

Heel af en toe krijg ik een oprechte lach op mijn gezicht

Zie ik glimpen van de schoonheid van de natuur

 

Twee stappen vooruit, en een weer terug

Maar stap voor stap wordt het lichter

Ik vind mezelf weer terug

 

Plotseling komen er mensen op mijn pad

Met wie ik diepe verbondenheid voel

Niet uit behoefte of opvulling

Maar puur als extra

Als aanvulling op mijn leven

 

Vanbinnen ben ik heel geworden

Heel met mezelf

Met alles erop en eraan

 

Alleen dan kan ik me verbonden voelen

Met elk deel van het bestaan

 

Liefs, Loes