Dare To Live

Deze maand is het vier jaar geleden dat de radioloog mij heel serieus aankijkt en mij vertelt dat ik waarschijnlijk borstkanker heb. Apathisch kijk ik hem aan. Terwijl er puncties genomen worden gaat er van alles door me heen en tegelijkertijd voel ik me verdoofd. Een week later gaan Dennis en ik samen naar het ziekenhuis voor de uitslag. Een tumor van bijna drie cm in mijn linkerborst. Later, na een second opinion in het Alexander Monro Borstkankerziekenhuis, blijken er ook uitzaaiingen te zijn in mijn oksel. 

Vier jaar geleden......, sindsdien is het woord borstkanker dag en nacht in mijn gedachten. 

Bij thuiskomst is het al schemerig. Ik zie ons nog staan in de keuken. Bob 15 en Laura 11 jaar. "Zoals jullie weten kregen we vandaag de uitslag van de biopsie. Het is inderdaad borstkanker", zeg ik zo neutraal mogelijk. Verschrikte ogen kijken ons aan. We huilen alle vier en staan zo minuten lang heel dicht tegen elkaar aan. "Mam, je wordt vast een heel leuk oud wijfie!", zegt Laura vol vertrouwen. Bob zegt: "Ik weet bijna zeker dat het goed komt, mam". We drogen onze tranen. Ik voel me sterk. Dit komt goed. Ik ga het avontuur aan. De sfeer is warm en liefdevol. De een dekt de tafel, de ander schenkt vier glazen water in. Harmonie.

November 2018. Er is veel gebeurd. Een nicht, die ik als voorbeeld zag, is inmiddels overleden aan uitgezaaide borstkanker. Een dierbare vriendin bij wie een jaar eerder borstkanker geconstateerd werd, heeft nu uitzaaiingen in haar botten. Opvallend is, dat ik vaak de vraag krijg: "Ben je nu schoon?" Schoon?? Ik heb dat woord nooit begrepen. Schoon van kanker. Bestaat er dan ook vies van kanker? Ik snap uiteraard wel wat mensen bedoelen, maar geloof me, ik moet de eerste nog tegenkomen die, na de behandelingen bij kanker, met volle overtuiging zegt: "Ik ben helemaal schoon! Fijn hoor, we gaan 'gewoon' weer verder!"

Mijn grootste uitdaging is denk ik, te DURVEN LEVEN. Nu nog steeds, na vier jaar. Telkens weer opnieuw. Begrijp me niet verkeerd; ik hou van het leven, ik ben ontzettend dankbaar. Ik had 'de lessen' niet willen missen. Ik sta nu zoveel bewuster in het leven, geniet van de eenvoudigste dingen.

Laatst las ik een stukje in mijn dagboek, van december 2013. Ik schrijf dat ik met een vriendin naar de bedevaartplaats Santiago de Compostella wil lopen, 800 km: 


"Ik wíl het! Ik wíl afzien en mezelf tegenkomen. Ik wíl meemaken dat ik het allemaal niet meer weet. Ik wíl loslaten, omdat ik dat het állermoeilijkst vind. Ik wil diep naar binnen gaan, mezelf vinden. Wie bén ik?"


Naar Santiago de Compostella ben ik nooit geweest, maar de lessen die ik wilde leren heb ik gekregen en krijg ik nog steeds.Het antwoord op de vraag "Wie ben ik?" wordt me steeds duidelijker. Ik weet dat ik uit een en al liefde besta. Een onvoorwaardelijke, onuitputtelijke bron van liefde. Dit weet ik heel zeker. Maarrrrr.....om die bron van liefde heen zitten allerlei lagen en overtuigingen. Wat dacht je van de overtuiging 'Ik kan het niet alleen' of 'ik ben niet intelligent genoeg' of 'wie ben ik om voluit te mogen leven?' Allemaal overtuigingen, door bepaalde ervaringen ontstaan, en de rest van mijn leven 'waarheid' geworden. Mijn waarheid.


Nu je dit leest, denk je misschien: "Daar heb ik gaan last van, lalalalala", maar inmiddels heb ik zoveel mensen ontmoet, in een veilige setting. Ik ben nog niemand tegengekomen die geen last heeft van belemmerende overtuigingen. Onze diepste overtuiging 'Ik ben niet goed genoeg' zit diepgeworteld.
Maar zou het kunnen zijn dat het de bedoeling is van ziekte, burn-out, lichamelijke klachten, tegenslag, ontslag, om naar binnen te gaan? Te voelen wat er te voelen valt? Het niet weg te willen duwen, het niet te willen verdoven met Paracetamol, alcohol, sigaretten, suiker, hard werken?
Om daar, binnenin jezelf, die pure Liefde te ontdekken? Oké, dit kan even duren hoor. Denk niet dat dit even een quickfix is. Nee, dit vergt een bepaalde mate van moed, én geduld! Bij elke aanvaring met iemand, bij elk gevoel van geraaktheid, bij je eigen gevoel blijven. Niet de ander als verantwoordelijke aanwijzen voor jouw pijn, boosheid, verdriet, teleurstelling. Met een milde en liefdevolle blik kijken naar jezelf, als observeerder. Met een bepaalde nieuwsgierigheid. Dit is uiteraard alleen mogelijk als je een tandje langzamer leeft. Vanuit de TGV naar Parijs zie je ook veel minder dan vanuit een boemeltreintje dat bij elk stationnetje stopt. Door een wandeling in de natuur, jezelf regelmatig even terugtrekken uit de hectiek van het leven, gewoon even zitten met je ogen dicht. 

Ik schrijf nu opeens in de jij-vorm, maar de ervaring komt uit de ik-vorm natuurlijk, anders zou ik er onmogelijk over kunnen schrijven. 


Ik loop zonet even naar de keuken om een kopje thee te zetten. Ik ben altijd gek op de teksten van die theezaklabeltjes. Ik lees: 'Let your energy be used to build, not destroy'. Ja zo is het. De energie die ik heb, en die is een stuk beperkter dan vier jaar geleden, wil ik gebruiken om te bouwen, niet om af te breken. 

Mijn belemmerende overtuiging 'Wie ben ik om voluit te mogen leven?' schrijf ik op en zet er een rood kruis doorheen. Daarna schrijf ik op mooi dik papier mijn helpende overtuiging: 'IK LEEF VOLUIT'. Ik zet mijn beide voeten stevig op de grond, recht mijn rug en zeg een paar keer hardop mijn nieuwe overtuiging. Yes! Dit voelt goed!


Ik leg mijn pen neer en zet het prachtige nummer van Andrea Bocelli en Laura Pausini op, 'Dare to live'.

De tranen stromen over mijn wangen.....

 

Liefs, 

Loes
 

3 reacties

Lieve Loes,

Je hebt het mooi verwoord. Het verplaatst zich naar de achtergrond, maar verdwijnt nooit helemaal uit onze gedachten. Ook al zijn er geen enkele tekenen van remissie. De intense ervaringen met kanker hebben ons ons veranderd, vooral ook bewuster gemaakt ten aanzien van het leven en de dingen die er echt toe doen. Ik persoonlijk zie dat als een verrijking .. zonder crisis geen groei. We gaan uiteindelijk allemaal dood en door kanker komt het besef dat we van iedere dag iets moois moeten maken en door die dingen te doen waar we energie van krijgen, vooral lief te zijn voor onszelf maar ook onze naasten en te genieten alsof iedere dag de laatste kan zijn. 

Een lieve groet

Jerrel

Laatst bewerkt: 21/11/2018 - 10:33

Mooi verwoord Loes en rete herkenbaar in de fase waar helaas ook ik me bevind.
Take care en durf ervoor te gaan. Ik maak stapjes, kleine stapjes vooruit in mijn proces mezelf te durven te zijn en van daaruit te creëren te bouwen en weer met meer zingeving te leven.

liefs,

Mique

Laatst bewerkt: 21/11/2018 - 16:15

Lieve Loes, Wat heb je het mooi en rakend geschreven.. ik kreeg er zelf een brok in mijn van..zo herkenbaar. Blijf altijd lief voor jezelf en blijf genieten van de kleine dingen. Koester de waardevolle momenten! 🍀🌹

lieve Groetjes Cecylia 🤗

Laatst bewerkt: 19/08/2020 - 20:33