Dinsdag 6 september Eerste chemo

Gisteren is het weer begonnen. Om negen uur zat ik braaf te wachten tot ze het infuus zouden gaan inbrengen. Ik begreep van de verpleegkundige dat er in in het weekend druk over mij was gewatssappt , Bleken er toch wat onduidelijkheden te zijn over welke combi ik nu eigenlijk ging krijgen.
Het verhaal van afgelopen vrijdag bleek niet helemaal te kloppen. Goed deze keer niet alleen op een kamertje maar in een soort van carroussel in een grote oranje stoel. ( zie foto's) Achter mij bevinden zich nog twee stoelen en aan de overkant is weer zo'n carroussel met stoelen, totaal niet rustig.
Het infuus zat in een keer goed en werd er bloed afgenomen, want de nierfunctie moet uiterlijk twee dagen voor de chemo getest zijn. Het spoelen kon beginnen, daarna volgen na ongeveer een kwartier de medicijnen dexamethason en granisetron. De eerste chemo zak was inmiddels gearriveerd, te weten: Gemcitabine. Dit is voor mij een nieuwe chemo. Het inlopen deed best wel pijn in mijn ader, maar na verloop van tijd werd dat minder. Deze zak liep een half uur. Mijn eerste kleine huilbui vond al snel plaats, voelde me heel vervelend en verdrietig. De stoel zat niet lekker en ik werd onrustig van alles me heen. Ton liefdevol bij me en dat helpt!!
Goed na het leeglopen begint het spoelen weer, dit maal een uur want er moet minstens een uur zitten tussen deze chemo en de Carboplatine. Inmiddels bleek dat de stoel van mij niet goed functioneerde, kon niet echt gaan liggen en had daar veel behoefte aan. Van alles door de verpleging geprobeerd resultaat was dat ik steeds rechter kwam te zitten ......balen. Goed, toen werd de technische dienst ingeschakeld en na wat gepruts onder en naast me deed hij het weer. Kon ik eindelijk gaan liggen.

Op de een of andere manier is de eerste keer weer opnieuw aan de chemo niet leuk!! Ik werd er verdrietig van dus de tweede huilbui kwam er al weer aan. Er is toen besloten om de volgende keer als ik de lange kuur krijg een kamer voor mij te regelen, hartstikke lief. De lange kuur is steeds de eerste dag van deze kuur, maandag volgt de tweede dag (eigenlijk dag 8 in de week) maar dan krijg ik alleen de Gemcitabine dus daar duurt in totaal maar twee uur.......

Goed, inmiddels was de tweede chemo gearriveerd en terwijl die liep kwam de verpleegkundige met het boek om alles even door te spreken. Helaas was er weer een kleine misvatting over de planning. Dit was geloof ik de vierde keer dat ik weer wat anders te horen kreeg. Het laatste bericht wat ik ook op de aan mij gestuurde afspraken kaart had staan was dat kuur twee op maandag 3 oktober zou plaats vinden. Dat was voor Ton en mij hartstikke fijn want dan hadden wij steeds drie weken "vrij" en dus zouden we tussendoor makkelijk wel eens naar Italië kunnen rijden.
Nee dus...... Blijkt nu na lang overleg met diversen mensen in kantoor toch steeds maar een week tussen te zitten......echt balen!! Zoals Ton zei, dan ben je wel eerder klaar met de chemo...😜
Tja, wederom elk nadeel heb zijn voordeel!!
Goed alle afspraken zijn weer veranderd in mijn agenda. De verwarring bleek te komen doordat deze combi voor drie behandelingen gebruikt worden, namelijk bij blaaskanker, long en ovarium. Bij alle drie in een ander tijdschema.

Nu gaat het als volgt, vrijdag moet ik weer bloed laten prikken, dan krijg ik als dat goed is maandag weer een infuus met Gemcitabine, dan een week rust en dan vrijdag 23 september weer bloedprikken, dan naar de pijnpoli voor Ton, controle van zijn hernia, die inmiddels een stuk beter is maar niet helemaal over. Daarna afspraak bij mijn oncoloog en dan begint als alles goed is maandag 26 september kuur 2 waarbij ik dan heerlijk op een bed in een eigen kamer mag liggen.

Weet je, er gebeurt dus van alles met je als je opnieuw aan de chemo moet, ook al is het nog geen jaar geleden dat je de laatste chemo hebt gehad. Ik ben ineens weer echt een patiënt, dit is absoluut niet wat ik wil, maar je kunt er niet meer om heen. Iedereen bekijkt je ook met een zorgzame blik, want ik ben tenslotte al vijf jaar patiënt en heb al het nodige mee gemaakt. Het zwaard lijkt steeds zwaarder boven mijn hoofd te gaan hangen. Onzekerheid, zou het deze keer weer goed aanslaan?? Heb tot nu toe veel geluk gehad met de kuren......
Hoe lang ga ik dit volhouden??
Heeft niet veel zin hier mee bezig te zijn, daar heb ik geen antwoord op, dat ga je vanzelf merken.
Of het aanslaat weten we zeker na drie kuren is mij gezegd. Spannend.

Wat mij op de been houdt is de zorg en liefde van Ton. Hij is bijna bij alles aanwezig en als dat niet kan zit hij op de gang. Mijn kinderen en kleinzonen; voor hen doe ik het met liefde, want wil ze nog lang niet in de steek laten.

Verder vind ik het enorm fijn en steunend om van jullie reacties krijgen, via deze blog, via de mail en post et cetera. Dank, doet me goed.

Ik ga ervoor!!
En bovendien de zon schijnt voluit!!!