18 september 2014 ZEG NOOIT, NOOIT.........!!!
Nou ja zeg, hoe bestaat het. De uitslagen gisteren waren GOED!!
Mijn laatste bericht vanuit Italië heb ik dus goed beëindigd. Ongelooflijk."Zeg nooit; nooit"!!
Vorige week woensdag heb ik weer in zowel de MRI- als de CT- scan mogen liggen, verschillende stoffen zijn me weer ingespoten om vervolgens met een nieuwe naald bloed af te geven. Daarna de hele week geprobeerd me niet druk en zenuwachtig te maken over de te verwachten uitslagen.
Ton ging er die week met de dag slechter uitzien door de stress die hij er van heeft. Balen...
We hadden het er af en toe over, ik zei misschien krijgen we wel een goede uitslag. Hij vroeg waar ik dan aan dacht. Ik zei, hoop misschien wel bloedwaarde dertig!!!!! Dat kon echt niet volgens hem, aangezien het zo agressief is dacht hij dat het minstens tweehonderd zou zijn. Op deze manier probeer je controle te krijgen over je gevoel en de spanning. Je bereidt je zo voor op een slechte uitslag!!
Kortom, tegen de tijd dat we in de wachtkamer zaten waren we misselijk van de stress.
Wat een geluid als je je oncoloog hoort zeggen:"ik heb goed nieuws'".............hoezo goed nieuws?????? Hij zei:"het ziet er rustig uit, hoofd niets te zien en de rest (buik) is rustig!!" je valt dan ongeveer van je stoel. Mijn vraag vervolgens en mijn bloedwaarde???? 38................Nou ja zeg!!!! Hoe kan dat nou???????
Laatste bloedwaarde was in december, bij mijn laatste chemokuur 18. Hij is dus hééééel langzaam nu aan het stijgen. In negen maanden tijd van 18 naar 38. WOUW
Hij vond die bloedwaarde dan ook totaal niet interessant.
Wat een opluchting. Voorlopig geen ziekenhuis meer.....YEAH.
Kijk het helpt blijkbaar als je je tumoren af en toe toespreekt. Regelmatig zeg ik tegen ze in mijn buik, dat ze er prima mogen zitten, als ze zich maar héél rustig houden, niet verroeren en niet groeien!!! Dat werkt dus!!! (hihihi)
Wat waren Ton en ik blij.......we zijn meteen naar Eindhoven gereden om mijn moeder het goede nieuws te gaan vertellen. Die ook helemaal opgelucht, gelukkig!! Ook mijn zussen en vrienden zijn blij. Wat heerlijk dat er zoveel mensen zijn die van me houden. Dat doet enorm goed.
Daarna zijn we gaan lunchen in het Parkhotel, tegenover Mea's boom. Eerst zijn we naar het graf van Hennie gegaan, waar ik eindelijk weer eens kon huilen.
Weet je ik geloof echt niet in de hemel, of leven na de dood, maar denk toch, Mea en Hennie zijn "daarboven" goed voor me aan het zorgen. En..........die hebben totaal geen behoefte aan mijn aanwezigheid daar........!!
Hoe dubbel blijft het, de pijn om het verlies van hen en de blijdschap over dat het duidelijk mijn tijd nog niet is!!
Na de lunch kwam Gé nog even op het terras een wijntje met ons drinken. Ook voor hem zó moeilijk, zelf het verlies van Mea en dan zien hoe Ton en ik nog steeds samen verder mogen. En toch blij zijn voor ons.
De naam van Mea hangt nog steeds op de boom!! Geweldig.
Daarna weer naar huis gereden, waar we stralend elkaar steeds even aankeken of knuffelden........
Goed, nu de komende maanden goed op mijzelf letten. Als er zich bijzonderheden voordoen, moet ik dit wel melden. Zo niet dan ga ik pas weer over een half jaar alle onderzoeken in.
Super.
Om ons heen hebben we weer slechte berichten gekregen van mensen met (onverwacht) kanker. Ik waarschuw dus toch, iedereen kan beter een keer te vaak naar de dokter gaan, dan niet gaan en jezelf wat wijs maken over waar je klachten vandaan zouden kunnen komen!!! Niet dat je dan wel op tijd bent, maar misschien (zie mij...) is er wel nog lange tijd een goede manier van leven te vinden!!
Volgende week vlieg ik naar Italië, even een weekje bijkomen en daarna hopen dat er eindelijk weer eens opdrachten voor me komen zodat ik weer meer aan het werk kom!!!
Ik blijf zeggen: Pluk de dag en geniet!!!
--------------------
Mijn laatste bericht vanuit Italië heb ik dus goed beëindigd. Ongelooflijk."Zeg nooit; nooit"!!
Vorige week woensdag heb ik weer in zowel de MRI- als de CT- scan mogen liggen, verschillende stoffen zijn me weer ingespoten om vervolgens met een nieuwe naald bloed af te geven. Daarna de hele week geprobeerd me niet druk en zenuwachtig te maken over de te verwachten uitslagen.
Ton ging er die week met de dag slechter uitzien door de stress die hij er van heeft. Balen...
We hadden het er af en toe over, ik zei misschien krijgen we wel een goede uitslag. Hij vroeg waar ik dan aan dacht. Ik zei, hoop misschien wel bloedwaarde dertig!!!!! Dat kon echt niet volgens hem, aangezien het zo agressief is dacht hij dat het minstens tweehonderd zou zijn. Op deze manier probeer je controle te krijgen over je gevoel en de spanning. Je bereidt je zo voor op een slechte uitslag!!
Kortom, tegen de tijd dat we in de wachtkamer zaten waren we misselijk van de stress.
Wat een geluid als je je oncoloog hoort zeggen:"ik heb goed nieuws'".............hoezo goed nieuws?????? Hij zei:"het ziet er rustig uit, hoofd niets te zien en de rest (buik) is rustig!!" je valt dan ongeveer van je stoel. Mijn vraag vervolgens en mijn bloedwaarde???? 38................Nou ja zeg!!!! Hoe kan dat nou???????
Laatste bloedwaarde was in december, bij mijn laatste chemokuur 18. Hij is dus hééééel langzaam nu aan het stijgen. In negen maanden tijd van 18 naar 38. WOUW
Hij vond die bloedwaarde dan ook totaal niet interessant.
Wat een opluchting. Voorlopig geen ziekenhuis meer.....YEAH.
Kijk het helpt blijkbaar als je je tumoren af en toe toespreekt. Regelmatig zeg ik tegen ze in mijn buik, dat ze er prima mogen zitten, als ze zich maar héél rustig houden, niet verroeren en niet groeien!!! Dat werkt dus!!! (hihihi)
Wat waren Ton en ik blij.......we zijn meteen naar Eindhoven gereden om mijn moeder het goede nieuws te gaan vertellen. Die ook helemaal opgelucht, gelukkig!! Ook mijn zussen en vrienden zijn blij. Wat heerlijk dat er zoveel mensen zijn die van me houden. Dat doet enorm goed.
Daarna zijn we gaan lunchen in het Parkhotel, tegenover Mea's boom. Eerst zijn we naar het graf van Hennie gegaan, waar ik eindelijk weer eens kon huilen.
Weet je ik geloof echt niet in de hemel, of leven na de dood, maar denk toch, Mea en Hennie zijn "daarboven" goed voor me aan het zorgen. En..........die hebben totaal geen behoefte aan mijn aanwezigheid daar........!!
Hoe dubbel blijft het, de pijn om het verlies van hen en de blijdschap over dat het duidelijk mijn tijd nog niet is!!
Na de lunch kwam Gé nog even op het terras een wijntje met ons drinken. Ook voor hem zó moeilijk, zelf het verlies van Mea en dan zien hoe Ton en ik nog steeds samen verder mogen. En toch blij zijn voor ons.
De naam van Mea hangt nog steeds op de boom!! Geweldig.
Daarna weer naar huis gereden, waar we stralend elkaar steeds even aankeken of knuffelden........
Goed, nu de komende maanden goed op mijzelf letten. Als er zich bijzonderheden voordoen, moet ik dit wel melden. Zo niet dan ga ik pas weer over een half jaar alle onderzoeken in.
Super.
Om ons heen hebben we weer slechte berichten gekregen van mensen met (onverwacht) kanker. Ik waarschuw dus toch, iedereen kan beter een keer te vaak naar de dokter gaan, dan niet gaan en jezelf wat wijs maken over waar je klachten vandaan zouden kunnen komen!!! Niet dat je dan wel op tijd bent, maar misschien (zie mij...) is er wel nog lange tijd een goede manier van leven te vinden!!
Volgende week vlieg ik naar Italië, even een weekje bijkomen en daarna hopen dat er eindelijk weer eens opdrachten voor me komen zodat ik weer meer aan het werk kom!!!
Ik blijf zeggen: Pluk de dag en geniet!!!
--------------------