Verdrietig en toch dankbaar

Gisteravond is er een einde gekomen aan een 25 jarige vrienschap waarin ik lief en leed kon delen. Behalve mijn vriendin was ze ook zoiets als mijn 2e moeder. Ook haar sterfbed heb ik met haar mogen delen. Ze was 83 jaar en uiteindelijk gestorven aan een kwaadaardige hersentumor. Verdrietig om het verlies en dankbaar dat haar verder lijden bespaard is gebleven. Ze zal in mijn herinneringen blijven voortleven als een sterke vrouw. Voor mijn gevoel heb ik nu ook een andere kant van kanker leren zien. Mijn vriendin was een oorlogsslachtoffer en behoorlijk gehandicapt. Deze handicap heeft ze altijd bewonderenswaardig gedragen en ze ze heeft een heel zelfstandig en onafhankelijk leven geleid. De laatste jaren speelde de handicap haar zwaar parten en ze was als de dood dat ze haar laatste jaren in een verpleeghuis zou moeten slijten in een tijd waar de zorg veel vragen oproept en er voor persoonlijke aandacht nauwelijks tijd is. Toen enkele maanden geleden ze last kreeg val valpartijen die ze niet kon verklaren bleek bij nader onderzoek dat ze dus een hersentumor had. Al snel kreeg ze uitvalverschijnselen en ook haar verstandelijk vermogen nam snel af. Zij kon niets meer beslissen en er werd voor haar beslist. Ze voelde zich doodongelukkig toen ze uit haar huisje moest naar een verpleeghuis. Nog sleller ging het bergafwaarts en raakte ze de weg kwijt. Ze heeft haar einde nauwelijks of niet beseft en is heel liefdevol verpleegd en verzorgd. Zou ze geen tumor hebben gehad, dan was er waarschijnlijk niet veel tijd en aandacht geweest en zou ze zijn weggekwijnt zittend in een rolstoel achter de geraniums bij vol bewustzijn. De kanker was voor haar een zegen en zorgde voor een snel einde aan haar lichamelijk lijden. Ik zal haar vreselijk missen maar ben dankbaar dat ik haar mocht kennen en we zoveel konden delen. Haar boek is uit en het gaat in mijn persoonlijk boekenkastje. Slaap zacht lieve vriendin.