Het wil geen lente worden

Al even geen zin gehad te schrijven. Vorige week hebben we mijn oudste zus van 78 jaar begraven. Plotseling overleden in haar stoel en daar s'morgens gevonden. Ze was al in een verpleeghuis omdat ze al jaren invalide was en de laatste jaren ook hartpatient. Het was wel schrikken hoewel voor mij niet echt onverwacht gezien haar gezondheidstoestand. Haar lichaam was op en we zijn dankbaar dat ze zo is mogen gaan. Door alle toestanden met kanker in de familie zou je bijna vergeten dat mensen ook nog dood gaan gewoon omdat ze oud en opgeleefd zijn. Ik ben een van de jongste in ons grote gezin en voorzie nog meer van deze verliezen. Iets waar je mee kunt leren rekening houden maar wat toch iedere keer weer verdriet en afscheid met zich mee brengt. De gang van het leven zeggen ze. We pakken de draad weer op. Afgelopen zondag hadden we weer volgens traditie ieder jaar op de laatste zondag in april onze familiedag van broers en zussen. We zijn nog met 9 en samen met aangetrouwden komen we op 17. Het was toch gezellig en er werd even stil gestaan bij het overlijden van onze zus. We zijn ons er allemaal pijnlijk van bewust dat we mogen genieten van de keren dat we samen mogen zijn en dat er nu langzaam meer lege stoelen zullen komen. Zelfs mijn oudste broer was erbij. Nog niet echt opgeknapt maar weer vol vechtlust en niet bereid het zomaar op te geven. Met zijn 79 jaar goed om te zien. Hij is nu kankervrij en we hopen hem nog een poosje in ons midden te houden. Langzaam merk ik dat ik het leven met kanker een beetje naar de achtergrond begin te verwijzen en steeds meer neig naar genieten waar nog van te genieten valt. In het nu en vandaag. Gisteren is voorbij en morgen moet nog komen. Dankbaar om wat je hebt en dankbaar dat je mensen zo lang hebt mogen kennen en de goede herinneringen vast houden. Meer is er voor mij niet mogelijk in de zaken van het leven. Lieve groeten en tot volgende keer. Anne