Grote opluchting met een schaduw

Lieve mensen. Het heeft even geduurd maar nu kan ik wel weer wijs worden uit de kluwen van emoties die me de laatste 5 dagen in hun greep hebben gehouden. Vorige week donderdag had ik mijn laatste kijkoperatie. In hetzelfde ziekenhuis was dinsdagmiddag mijn broer opgenomen omdat zijn ingebouwde hart defibrilator weer was afgegaan. Hier dient altijd controle op te volgen. Woensdag ging dat ding 3x af en toen hals over kop met ambulance naar ziekenhuis Eindhoven. Dus een bezoekje aan hem zat er voor mij niet meer in voor ik naar huis ging. Even vergat ik mijn broer toen ik mijn eigen goede nieuws kreeg. Geen kankercellen meer gevonden en mijn nier, urineleider en blaas zagen er goed uit op een nog steeds aanwezige blaasontsteking na. Dus euforisch met weer een antibiotica naar huis. S'avonds kregen we bericht dat het niet zo goed ging met mijn broer en weg was de euforie. Shit zeg, er is ook altijd wat in onze grote familie. Vrijdag ging dat apparaat weer drie keer af en bij de derde keer kwam het hart niet op gang en moest er gereanimeerd worden. Daarna is hij in een kunstmatige slaap gehouden om tot rust te komen. Gisteren heeft er een ablatie( via kathetherisatie door lies een lidteken in het hart maken om ritmestoring op te heffen ) plaats gevonden en die is goed verlopen. Vanmorgen zouden ze hem voorzichtig wakker laten worden. Tot nu toe niets gehoord dus kunnen we er voorzichtig van uitgaan dat het goed is verlopen. Wat een spanningen en emoties. Vanmorgen zat ik helemaal in een dip. Totaal geen vreugdegevoel over mijn eigen herstel en niet vooruit te branden.
Het is fijn als je een grote familie hebt. Het is niet fijn als er zoveel erfelijke gezondheidsproblemen zijn. Hartklachten, diabetes en Lynch Syndroom eisen regelmatig de aandacht. Wat het ergste is om te hebben weet ik nu even echt niet hoor. Kanker is shit, maar zulke problemen met je hart als mijn broer is net zo levensbedreigend. De steeds ontregelde suikerhuishouding in tijden van ziekte en stress is voor mij al evenmin een lolletje.Tussendoor is het steeds weer de moed vinden om te genieten van de goede tijden en mogelijkheden te leven met plezier en vertrouwen dat het weer verder kan en mag gaan.
Nu ik dit weer van me af heb geschreven, voel ik een beetje energie terug komen en ik ga me zo in makkelijke kleding hijsen en een ronde lopen. Dat geeft me meestal weer net dat beetje extra om uit de dip te komen.
Het is toch van de zotte om het goede nieuws over mezelf te vergeten of er niet van te genieten. Dat wil ik dus nu wel echt gaan doen. Het was een zware week en er waren donkere wolken. Letterlijk en figuurlijk. Dus we hopen nu op letterlijk en figuurlijk beter weer. Ik blijf voorlopig volgen wat hier zoal gebeurd en laat jullie nog wel weer van me horen. Het huiswerk wacht. Leven zonder te grote angst en onrust en weer leren vertrouwen te krijgen in mijn eigen lichaam en herstellende vermogen.
Rest me jullie een warme en liefdevolle groet te sturen.
Pech 2008 Anne.
🌞☔🌞🍀🏃