Hoe het begon

Het is alweer bijna 3 maanden geleden dat ik een klap in mijn gezicht kreeg. (Natuurlijk niet letterlijk een klap in mijn gezicht) maar dat ik te horen kreeg dat ik Hodgkin stadium 3 heb. 

Het begon allemaal in september. Ik kreeg ontzettend veel pijn in mijn rug en in mijn buik. Van de buikpijn keek ik niet heel raar op aangezien ik eigenlijk altijd al buikpijn heb gehad. Ik dacht: het zal wel, misschien ligt het aan mijn nieren (aangezien ik ook weinig water drink). Uiteindelijk toch maar een bezoekje gebracht bij de dokter. Daar werd ik verteld dat het misschien aan mijn bekken lag ofzo iets (lekker duidelijk ook). En dat als het niet over zou gaan ik maar weer terug moest komen. Ik dacht: het gaat vanzelf wel over. Maar de pijn ging niet over en ben ik op 31 oktober weer teruggegaan naar de huisarts. Zij dacht aan misschien een blindedarmontsteking omdat mijn buik zo'n pijn deed en ik had hoge koorts. Dus werd ik doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. 

Daar verschillende onderzoeken gehad echo's, bloedafname, inwendige echo's. Daar kwam allemaal niks uit... behalve dat mijn ontstekingswaarde heel hoog waren in mijn bloed. Vervolgens kreeg ik een CT-scan van mijn buik. En daar bleken opgezette klieren te zitten. Mama en ik hebben de hele dag in het ziekenhuis besteed. Ik moest vervolgens ook nog blijven omdat ze de volgende dag ook nog een scan gingen maken van mijn borst en hals. Waar uiteindelijk uit bleek dat daar ook opgezette lymfeklieren zitten. Tja wat moet je dan denken... de arts vertelde me dat het iets goedaardig kon zijn maar ook kwaadaardig. 

ik heb uiteindelijk rond de 10 dagen in het ziekenhuis gelegen. En ja het enige wat ik daar heb gedaan is liggen wachten op uitslagen van scans. CT-scans, PET-scans en bloedonderzoeken. Het voordeel was wel ik had een gezellige zaal met mensen waar ik lag. Die mensen zal ik ook nooit meer vergeten. Nell met haar verrookte shag stem uit Rotterdam (lekker accentje ook). Oma Miep wat een lieverd was dat. En de second moeder die naast me lag, altijd als de arts kwam voor uitslagen of iets anders en ik wist het niet meer te vertellen aan mijn eigen moeder dan wist mijn buurvrouw alles na te vertellen. Tja je kunt zeggen: ik heb mezelf doodgelachen met al die mensen. Je moet toch wat als je zo lang in het ziekenhuis ligt. Ik keek natuurlijk ook altijd uit naar het bezoekuur. Als iedereen weer langs kwam.

Natuurlijk mijn vader en moeder en zus, mijn gestoorde drukke vriendinnen Alissa & Leanne. Altijd weer een feestje als hun kwamen. Veel cadeautjes gekregen en lekkere dingen om te eten. Ook m'n lieve vriendje Bram kwam zoveel mogelijk langs om even te knuffelen. En nog veel meer vrienden en familie! 

Na de PET-scan kreeg ik nog steeds niet veel te horen. Behalve dat ze toch een biopt gingen nemen van de lymfeklier uit mijn hals voor verder onderzoek. Weer wachten en wachten, alsof ik dat nog niet genoeg had gedaan de afgelopen weken...

Toen kwam de uitslag van het biopt 19 november 2018. Samen met mama en Bram ging ik naar het ziekenhuis. Nog steeds positief, vraag me niet hoe... Eenmaal aangekomen werden we het kamertje ingeroepen en gingen zitten. Je kon al van de arts zijn gezicht af lezen dat het niet goed zat. De arts herhaalde wat ze precies de afgelopen weken onderzocht hadden, toen bedacht ik meteen al dit is niet goed. En inderdaad ik had gelijk. Lymfeklierkanker stadium 3, ik zei tegen de arts dat ik al wel zo’n vermoeden had. Alles wat de arts daarna nog probeerde te vertellen ging langs mij heen. Ik zat zo in mijn eigen wereld. Ik dacht: kanker ik ben fucking 20 jaar. Niet veel later barstte ik in huilen uit, dit kon gewoon niet waar zijn, waarom ik? Er ging van alles door mijn hoofd: chemo’s, mijn haar dat naar de klote gaat, ziek zijn. En Bram, ja ik dacht aan Bram. Zou hij mij nog wel willen? Zou die mij nog leuk vinden ook als ik straks ziek en kaal ben? Ik maakte mezelf helemaal gek.

“We gaan vechten Em”, zei mama terwijl ze mij een knuffel gaf. En dat is zeker wat ik deze komende tijd ga doen. Vechten! Met de steun van iedereen om mij heen, gaat dit goed komen!

Lots of love,