2e keer chemo

10 januari 2019

De wekker gaat, ik kijk op mijn telefoon en ik denk: pff half 6... Naast me hoor ik Bram kreunen en steunen, het lukt hem niet om uit bed te komen. Ik ben natuurlijk alweer klaarwakker, altijd als zijn wekker gaat. Bram kleedt zich aan geeft mij een dikke kus, wenst me succes voor de 2e kuur en daarna verlaat hij mijn kamer om te gaan werken. Half 6 vind ik toch nog wat vroeg en ik draai me lekker nog een keer om tot kwart over 7. Dat had ik beter niet kunnen doen want, ik werd doodmoe wakker.

8 uur stipt, komt papa mij ophalen om vervolgens naar het ziekenhuis te rijden. Ik meld me zoals gewoonlijk bij de balie en vertel voor de zoveelste keer mijn geboortedatum. Ik zou het bijna op mijn voorhoofd kunnen tatoeëren zo vaak moet ik mijn geboortedatum vertellen. Gelukkig word ik naar een kamertje gebracht in plaats van de gezamenlijke zaal, zo heb ik toch nog een beetje privacy! Papa en ik gaan zitten en krijgen ondertussen een bakkie koffie en thee van de zuster. Ze zegt ons:" nog eventjes wachten hoor! Dan komt er zo iemand bij je, de zusters hebben een wisseling van de wacht". Ik denk: prima en drink rustig mijn thee op. Enkele minuten later komt mijn arts aangelopen (mevrouw N). Even de bloeddruk meten, (die alweer te laag is) en dan het infuus aanleggen waar ik zo ontzettend tegen op zag, omdat zij niet zo goed kan prikken. Dus ja hoor daar ging ik weer. Het werd zwart voor mijn ogen en een golf van misselijkheid kwam over me heen. "Gaat het?" vraagt mevrouw N. "Nou eigenlijk niet", zeg ik, terwijl het zweet van mijn voorhoofd loopt. "blijf nog maar eventjes zitten, dan haal ik een glaasje appelsap voor je!" zegt mevrouw N. Na ongeveer 5 minuten en het glaasje appelsap trek ik weer bij en strompel ik met mijn infuuspaal terug naar het kamertje, waar ik vervolgens met mijn fleecedekentje op het bed ga liggen. 

Dan komt de zuster aangelopen en hangt de verschillende zakjes chemo aan de infuuspaal. "Het lijkt wel een kerstboom", zeg ik. Eerst even spoelen met de zoutoplossing en dan gaat de "cocktail" aan chemo's een voor een starten. Helaas heeft mijn infuus er geen zin in en het apparaat blijft maar piepen. De zuster zit wat te frommelen aan het infuus, maar jammer genoeg heeft dit geen nut en dat betekent dat het infuus weer opnieuw gezet moet worden. Ik voel alweer een paniekaanval opkomen, het eerste infuus ging namelijk ook niet bepaald soepel. Als er een panic button (paniekknop) was had ik die ingedrukt, nee ik overdrijf, het is allemaal goed gegaan en kon eindelijk gaan beginnen. Daar lag ik weer voor de 2e keer met de gedachte dat ik zeker wel 10 keer moest terugkomen. Ik kijk naar papa die lekker zijn vakantiefoto's aan het uitzoeken is voor zijn fotoboek, terwijl ik een beetje aan het appen ben met mijn vriendinnen Alissa, Leanne en Jade oftewel Alis, Lee en Jeed. Die namen zullen nog wel vaak voorkomen in mijn blog. Over een paar uurtjes komen ze ook gezellig ff een paar uurtjes lachen bij mij, dat is altijd gezellig! 

Een paar minuten later gaat mijn infuuspaal weer piepen, Ja! Het eerste chemo zakje kan gestart worden. Ondertussen word ik voorzien van wat te eten en te drinken. Ik zie de zuster aan komen lopen met een dienblad vol lekkers, een soort taartjes. "Ja ja, zegt de zuster, "bouwsteentjes zijn dit, erg goed voor de eiwitten!". Waarop ik glimlachend antwoord:" ja zeker die ken ik wel, ik had die thuis namelijk ook". Heerlijk zijn die dingen, ze lijken op gebakjes en smaken daar ook echt naar en zijn dus ook nog is goed voor je! 2 vliegen in een klap, ik ben namelijk een enorme zoetekauw. 

Rond een uur of half 1 komen Alis en Lee binnen gewandeld. Allebei met een grote glimlach, dat is natuurlijk omdat ze mij weer zien haha. De bezoekjes van de meiden gaan ook niet gespaard zonder dat ze wat te eten hebben mee genomen, de schatten! Ik had al 2 boterhammen gekregen, maar dat lekkere verse croissantje ging er ook nog wel in. Ondertussen is het laatste chemo zakje gestart en dat is ook meteen de meest verschrikkelijke... het voelt namelijk alsof je arm, naja eigenlijk je aderen in de brand staan, goh wat een ellende is dat. Het is niet fijn maar het hoort erbij, tegelijkertijd heb ik me ook rot gelachen met Alis en Lee, stelletje gekke wijven haha. 

Na een dag vol lachen, liggen, pijn en wachten zat het er weer op, lekker naar huis! Eenmaal thuis mijn lange dag verteld aan mama, Sarah (zus) en mijn kat (Siep) die niets vermoedend bij me komt zitten om weer wat aandacht te krijgen. Daarna is Sarah naar de snackbar gegaan en heb ik lekker een frikandelletje gegeten (favo snack) aangezien ik daar de vorige keer ook goed op ging dacht ik: deze houden we erin, dus na elke chemo "effe lekkerrr" een frikandel. Vervolgens ben ik gaan douchen en ondertussen op de bank geploft. Ik heb al wel gekke tintelingen in mn knieën en polsen, waardoor ik dus uit het niets ineens rondjes ga lopen en door mijn knieën zak alsof ik aan het squatten ben. Mama kijkt me wat raar aan, en kijkt daarna weer naar de tv. Zij kijkt nergens meer raar van op, ik doe namelijk wel vaker een beetje gek! Maar het helpt wel en dat is het belangrijkste! Ook heb ik last van enorme buikkramp aanvallen ontzettend irritant... maar goed als het zo blijft dan is het prima! Nu hopen dat het de komende dagen ook zo goed gaat! 

Kus,

Emma