Hoezo gaat het goed komen?

Het was een mooi jaar 2017. Het hele jaar hebben mijn man en ik hard gewerkt om mijn droom te verwezenlijken. In september was het zover dat ik mijn eigen winkel opende in Winkel NH. Samen met lokale ondernemers die bij mij een plekje huurde om hun producten te verkopen. 
Onze dochter plande haar wereldreis en zou 11 december voor 8 maanden vertrekken om haar droom na te jagen. Wat was ik trots op ons dat we deze stappen durfden te zetten.

Het zal waarschijnlijk niets zijn.

Tijdens een bezoek aan de huisarts noemde ik op dat de tepel van mijn rechterborst zo raar voelde. Na een snelle blik van de huisarts stelde hij voor toch maar een afspraak voor een mammografie te maken. Gewoon voor de zekerheid met de opmerking: "Het zal waarschijnlijk niets zijn".

Even snel een foto.

De afspraak voor de mammografie was op 27 november om 15:15. Echt zo'n vervelend tijdstip waarvan je weet dat de parkeerplaatsen altijd vol staan bij het ziekenhuis. Ik kwam ternauwernood op tijd en dacht even snel een foto en hup weer naar huis.

Wat als het niet goed is?

Destijds kreeg je gelijk de uitslag dus daar moest ik nog even op wachten. De verpleegkundige kwam naar mij toe en sprak met zachte stem dat de foto niet genoeg duidelijkheid gaf. Ze wilden verder kijken met een echo. Er speelde van alles door mijn hoofd: "Wat als het niet goed is?, waarom ben ik weer alleen gegaan?, het zal toch niet waar zijn?". Ik weet niet hoe lang ik moest wachten maar het duurde voor mijn gevoel uren. Er zaten volgens mij ook geen mensen meer in de wachtkamer of misschien zag ik die niet meer op dat moment.

Het is menens.

In de behandelkamer was iedereen super lief en dat gaf mij ook weer een signaal dat het menens was. De echo gaf nog steeds geen duidelijkheid en de arts besloot een biopt te nemen. Even later zat ik onthutst in de auto. Normaal gesproken krijg je een gesprek met een mammacare-verpleegkundige maar die waren allemaal al naar huis. Ik zou de volgende ochtend gebeld worden door een mammacare-verpleegkundige.

Ik wilde niet iedereen ongerust maken.

Tijdens de rit naar huis gingen er allerlei scenario's door mijn hoofd. Maar niet één scenario stelde mijn gemoed gerust. Het ergste is nog om je gezin te vertellen hoe de afspraak was verlopen. Ik wilde niet iedereen ongerust maken dus bagatelliseerde ik het voorval met de woorden: "Het komt allemaal goed". Geen idee waar ik dat op baseerde maar het leek op dat moment de enige 

Wat vervelend voor u Mevr. Hendriks.

Ik werd de volgende ochtend inderdaad gebeld door de mammacare-verpleegkundige. Ik heb het gesprek niet helemaal helder meer in mijn gedachten. Op dat moment was de diagnose nog niet officieel gesteld dus voor mijn gevoel was dit gesprek niet voor mij bedoeld. Het enige wat ik mij van het gesprek herinner is de zin: "Wat vervelend voor u mevrouw Hendriks". 

Je voelt je nog net als de dag voordat het circus begon.

Een paar uur later haalde de oncoloog ons uit de onzekerheid. Er was een kwaadaardige tumor van 20 mm geconstateerd. Ineens sta je met één been in een onbekende wereld. Aan de ene kant heb je de diagnose borstkanker en aan aan de andere kant weet je nog niets. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand je bent niet ziek.  Althans je voelt je nog net als de dag voordat het circus begon. Het moeilijkste vond ik het moment dat ik het mijn naasten ging vertellen.  Vooral omdat je zelf ook nog niets weet wat zeg je dan tegen je man en dochter. Tja, dezelfde op niets gebaseerde woorden: "Het gaat goed komen". 

*Op de foto zie je mijn dochter en ik tijdens een wandeltocht tegen borstkanker in 2011. Nooit gedacht het zelf zo dicht bij mee te maken, helaas.