Een leegte
Het is al bijna 9 maand geleden dat m'n lieve mama, na een jaar lang vechten, afscheid van ons nam. Er is een hele grote leegte, ik ben precies een deeltje van mezelf verloren.
Er komt een moeilijke periode aan en ik grijp in, vooraleer het te laat is. Ik probeer me bezig te houden met mijn diamond painting die ik heb besteld met een foto van mijn mama. Ik probeer ook meer aan mezelf te denken en in het nu te denken. Denken aan mezelf is een hele moeilijke en grote opgave, aangezien ik me nog nooit op de eerste plaats heb kunnen zetten. Ik probeer ook meer naar m'n psycholoog te gaan, wel geen idee of de afspraak van volgende week kan doorgaan door de verstrengde coronamaatregelen.
Binnenkort mijn 23ste verjaardag, de eerste verjaardag zonder haar. Binnenkort zijn het de feestdagen, de eerste feestdagen zonder een vrolijke mama aan de tafel. Een vrolijke mama, die haar buikje rond eet met al het lekkers, dat vrolijk haar cadeautjes uitdeelt aan al haar kinderen en kleinkinderen. Dit zal zo raar zijn, zo emotioneel...
Na de feestdagen is het dan ook al bijna een jaar dat we afscheid hebben moeten nemen van je. Een jaar zonder je mooie lach, dikke knuffels, dikke zoenen...
2020 was een verschrikkelijk jaar, een jaar vol verdriet. Ook een jaar van weinig sociale contacten, wat het allemaal niet gemakkelijker op maakte...
7 reacties
Je bent nog zo jong. Ik ben iets ouder dan je moeder en heb een dochter van 24. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan dat het verlies van een ouder op haar leeftijd zo'n impact zou kunnen hebben. Voor mij is ze volwassen en heeft ze me niet echt meer nodig. Ik leer van jou dat dit anders ligt. Je bent volop in de rouw, en dat is normaal. Ik hoop echt dat er mensen zijn die je kunnen troosten.
Een mama verliezen op deze leeftijd is verschrikkelijk. Ze heeft zoveel niet kunnen meemaken... Wat als ik mijn diploma haal? Wat als ik een partner leer kennen? Wat al ik voor het eerst een kindje krijg? Wat als ik trouw? Allemaal belangrijke gebeurtenissen dat ik zonder mijn mama moet doen. Ik ben inderdaad al een jonge vrouw, maar het verlies van je mama (op eender welke leeftijd trouwens) doet pijn.
Ik kan bij enkele mensen terecht, maar niet bij veel mensen. Hopelijk kan mijn gesprek van volgende week door met de psycholoog.
Hi lieve smedtje, ik herken me heel goed in jouw verhaal. Ik heb precies dezelfde zinnen benoemd. Wie brengt me weg met trouwen . Van wie moeten de kinderen leren timmeren? Al die vragen dwaalde rond die tijd in mijn hoofd. Angsten en veel verdriet. Naar de psycholoog gaan heeft me onwijs geholpen om te reflecteren wat ik nodig had om energie te krijgen om de week of maand te overleven. In het begin is het per maand overleven en met de tijd gaat het steeds beter. Het gemis is er , maar in je achterhoofd houden dat je het voor je mama doet en haar trots kan veel voldoening geven! Ten tweede is het echt zo verschrikkelijk in de tijd waar we nu leven en sociaal contact verminderd. Je kan me altijd privé berichten! En als je een belletje fijn vind , ik sta er voor open. Je bent een onwijze powervrouw. Je hebt zoveel al doorstaan en je bent nog steeds zo goed bezig! Ik ben in iedergeval super trots op je! Liefs
Lieve Smedtje,
Wat ontzettend moeilijk om je moeder zo te missen en dan nog extra tijdens speciale dagen, zoals de Kerst, verjaardagen etc. Vele eerste keren, waarbij haar afwezigheid pijnlijk duidelijk is. Het zal, denk ik, een behoorlijke tijd nodig hebben om haar verlies te verwerken. Heel veel liefde en kracht de komende tijd gewenst!
Liefs, Jessica
Beste Smedtje,
Fijn dat je zo eerlijk en open met ons deelt hoe het met je gaat.
Weet je dat er op kanker.nl ook een gespreksgroep 'Nabestaande' is. In deze gespreksgroep komen onderwerpen als rouwverwerking aan bod. Als je in je profiel bij 'Relatie tot kanker' je huidige status 'Kind van'' wijzigt in die van 'Nabestaande' dan kunnen ook andere lotgenoten jou vinden.
Lieve Smedtje,
God, wat herken ik mij in jouw verhaal. Ook ik ben nog 'jong' (23) en moet mijn allerliefste mama nu bijna 5 maanden missen na 5 maanden ziekte, ook alvleesklierkanker. Het is leeg, donker en beseffen dat de toekomst altijd zonder haar zou zijn niet te bevatten... En corona maakt het allemaal nog ingewikkelder. Ik vind het knap dat je een psycholoog hebt opgezocht! Erover praten helpt vaak. Vandaar dat ik ook een berichtje wilde sturen, want ik lees dat je er niet met veel mensen over kunt hebben en ik dacht misschien weet ik iets wat ook jou kan helpen, zoals het mij de afgelopen maanden onwijs geholpen heeft. Misschien iets waar je helemaal niet op zit te wachten, maar dan heb ik het in ieder geval gevraagd. Toen mama ziek werd, was het eerste wat ik dacht, ik wil leeftijdsgenoten vinden die ook zo jong een ouder hebben verloren, want zij begrijpen hoe het echt voelt. Hoe lief vrienden ook zijn, ze snappen het niet. Ik heb toen dus via internet contact gelegd met een meisje, die daar ook naar zocht en zij heeft contact gelegd met een hele hoop jongen meiden in rouw. Daaruit is een appgroep ontstaan, een lotgenotengroep, waar iedereen alles kan zeggen op elk moment van de dag wat dwarszit, of gewoon voor de gezelligheid natuurlijk. En we hebben zelfs al een keer afgesproken met een deel en willen dat ook graag vaker gaan doen (al maakt corona dat nu wel moeilijk...). Lang verhaal kort, ik wilde je laten weten dat mocht je aan zoiets behoefte hebben, stuur me een berichtje, dan verwelkomen we je graag <3
Zo niet, dan is dat natuurlijk helemaal prima. Dan weet ik zeker dat je ook met eigen kracht het licht ooit weer zal vinden want je lieve mama zal altijd bij je zijn <3
Liefs,
Rachel
Ach Smedtje ik leef met je mee. Wat is kanker toch een rotziekte en alvleesklierkanker helemaal. Ik weet nu bijna een jaar dat ik het terug heb en ik ben er nog, sinds maart geen behandeling meer, de laatste CT was de tumor zelfs niet gegroeid, geen zichtbare uitzaaiingen, wel geregeld in het ziekenhuis gelegen met een galwegontsteking, mijn kinderen zie ik lijden, ze konden het even niet meer aan. Gelukkig heeft mijn zoon van 22 hulp gezocht en mijn dochter van 18 krijgt hulp op school, mijn oudste dochter van 24 heeft vandaag een gesprek met de praktijkondersteuner, ik ben blij dat ze alledrie hulp hebben gezocht. Ik ben afgelopen maandag naar de oncoloog geweest, ik moest beslissen of ik nog stereotactisch bestraald wil worden, ik ga het doen. Ik ben een uitzonderingsgeval, ik had allang dood moeten zijn, mijn oncoloog ziet dit eens in de 2 a 3 jaar, je bent er nog wel een poosje zei hij, hoe lang dat poosje is weet niemand. Ik denk dat je moeder wil dat je doorgaat met je leven, moeilijk in deze tijd, ik weet het. Ze wil dat je gelukkig wordt, dat weet ik zeker. Je zult haar altijd missen en dat is niet erg, maar blijf er niet in hangen, dat zeggen wij altijd over de tranen die wij laten vloeien, dat mag, maar blijf er niet in hangen, het is wat het is, leef! Heb het leven lief, mijn motto, jou moeder wil dat ook dat jij een goed leven hebt, denk daaraan, geef je verlies een plekje en hou van het leven! Heel veel liefs!