Blij

Het was rustig in de wachtkamer van de uroloog, net als bij het bloed prikken. Daar was ik de enige.We waren wel gespannen want wat kan er in een half jaar niet allemaal gebeuren. Misschien dat die vuile stiekemerd zonder dat je het in de gaten hebt allerlei ellende in je lijf uithaalt.Maar niets van dat alles: PSA weer 0,02 (onmeetbaar) maar nu kwam er toch de opmerking bij dat dat wel bijzonder was. Gemiddeld werkt een hormoonkuur zo’n twee jaar maar bij mij is dat inmiddels bijna twee en een half jaar. Verder werd het bijzonder genoemd dat de tumor zich rustig hield met één pilletje Cyproteron (Androcur) terwijl die tumor een Gleason had van 9. En last but not least vertelde de uroloog dat hoe langer je het na de operatie/bestraling doet zonder PSA stijging hoe beter het is. Dat is natuurlijk een open deur maar de tijd na de operatie zonder PSA stijging kan in zo’n geval makkelijk nog langer worden. Ik was al blij maar van die mededeling werd ik nog blijer.

Hoe dit alles te rijmen met de opmerking van een second opinion arts 2 ½ jaar geleden die, tussen neus en lippen door, zonder verdere verklaring, zei dat ik blij mocht zijn als ik de 70 haalde. Ik was toen 65. Op dit moment nog 2 ½ jaar te gaan dus, volgens die arts. En nu, volgens mijn huidige uroloog, dus “something completely different”.Dat bericht, nog 5 jaar te gaan, heeft gedurende 2 jaar een grote impact gehad op mijn kwaliteit van leven; dat bleef maar, te pas en te onpas, door mijn hoofd malen. Tot ik me, een paar maanden geleden, voornam om dat bericht los te laten. Hij zou wel gelijk kunnen hebben maar hoe vaak lees je niet dat mensen ver voorbij zulke voorspellingen leven.De uitslag hierboven plus mijn goede voornemen om dat rot bericht los te laten, gaan zorgen voor een mooie jaarwisseling.En die mooie jaarwisseling wens ik iedereen toe; plus een zo gezond mogelijk 2018.