Één jaar, maar dan?

Één jaar, alle feesten en partijen (bij wijze van spreken natuurlijk aangezien die er afgelopen jaar weinig geweest zijn), speciale dagen en verdrietige dagen zijn geweest. Van de eerste keren zijn we af. En dan? 

Ik stortte in een dal(letje) in ieder geval. Want inderdaad de eerste keren zijn geweest, maar toen begon mijn hoofd me te vertellen dat bij alles wat er nu ging gebeuren, één jaar geleden ook al geen pap meer was. Ja, kun je het je voorstellen? Zo’n hoofd dat nooit stilstaat? Ik had daar namelijk weinig last van voorheen, poh wat anders is het nu af en toe.

Dat klonk ineens ver weg, één jaar, terwijl dat voor mij zo niet voelt. Hij is nog zo dicht bij me, elke dag, in de kleine dingen. Dat is heel fijn, maar ik merkte aan mezelf dat ik ineens veel meer bezig was met het gemis, het nooit meer. 

Ik merkte dat de avonden weer wat moeilijker werden en dat het slapen minder ging. Het is haast “gewoon” dat hij er niet meer is. Dat is waarschijnlijk ook het moeilijke, ik wil niet dat het gewoon voelt, ik wil dat hij er gewoon nog IS. 

Je verstand weet dat dit rouw is en dat dat soms knap vervelend is. 

2 reacties

24 januari 2021 om 09.21

Lieve Evie, je hebt jezelf goed door maar je kunt er helaas geen knop voor omzetten, het rouwen. Ik heb ook geen goede raad voor je, behalve deze: als rouw je leven dreigt over te nemen, zoek dan eens naar een rouwtherapeut. Zo iemand waar je nog nooit van hebt gehoord zolang je er zelf niet mee te maken hebt. Maar eigenlijk denk ik al een jaar lang: Evie komt er wel, en ook al ken ik je niet in real life, dat gevoel heb ik nog steeds. Sterkte, meid! 

Hele dikke knuffel, Marian 

Laatst bewerkt: 24/01/2021 - 09:21

Lieve Marian, lief dat je t zegt! :) Ik kom er wel, dat weet ik zeker! En ik kan ook echt niet ontkennen dat het over het algemeen echt wel prima gaat. Soms zijn er even van die momenten en dan helpt t om t even van me af te typen. 

Liefs, Evie

Laatst bewerkt: 24/01/2021 - 17:20