Diagnose

Donderdag 28 november, we zitten al drie dagen in spanning op een uitslag te wachten. Foto’s en CTscan zijn gemaakt, longvocht op kweek gezet en bloed geprikt. Mama en ik zijn net weg uit het ziekenhuis wanneer we weer gebeld worden door papa, half 5 is er een gesprek met de longarts. Meteen stort onze wereld in, want met zijn allen naar het ziekenhuis komen kan geen goed teken zijn, toch? Vlug bel ik mijn vriend die uit zijn werk naar het ziekenhuis komt. De minuten tikken langzaam weg, papa ons geruststellend dat we niet zo paniekerig moeten doen. Om half 5 komt de verpleegkundige ons halen en moeten we naar een speciale kamer. Om kwart voor 5 is er nog steeds geen arts waardoor mama en ik steeds bozer worden. “Snappen ze niet dat wij hier doodsangsten uitstaan? Zijn we gewoon een nummer?” Papa zei dat we ons niet zo druk moesten maken, er zal wel iemand harder hulp nodig hebben. Verschillende emoties gaan door je hoofd. Wanneer de arts eindelijk aanschuift komt het antwoord wat je, misschien ergens al wist, maar absoluut niet wilde horen. Longkanker. Verder zijn er nog geen duidelijkheden, daar zijn de uitslagen nog niet van binnen. Iets minder onduidelijkheid maar weer zoveel vragen. Wat gaat het vervolgtraject worden? Is er nog behandeling? Of kans op genezing?