Naar huis, om te sterven

Zaterdag 21 december, rond 15:00 komt papa thuis. Die blik op z’n gezicht als hij uit de ambulance komt zal ik nooit vergeten. Zo blij om thuis te zijn na 4 weken in t ziekenhuis. Meteen vroegen we hem of hij naar zijn hok wilde, iets wat hij in t ziekenhuis steeds zei. Papa is altijd monteur geweest en we zeiden vaak, als grap, dat zijn KTMmotor op de eerste plaats kwam. Zelfs daar was hij te zwak voor en hij is in zijn bed gaan liggen. Die avond wilde hij nog graag een frietje speciaal met een frikandel speciaal, waar hij twee hapjes van heeft gegeten..

De dagen daarna gaat het hard, eten wil hij niet meer, de zuurstof moet steeds een beetje hoger en hij slaapt veel. Als hij wakker is kost het hem veel moeite om te praten. Maar wat koester ik de momenten die we hebben gehad, in stilte. 

Maandag 23 december komt de huisarts en wordt het besluit genomen dat papa in slaap wordt gebracht. Zijn broers en zussen, neefjes en nichtjes en vrienden komen nog om afscheid te nemen. Dan is het ons als gezin om afscheid te nemen. “En ge hoeft nie te brullen”, een lach en een traan. Het is goed zo, zegt papa. 

En weer gaat er van alles mis, het slaapmiddel werkt niet genoeg waardoor papa snachts wakker wordt. Vreselijk. Je neemt afscheid, papa neemt afscheid.. wat is er door zijn hoofd gegaan die nacht? Sochtends komt de huisarts en wordt alles opnieuw in gang gezet. 

Die avond, wanneer Dirk en ik net even bij vrienden zijn, belt mama. Ik weet genoeg en barst in tranen uit. Het is kerstavond 2019, om kwart voor 12. Het is goed zo, lieve pap. 

4 reacties

27 januari 2020 om 22.58

Och lieve Evie toch ... ik heb letterlijk nog geen traan gelaten om mijn eigen ziekte en zit hier bijna met je mee te huilen, ook al mag da nie van jullie pa :)

Alles wat mis kon gaan ging mis ... maar van dat slaapmiddel, dat heb ik op een iets andere manier ook met een vriend meegemaakt. Die werd ook tegen ieders verwachting wakker, alsof het levenskaarsje nog een laatste keer opflakkert, zoveel levenskracht zit er in een mens die eigenlijk niet dood wil, dat ie nog opduikt dwars door de sedatie heen. Ik zou weleens willen weten hoe vaak dat wel niet voorkomt. Het hoeft volgens mij dus niet te betekenen dat er een te lage dosis is gegeven, eerder dat zijn geest nog 'te sterk' was. 

En op kerstavond, de zogenaamde feestdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn. En toch ... nu heb je er niets aan, maar mijn moeder overleed op de 7e verjaardag van mijn dochter.  (Zij had darmkanker maar was al 83 en koos ervoor niet aan chemo te gaan.) Jaren later was dochter weer eens jarig en dacht ik 's avonds: oh, ik heb helemaal niet aan mama gedacht! En ook dát was goed. Wat er gebeurde laat je achter je in de tijd. En je zult je papa nooit vergeten.

Dikke knuffel, Marian

Laatst bewerkt: 27/01/2020 - 22:58

Wat lief, dat zou ie niet willen nee haha :). 
Echt alles wat mis kon gaan ging inderdaad mis, we hadden zo graag nog van alles gewild.. maar dat is helaas niet gelukt. 

Ik hoorde het pas ook van iemand, toch nog te sterk om het echt al af te sluiten. 

We zeiden al, heel vervelend dat het kerstavond is.. maar het had voor papa ook (en voor ons) ook niet langer moeten duren. Het komt nooit uit. En de tijd zal het leren, hoe we die dagen weer gaan verwerken. Daar vinden we wel een manier voor. En inderdaad vergeten doe ik m nooit! 
 

liefs

Laatst bewerkt: 28/01/2020 - 16:51

Lieve Evie,

wat heb je liefdevol geschreven over het verhaal van je vader, van jou, van jullie gezin. Een hartverscheurend verhaal, wat een ellende in zo'n korte tijd. Koesteren wat jullie gedeeld hebben, probeer dat vast te houden. En geef jezelf tijd. De tijd heelt niet alle wonden, maar haalt wel de scherpe randjes er af, eens. Liefs XXX

 

Laatst bewerkt: 28/01/2020 - 11:27

Dankjewel voor je lieve bericht :). Het accepteren van de snelheid van het proces en het verlies is nog heel moeilijk, maar ik weet dat papa niet zou willen dat we zitten te mokken op de bank. Daar was ie heel duidelijk in. 
En inderdaad koesteren wat we hadden. 

Liefs 

Laatst bewerkt: 28/01/2020 - 16:45