5. Hormonen en sporten
Begin 2005 - zomer 2019
Bas is altijd al een sporter geweest, van jongs af aan altijd voetballen en wielrennen. Kanker gooide dit alles behoorlijk in de war. Bij de bestralingen is de hypofyse ook bestraald geweest waardoor er een onbalans in zijn hormonen kwam. Eens in de zoveel tijd moest Bas zich melden om bloed te laten prikken en aan de hand daarvan werden er wijzigingen aangebracht in zijn medicatie. Bas gebruikte vanaf het einde van zijn behandelingen alleen maar Thyrax, Androgel (testosteron) en Omnitropin (spiergroeihormoon) en Hydrocortison.
Dat laatste was wat.. In het ziekenhuis hadden ze verteld dat zijn lichaam niet meer goed kon reageren op stress. Dit betekende dat als er zich onverwacht een stresssituatie voor zou doen, Bas in een Addison crisis terecht zou kunnen komen. De voortekenen zouden zijn: misselijkheid en braken. Maar bij een acute crisis, bijv. dat hij tijdens het wielrennen bij een val een been zou breken, dan zou zijn bloeddruk en bloedsuiker zeer snel kunnen gaan dalen en zou hij in een coma kunnen raken. Bas moest dus altijd een spuit met Cortisol op zak hebben zodat omstanders hem zouden kunnen spuiten.... Tot zover de theorie. Hij heeft de spuit 1 jaar altijd keurig op zak gehouden en daarna niet meer, wel zorgde hij ervoor dat hij altijd wat medicatie in tabletvorm bij zich had en een medisch document met de nodige informatie.
Bas had zich inmiddels helemaal verdiept in zijn eigen hormoonhuishouding dat hij soms zonder overleg zijn hormoonmedicatie wat wijzigde om te kijken of hij zich daarmee tijdens het sporten krachtiger zou voelen. Soms was hij na een half uurtje wielrennen al helemaal leeg en soms voelde hij zich na 3 uur nog topfit. De endocrinoloog gaf later aan het soms best lastig te hebben gevonden, maar dat ze er ook veel van geleerd heeft ivm duursporten en de hormoonhuishouding
Sportvoeding was ook een dingetje. Deze had hij natuurlijk nodig om lang te kunnen fietsen. Maar zonder speeksel wordt het lastiger, zeker die samengeperste energie repen. De meeste dranken waren ook best slecht voor je gebit, daar moest hij ook nog steeds zuinig op zijn want zijn tanden waren erg kwetsbaar. Hij moest sinds het begin van de behandelingen minimaal 2x per week een fluorbadje voor zijn tanden nemen en in zijn geval ook regelmatig naar de mondhygiëniste, zijn mondopening was na de behandelingen ongeveer 2-3 cm maar dit is in de loop der jaren steeds kleiner geworden. Bas had hiervoor een Therabite gekregen, dat is een apparaat die je helpt om je mondopening te vergroten, je kaken te stretchen. Hij had een haat-liefde verhouding met het ding maar het was altijd nog beter dan de methode die de kaakchirurg in het ziekenhuis had, dat was nml met houten spatels waarbij er telkens eentje tussen werd geramd...eh.. geduwd. De Therabite was soms best pijnlijk en soms vergat hij deze ook weer voor een poos. Maar als je eten er bijna niet meer doorheen kan, dan moet je wat, dus dan kwam het ding weer even tevoorschijn.