6. Wat nu weer
Zomer 2019
De jaren kabbelen voorbij zonder al te veel hobbels. Bas heeft zo zijn eigen manier gevonden om met zijn medicatie en voeding om te gaan en geeft zelf aan dat het wat hem betreft allemaal prima loopt, tot die ene dag in de zomer van 2019. Bas belt me vanaf zijn werk met de mededeling dat hij een vreemd gevoel in zijn rechter arm heeft, alsof deze niet bij zijn lichaam hoort. Hij voelt zwaar aan. In mijn hoofd gaan alle alarmbellen rinkelen en probeer niet in de stress te schieten. Hoe gaat het praten? Tja, dat was al afwijkend sinds de kanker. Kun je je tong goed uitsteken? Volgens hem wel. Kun je met je vinger het topje van je neus aanraken? En met de andere hand? Volgens Bas lukt dit allemaal prima maar ik heb er geen goed gevoel bij. Ik adviseer dat hij meteen de huisarts belt. De huisarts neemt geen risico en laat met spoed een ambulance naar kantoor rijden. Het kantoor is op de eerste verdieping en mogelijk lastig te vinden voor de ambulance. Hem wordt gevraagd om een begeleider te vragen met hem mee te lopen naar de ingang van het kantoorpand. Al zwaaiend verwelkomd hij de ambulance. Zal best een aparte evaring voor ze zijn geweest. Ik ontmoet Bas in het ziekenhuis waar ze hem meteen aan de apparatuur leggen, ze twijfelen erg of Bas een TIA (of beroerte) heeft gehad of niet. De symptomen zijn niet weg, wel iets minder, maar op de scans is niets bijzonders te zien, ook het bloedonderzoek geeft onvoldoende uitsluitsel, dus ze willen hem liever niet aan de bloedverdunners per infuus koppelen. De artsen besluiten hem op te nemen om hem goed te observeren. Dat vindt Bas verschrikkelijk en hij vraagt me dan ook om op kantoor zijn laptop en andere benodigdheden op te halen want anders zijn de dagen wel heel erg lang. Uiteindelijk moet Bas 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Hij heeft een CVA (hersenbloeding) gehad die op 3 plaatsen blijvende schade hebben gegeven, ze vermoeden kleine stolsels die mogelijk vanuit zijn hart en anders vanuit de halsslagader zijn losgekomen. Ze denken dat de halsslagader mogelijk beschadigd is geraakt door de bestralingen in 2004. Wanneer hij naar huis mag zijn alle rare dingen verdwenen, alleen voelt zijn rechteroog nog anders... dat mocht hij van mij toch nog wel even melden. We hebben van de artsen gelukkig de bevestiging gekregen dat de CVA geen link heeft met de kanker.
Bas gaat naar huis met nieuwe medicatie, hij moet de rest van zijn leven bloedverdunners (Clopidogrel) gebruiken en cholesterolverlagers slikken. De bloedverdunners moeten dan maar, maar hij wil geen cholesterolverlager (Simvastatine) slikken. Als je de bijsluiter hiervan leest word je inderdaad niet vrolijk. Bas was al heel gevoelig voor spierverkrampingen dus als dit zou verergeren, dan zou hij niet meer kunnen wielrennen. Bas ging dus op zoek naar alternatieven. Hij ging zijn eetpatroon aanpassen. Hij ging extra opletten om minder ongezonde vetten binnen te krijgen, alles moet ' light' worden. Daar maakte ik me best zorgen om, sowieso omdat hij juist vetten nodig had om zijn eten goed te kunnen eten. Ook heb ik hem vaak aangesproken over de geur van zijn ontlasting (ammoniak geur), werkend op een hospice ben ik, naar eigen zeggen, een poepexpert... ik weet hoe het er uit moet zien en hoe het moet ruiken. Drinken deed hij wel regelmatig maar hij kwam bij lange na niet aan de 2 liter per dag. Hij was zelf eigenlijk dik tevreden over hoe hij het zelf allemaal regelde. Er zat geen grammetje vet op zijn lijf, ideaal voor wielrenners, hij was blij want elke gram telt mee op de fiets. Ik heb dit echt moeten loslaten.
Wat ik wel merkte nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen, is dat ik merkte dat zijn geheugen wat minder was. Hij kon sommige belangrijke gesprekken bijv niet meer herinneren. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik in het vervolg wel graag bij artsengesprekken aanwezig wilde zijn, ook om de dingen die mijn opvielen te benoemen. Bas was altijd kort en bondig en vond niet alles even belangrijk om te melden. Tip van de dag: Vertel alles wat je hoort, ziet en voelt en de arts kan daar dan wel een selectie in maken wat belangrijk is. Ik ben blij dat ik dat later consistent heb gedaan.