20. Hoe gaat het? ... 7 maanden later

Augustus -november 2023

Deze vraag krijg ik regelmatig. Best een lastige om soms te beantwoorden want dat ligt aan heel veel verschillende dingen. Soms beantwoord ik de vraag met "Goed hoor, en met jou?" of  "Het gaat wel" om vervolgens van onderwerp te veranderen of de aandacht op iets anders te richten. Soms heb ik er wel ruimte voor om iets meer te delen van mijn gedachten en gevoelens, want wat kunnen die soms vreemd of tegenstrijdig zijn. Om dit zo nu en dan te delen helpt mij om mezelf te analyseren, hoe werkt dit in mijn hoofd, het werkt verhelderend voor mij.

Drie weken na het overlijden van Bas had ik wel weer zin om even op mijn werk te gaan kijken, gewoon om mijn collega's weer even te zien en om weer even te voelen hoe het is om weer op mijn werk te zijn. Zou het te confronterend zijn om naar mijn werkplek, het hospice, te gaan? Nou...eigenlijk niet. Ik vond het zelf heel fijn om weer even terug te zijn. Ik voelde al langer het gevoel dat ik weer heel graag terug wilde naar 'normaal'. Maarja, dat kun je wel denken maar is je hoofd en je lijf het hier ook mee eens? Nou nee, dat werd ook vrij snel duidelijk. In de weken daarna wilde ik eigenlijk wel vooruit, had ook besloten dat ik dat wel zou moeten kunnen. Dus ik gaf vol goede moed aan dat ik wel weer boventallig mee zou willen werken met de collega's, ik kon dan komen en gaan wanneer ik dat wilde. Maar ik merkte dat ik nog helemaal niet de 'oude' was. Ik had woordvind problemen, ik kon er gewoonweg niet opkomen en had veel woorden nodig om uit te leggen wat ik bedoelde. Pfff dat komt niet zo professioneel over, vond ik. Daarnaast werd ik een enorme klungel, ik liet van alles uit mijn handen vallen, botste overal tegenaan, tot blauwe plekken op heupen en benen toe. En wanneer ik juist heel zachtjes wilde doen, maakte ik het maximum aan geluid. Nou... misschien toch maar iets minder druk op mezelf leggen dat ik alles maar weer moet kunnen. Wat gaan we doen..

De tuin aanpakken natuurlijk! Het was al langer een wens om het gras uit de tuin weg te halen. Bas wilde altijd het gras houden maar ik vond het geen gezicht, het was niet zo'n mooi veldje als je bij anderen wel eens ziet. Erg veel mos, paardenbloemen enz. Het was praktisch en handig toen de kinderen klein waren en de hond er nog was, maar dat is allemaal verleden tijd, zo ook de kinderfeestjes en tuinfeesten. Ik hou het voortaan wat kleiner..

Ik heb het geluk dat mijn broer tuinarchitect is dus na het aangeven van mijn wensen (bloemrijk, groenblijvend in de winter en zo onderhoudsvrij mogelijk) kwamen we uit op een Engelse Bloementuin met wat extra groenblijvende planten. Het ontwerp was ook snel gemaakt en mijn taak was om vast te beginnen met het leeghalen van de huidige tuin. Grasplaggen uitsteken. Ik kan je zeggen: daar krijg je spierballen van! Ik merk dat ik, nu Bas er niet meer is, ik het soms lastiger vind om hulp te vragen, alsof ik niet genoeg 'reden' meer heb om hulp te vragen. Hoewel het soms best overweldigend is om 'alles' nu alleen te moeten doen, wil ik ook niet het zielige vrouwtje uithangen. Ik pak dus alles aan en vraag pas om hulp als het echt niet anders kan, en gras uitsteken kan ik! Het is alleen bloedheet... maar dat maakt niet uit, ik heb nog helemaal geen druk om te gaan werken voor het echie, dus die tuin doe ik ook wanneer het lukt. Elke dag dat ik er aan het werk ben pauzeer ik tussentijds veel, heb een muziekje erbij en ik merk dat de lichamelijke inspanning me goed doet. Ik ben even niet 'in mijn hoofd' en dat is af en toe ook wel fijn.

Nadat al het gras er uit is vraag ik hulptroepen om in 2-3 uurtjes het gras te kruien naar de aanhanger en om de voortuin tot 30 cm diep te graven. Dit omdat er Zevenblad (Tuinmansverdriet) in zat en om die met wortel en al er uit te krijgen, zul je het stuk helemaal af moeten graven. Met 3 sterke helpers voor en 2 sterke helpers achter, is de klus best snel geklaard. Als ik dat alleen had moeten doen dan had het mij wel een aantal dagen gekost. Ben er blij mee! Daarna ben ik zelf weer aan de slag gegaan met het graven van een 12 meter lange en 30 cm diepe geul, hier moet het kunststoffen kantenband in, dit om te voorkomen dat er van buiten de tuin weer nieuw onkruid mijn tuin in komt groeien. Daarna moet de hele achtertuin nog omgespit worden (schopdiepte) om alle 'vervuiling' zoals bloembollen en grote wortels van andere planten er uit te halen. Mijn broer komt daarna met een andere vriend om de turfgrond over de hele voor- en achtertuin te verdelen. Dit mag ook nogmaals omgespit worden, om en om 1 schep op 2/3 schopdiepte en 1/3 schopdiepte. Ik ben er moe van, maar het voelt wel goed en ben zelfs een beetje trots dat ik het toch maar doe. Dan is het afwachten wanneer de plantjes binnen zijn, want die moeten voor de vorst de grond in! 

Tijdens het fysieke werken en ondanks de muziek, dwalen mijn gedachten natuurlijk ook regelmatig naar Bas. Ik ben kritisch naar mezelf merk ik. Als je zo hard aan het werk bent en merkt dat je niet altijd aan hem denkt, voelt het vreemd. Mis ik hem? Ja. Mis ik hem voortdurend? Nee, maar dat komt ook omdat ik elke dag iets in mijn agenda heb staan, een reden om uit bed te moeten komen of om naar buiten te gaan. Mis ik hem genoeg? Dat weet ik niet. Mis ik alles aan hem? Nee, we zijn allebei niet volmaakt en hebben allebei onze (on)hebbelijkheden. Het komt met golven... 

Ik zie trouwens dat als ik taalfoutjes uit eerdere blogs verbeter, gelijk de hel volgorde van blogs verandert 🙁 Heb maar even gevraagd dit te herstellen, anders wordt het wel een heel warrig verhaal 🤔