21. Weer volledig aan het werk
Oktober 2023
Het opbouwen van de uren op mijn werk verliep eigenlijk best voorspoedig. Uiteindelijk in oktober weer volledig aan het werk gegaan, weliswaar als tweede dienst naast de verantwoordelijke dienst, om zo de druk van het overzicht moeten houden er ook nog even af te laten. Mijn lieve collega's steunen me waar ze kunnen en ik moet soms echt even aangeven dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Het eerste overlijden tijdens mijn dienst, raakt me niet meer dan anders. De emoties van anderen kan ik wel bij de ander laten, ik hoef me er niet voor af te sluiten en heb ook niet de neiging deze te ontlopen. De eerste keer een uitgeleide doen is wel weer wat spannender, de naasten krijgen bij ons op het hospice de keuze of ze graag een (zelf uitgekozen) gedicht voorgedragen willen krijgen. Soms past dat niet bij de naasten en houden we een kort praatje over de tijd dat degene die overleden is bij ons is geweest, wat opviel (positief) en soms wordt daar zelfs bij gelachen. Maar ook dit ging de eerste keer goed, daar krijg je toch weer wat zelfvertrouwen in. Alles ging goed totdat er iemand opgenomen werd waarbij er wel heel veel overeenkomsten waren. Dit keer was het een 49 jarige vrouw, ook twee zonen enz. enz. Ze ging hard achteruit en alleen haar echtgenoot was aanwezig. Helaas stierf ze niet zo rustig als dat Bas deed, het was zelfs heel erg heftig, mijn collega die al heel wat langer op de hospice werkt had dit ook nog nooit eerder meegemaakt.... Ik was tijdens het handelen om haar zo goed mogelijk te ondersteunen, in mijn hoofd alleen maar bezig met de zonen die onderweg waren. Zouden ze dit willen/kunnen zien? Zou dit het laatste beeld zijn wat ze van hun moeder zien, kun je dan nog door? Ik legde deze vraag bij de echtgenoot/vader neer die dacht dat dit wel kon. Ik vond dat heel heftig maar respecteer uiteraard de wensen van de gast en de naasten. De zonen kwamen 1 minuut na overlijden van mw binnen, wat ging het snel. Ik heb zo snel mogelijk alles wat naar zou zijn om te zien, proberen weg te ruimen en schoon te maken. Ik denk dat ze er niets van hebben meegekregen. We lieten de familie even alleen om dit enorme verlies te verwerken. Ik ging naar ons kantoortje en begon te beven als een rietje, de tranen kwamen. Hier werden zoveel overeenkomstige boxjes aangetikt. De collega van de dagdienst had al aangegeven dat ze dacht dat het niet lang meer zou duren en had me er ook op voorbereid dat 1 van de zonen haar deed denken aan die van mij. Zodra zij las dat deze mw was overleden, belde ze gelijk naar de afdeling om te vragen hoe het met mij ging, super lief. Maar na even gezeten te hebben en weer wat tot rust te zijn gekomen, ging het wel weer. Samen met mijn collega hebben we mw verzorgd en weer netjes in een schoon bed gelegd. De familie was enorm tevreden over de geboden zorg en nazorg en dat voelt dat toch wel heel erg goed. In de auto terug naar huis kwamen de tranen weer even omhoog en thuis heb ik het er met mijn zoon over gehad en toen kon ik het wel loslaten.