19. In de regelstand

17 april 2023 tot half mei 2023

Wanneer de eerste emoties weer wat tot bedaren zijn gekomen ga ik automatisch weer in de regelstand. Ik moet de huisarts bellen, want die moet eerst komen schouwen voordat ik de uitvaartondernemer kan bellen. Ze hebben pauze... ik druk dus op 1.. spoed.. want als ik nog ruim een uur moet wachten dan is het thuis veel te warm want de uitvaartondernemer heeft misschien ook niet meteen tijd om te komen. Ik besluit om Bas samen met mijn moeder (die vroeger ook in de zorg heeft gewerkt) de laatste zorg te geven. Katheter verwijderen, morfinepompje stoppen en de venflon verwijderen, zo goed mogelijk de mond en ogen sluiten. Ik mag de PICClijn niet verwijderen omdat de insteekopening dan nog kan gaan bloeden. De arts komt schouwen (helaas de arts in opleiding, had het graag met onze eigen huisarts afgesloten, deze arts in opleiding had ik nog nooit gezien) Ik bel de Technische Thuiszorg om te vertellen dat Bas is overleden en dat de PICClijn er uit mag. Mijn collega is er snel, zodra we mekaar in de ogen kijken en ik haar vochtige ogen zie, stort ik me in haar armen en moet vreselijk huilen. Het is voor mij zo'n heftig en persoonlijk moment, de collega's hebben mij zo gesteund en bijgestaan in deze zware tijd, ze hadden ook altijd aandacht voor mij. Ben er zo ontzettend dankbaar voor! Niet al te lang daarna komt de uitvaartondernemer, twee lieve dames die alle tijd nemen om uit te leggen wat ze gaan doen. Bas wilde geen speciale kleding aan hebben, het maakte hem niet uit. Wel had hij in het ziekenhuis van zijn baas een paar spuuglelijke sokken met het logo van het bedrijf erop, gekregen. Bas had toen al gezegd, die moeten mee de kist in, de fik erin! We moeten er allemaal ook wel weer even om lachen, gek dat je dan wanneer je intens verdrietig bent, toch nog wel even moet lachen. Het moment dat hij op de brancard word gelegd en toegedekt wordt vind ik erg heftig. Ik weet nu ook dat ik hier op mijn werk de naasten meer op wil voorbereiden, ik ging er eigenlijk van uit dat iedereen wel weet wat ze doen, maar wat dit met je gevoel doet is wel even heel wat anders. Wanneer de rouwauto vertrekt moeten we allemaal weer ontzettend huilen, de laatste rit weg van huis. De dagen daarna sta ik nog steeds in de regelstand, ben allerlei praktische zaken aan het regelen. Wilde bloemen moesten op de kist, van Bas mocht ik niet te vaak het gras thuis maaien want die kleine bloemetjes in het gras vond hij ontzettend mooi. Het draaiboek voor de uitvaart hadden we al helemaal klaar, het is nu alleen de fotopresentatie en ik moet nog wat extra liedjes toevoegen want er zullen veel mensen komen en als je te weinig nummers hebt dan hoor je misschien 3 of 4 keer hetzelfde nummer voorbij komen. De uitvaart gaat precies zoals Bas had gewild. Een enorme stroom van mensen komen de aula binnen en we voelen de warmte en liefde, ook online zijn er veel belangstellenden ingelogd. Mijn zoon en ik nemen, na de prachtige toespraak van zijn jeugdvriend, allebei nog het woord, alledrie een toespraak met een lach en een traan, precies zoals Bas had gewild, niet te zwaar. De 3 weken daarna ben ik vooral bezig met dingetjes opruimen, ik weet niet goed hoe ik me nou moet voelen. Opgelucht? Dat klinkt niet lief, maar waarom hoef ik niet constant te huilen? Ik besef me dat ik het afgelopen half jaar al telkens een beetje afscheid aan nemen was, ik heb denk ik, al een beetje vooruit-gerouwd. Niet teveel huilen bij Bas in het ziekenhuis, maar 's avonds onder de douche. Maar nu het komt met golven, zeker de herinneringen aan zijn laatste dagen komen regelmatig langs, telkens weer nagaan of ik dingen anders had kunnen/moeten doen. Ik kan nu wel met een 'tevreden' gevoel terugkijken op die tijd. Ik zou nu nog steeds dezelfde keuzes maken besef ik me. Mijn gevoel komt nu wat dichter bij mijn verstand.