17. Rust en onrust

Half april 2023

Het valt me op dat Bas wat onrustig blijft, het geagiteerde is nog steeds voelbaar. Doe ik het niet goed? Hij appt me dat hij toch echt heel erg graag nog wil douchen. Ik kan het niet, ik kan het niet, ik wil het niet! Ik vermijd het onderwerp, hopelijk vergeet hij het dan weer. Aan de andere kant zie ik ook dat hij wat meer in zichzelf gekeerd is. Als ik op een gegeven moment op het bed in zijn armen lig, beweegt zijn hoofd ineens en steekt hij zijn duim omhoog. Wat is er? “Ik zag een vriendin van ons… maar die is er niet hè” Nee…we zijn alleen. En dan ineens snap ik wat er aan de hand is. Bas heeft een delier. Een terminaal delier komt heel veel voor in de terminale fase. Door morfine gebruik, het tekort aan electrolyten (zouten) en omdat hij inmiddels 8 dagen zonder vocht en voeding zit, is het heel logisch dat bij Bas het brein en de zintuigen een loopje nemen. Ik ben blij dat Bas beseft dat de dingen die hij ziet niet echt zijn. Op mijn werk kom ik dit heel vaak tegen maar door dit bij mijn Bas te zien, merk ik dat ik het best heftig vind. Mijn lief die anders dan anders is, niet zichzelf. Het maakt me ook wat verdrietig want wat beseft hij dan nog wel of niet? Ik zie soms ook mensen die juist hele vervelende dingen zien, die angstig worden, ik ben blij dat Bas niet angstig is. Op een gegeven moment kijkt hij me aan en gebaart dat het genoeg is, ik vraag hem wat hij bedoelt en hij maakt me duidelijk dat hoe de dagen nu zijn, hij er niet meer van kan genieten. Hij wil nu dat het maar zo snel mogelijk afgelopen is. Wat zijn de opties? We hebben het met de arts niet over palliatieve sedatie gehad want toen de arts bij ons was om uit te leggen wat de voor- en nadelen waren van het toedienen van vocht, heeft hij ook uitgelegd dat Bas zeer waarschijnlijk langzaam zal wegzakken in een coma en op die manier zal overlijden, een milde dood. Ik zit zelf te denken aan de Hydrocortison die hij nog 2x daags van mijn collega's van de Technische Thuiszorg krijgt. Die moest hij bij stress krijgen om zijn lichaam juist niet in een coma te laten zakken. Ik denk dus dat het omgekeerd ook zal werken. Er is stress in zijn lichaam, als we dit niet gaan tegenwerken met de Hydrocortison, dan zal hij naar mijn idee dus sneller in een coma zakken. Pfff wat een tegenstrijdige gevoelens voel ik nu. Ik leg het voor aan de huisarts, die mij heeft aangegeven dat hij ook in het weekend voor mij bereikbaar is. Hij durft het niet aan om de medicatie te stoppen. Ik besluit dus, op goed geluk, de endocrinoloog in het weekend te mailen, in de hoop dat ze in het weekend een keertje inlogt op haar mailaccount. En dan is het wachten of er een reactie komt.