37. Identiteit

September 2025

Het is alweer een poos geleden dat ik wat geschreven heb. Ik heb er vaak aan gedacht dat ik weer eens wat moet schrijven want er is heel veel gebeurd sinds de laatste keer. Met mijn klus/schilder bedrijfje gaat het best goed. Hoewel het natuurlijk totaal iets anders is dat de palliatieve zorg, merk ik dat ik hier ook blij van word, alles knapt zo op met een likje verf! 

Maar ik heb het laatste half jaar ook met verlies te maken gehad. Door omstandigheden heb ik met 1 van mijn vriendinnen (hopelijk tijdelijk) even geen contact meer, maar wat mis ik haar en onze vriendschap. Een andere vriendin heeft te horen gekregen dat ze ongeneeslijk ziek is. Ze wil dat iedereen 'normaal' tegen haar doet en over andere onderwerpen praten, en dat snap ik helemaal. Ik wil ook niet dat mensen naar mij kijken als 'de weduwe' en het idee hebben dat ze Bas in elk gesprek erbij moeten halen. Maar mijn emoties zijn er wel dus moet ik een manier vinden om hiermee te dealen. Deze twee vriendinnen waren op dit moment de meest belangrijke personen in mijn directe omgeving en ik voel de ruimte tussen ons en dat doet pijn. Natuurlijk heb ik nog heel veel andere mensen en familie om mij heen, dus verstandelijk weet ik dat ik echt niet alleen ben maar het voelt wel even zo. Want de gedachten en gevoelens waar ik nog steeds tegenaan loop snap ik zelf niet eens. Wie ben ik eigenlijk? Ik hoorde 28 jaar bij Bas en nu hoor ik al ruim 2 jaar bij niemand. Ik ben niet meer wie ik was voordat ik Bas leerde kennen (en die persoon heb ik in de loop der jaren best wel eens gemist, maar het leven dat je meemaakt tekent je) maar wie ben ik dan? Ik kan me in een grote groep mensen soms zo ongezien en eenzaam voelen dat ik alleen maar naar huis wil met een dekentje op de bank. Ik merk dat ik dat het liefste zou willen, even kluizenaar zijn. Maar ik weet dat dit niet goed voor me is dus onderneem ik toch maar allerlei sociale activiteiten. Waar ik wel achter ben gekomen is dat ik niet geschikt ben voor activiteiten met een groep vrijgezellen... dat voelt enorm ongemakkelijk, dus mij niet bellen! Maarja...ik mis het wel dat ik bij iemand hoor. Ik ben er nog niet over uit hoe ik dit een plek kan geven want als ik alleen ben voel ik me meestal wel goed maar soms overvalt me het alleen zijn. En als dat zo is dan is mijn geloof echt mijn houvast. Ik krijg op die momenten altijd precies wat ik nodig heb om mijn 'scheve' gedachten weer even 'recht' te zetten. Dan is er altijd wel weer iemand die mij er even aan herinnert dat ik er mag zijn, dat ik trots op mezelf mag zijn en dat er van mij gehouden wordt. Zo kwam er vanmorgen iemand naar me toe die ik lang niet gesproken had, we raakten aan de praat en het laatste wat ze zei was: "We zeggen veel te weinig tegen anderen dat we van ze houden. Het wordt in onze taal ook een heel groot iets als je zoiets zegt maar in Belgie zeggen ze het eigenlijk veel beter, daar zeggen ze: Ik zie je graag. Dus RBM.... Ik zie je graag" Nou... draag mij maar weg...